Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 24

184
I.
-------------- Að kvöldi hins 17. ágústmánaðar 1741 komum vjer auga
á Langanes. Pað er bæði klettótt og kaldranalegt. Daginn eptir um
hádegisbil sáum vjer is i fjarlægð. Vjer sigldum til kl. 3 i þeirri von
að finna vök á isnum, en sú von brást. ísinn lá umhverfis skipið alla vega
eins langt og augað eygði, og var að sjá sem meginland. Urðum vjer
því að hverfa aptur sömu leið. fetta gekk svo i tvo sólarhringa. Hinn
21. sáum vjer Langanes á að gizka i tveggja mílna fjarlægð, en þar eð
oss ljek grunur á, að einnig lægi is við ströndina, hurfum vjer um
kveldið aptur frá landi og lögðum i haf. fannig sigldum vjer milli
vonar og ótta og væntum á hverri stundinni að standa fastir i ísnum.
Arla morguns hinn 22. voru bæði kaupmaðurinn og skipherrann ótta-
slegnir mjög, þvi aptur gaf að líta is fyrir stafni. Allir skipverjar voru
daprir og niðurlútir, svö sem vænta mætti að skipið þá og þegar mundi
rekast á og sökkva til grunns, og átti jeg i mestu vandræðum með að
telja hug í þá. Skipverjar tóku loks að bera ráð sín saman og urðu
ásáttir um að leita lands, og að kveldi komum vjer enn að Langanesi.
Vjer ljetum veifu blakta á siglu, ef ske mætti, að einhver hræða kynni
að ná á skip út frá landi og gera oss kunnugt, hvort ís bannaði lend-
ingu. En enginn sást. Tvær eða þrjár hollenzkar duggur lágu undir
landi, en hröðuðu sjer á burt jafnskjótt og þær komu auga á oss. Hinn
23. hrepptum vjer góðan byr og bjart veður og jók það oss svo mikill-
ar hugrekki, að vjer rjeðum að stefna beina leið i höfn. Nú var heldur
eigi lengur neinn ís að sjá, og tókum vjer loks Hofsós að kveldi hins
24. eptir tveggja mánaða útivist. — Fyrir fæði galt eg undirkaupmanni
33 d. 4 sk.
Hinn 25. ljet jeg taka til dót mitt í þeirri von, að mjer innan
skamms mundi auðnast að komast á stað þann, er mjer var til visað. I
þvi skyni sendi jeg Jón Þorkelsson daginn eptir til Hóla til að grennsl-
ast eptir, hvort herbergi væru þar tilbúin handa mjer, en þvi fór fjarri.
Lafrentz amtmaður hafði engar ráðstafanir gert i þá átt, og hafði ekki
einu sinni boðað komu mina. Jeg reit þvi biskupsekkjunni þegar í stað
og kunngerði henni, að konungurinn hefði sent mig til Hóla. Hún tók
því hið bezta og sendi þegar i stað ráðsmanninn til min og lofaði mjer
hestum undir flutninginn. Hinn 29. stje jeg af skipi, en varla var jeg
kominn á land fyrri en svo mikill heljarstormur skall á, að jeg aldrei
hef sjeð nje heyrt neitt, er geti jafnast við það. Hefði jeg dokað fjórð-
ungi stundar lengur þá hefði jeg komizt í hinn mesta lifsháska, því eigi
var annað sýnna en að skipið við hverja vindstroku mundi brotna i spón,
og enginn vinnandi vegur var að ná til lands. Veðrinu slotaði ekki
fyrri en kl. 1 um nóttina, svo vjer gátum ekki lagt á stað. Morgun-
inn eptir lagði jeg loks á stað með Jóni skólameistara og ráðsmannin-
urn og kom heim á'staðinn kl. 11. Kirkjupresturinn og bróðir bisk-
upsins sáluga1, sem er kominn yfir áttrætt, tóku á móti mjer í kirkju-
.dyrunum. Biskupsekkjan, sem lá sjúk og var sigrátandi meðan jeg átti
tal við hana, hafði sett fram miðdegisverð handa mjer. Fað getur vel
1 Biskup sá, sem um er að ræða, var Steinn Jónsson. Hann var biskup á
Hólum 1711 —1739.