Eimreiðin - 01.09.1897, Side 18

ógleymanlega misboðið henni. Enda efaði öldungurinn að hann
segði sjer satt. — En —en— »fremur að letja en hvetja.« Hvað
ætlaði þetta að verða? — »Dul« — »dul« hvað gat það verið! —
Af »Hlíðarættinni.« Drottinn minn góður! — Það hafði hún aldrei
heyrt áður. — Verið leynd því? — Holds-veiki — h-o-l-d-s—v-e-i-k-i
—, — æ-t-t-a.r--------f-y-l-g-j-a. — O, — þú — eilífi guð!--------------
Hún hneig áfram; brjóstið svall á grindurnar. Höfuðið seig
niður með þeim að framanverðu, og það teygðist næstum eins
mikið úr hálsinum, eins og líkaminn væri á gálga. Annar hand-
leggurinn var fyrir innan grindurnar og hjelt líkamanum frá að
steypast fram yfir þær og falla ofan á kirkjugólfið. Hún varð ná-
bleik, eins og blóðið hefði staðnað 1 hjartanu og lungunum.
Hreyfingaröfl og tilfinningar hennar hurfu gersamlega. Ógurlegt
farg lagðist yfir hana. Eitt augnablik hjelt hún, og skyldi allt,
sem presturinn sagði. En svo, en svo vissi hún ekkert um sig.
Þegar feðgarnir gengu inn í kirkjuna, hafði hurðin ekki fall-
ið í grópin. Um sólsetrið og eptir það fór kveldsvalinn að smá-
vaxa og loptið að kælast meira og meira af næturkulinu, sem óð-
um rak í burtu hið glóðþrungna, sólhitaða dagslopt. Næturkulið
leið inn um dyrnar, inn með loptinu neðanverðu, tók þverstefnu
beint upp með loptskörinni og á náhvíta andlitið, sem hjekk nið-
ur með grindunum. Súgurinn smá-herti á sjer, en fór einlægt
sömu leiðina, beint á dauðbleika andlitið, klofnaði, hljóp hoppandi
út af því, og aptur með báðum kinnunum, um hálsinn og kom
svo saman 1 hnakkanum, undir gulllitaða hárinu; lypti á alla vegu
hárendunum, sem stóðu út úr hinum digru, þungu, fljettingum;
hljóp svo ofan beran hálsinn og undir hálsmálið. Og einlægt
barðist súgurinn harðara og harðara á þessu leiksviði sínu, kaldari
og kaldari. Loks, — loks fóru lífsöflin að rumskast. Fyrst kom
ofurlítil stuna, svo hreyfingar fleiri og fleiri. — Hún reisti sig
við — langt og þungt andvarp. — Kendi sárt til fyrir brjóstinu. —
Eptir dálitla stund gat hún staðið upp; hún studdi sig við stólana
við stigariðið, komst út úr kirkjunni og inn í herbergið sitt.
Hugsunin var ósamstæð og á flugi. Einhver voðaleg ókyrð kom
yfir hana; blóðið hamaðist sjóðheitt og svellandi fram og aptur
um líkamann. Hún gat ekki setið kyr. Hún gekk um herbergið
harðara og harðara. Hún hafði hvorki vald á sál nje líkama. En
hæst, lang hæst af öllu glumdi 1 eyrum hennar: Holdsveikin
holdsveikin,--------er kynfylgja ættarinnar — »Hlíðarættarinnar.« —