Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 32

192
um. Þegar guðspjallið er lesið á stólnum, tíðka sumir það að kyssast
eða takast í hendur.
Nú vil jeg geta nokkuð um hinar ýmsu tiðir ársins. Nóttina fyrir
Nýjársdag eru ljós látin brenna bæði í kirkjunni og staðarhúsunum. Jeg"
hef enn þá eigi getað komizt að niðurstöðu um, hvað það eigi að þýða.
Þeir, sem skynsamir þykjast vera, segja, að það sje gert vegna þess,
að stórhátíð sje, en aðrir bera það fyrir, að andar þeir, er í jörðu búa,
sjeu á ferli þá nétt, og megi þeim eigi neitt á móti gera. Jeg get eigi
gert mjer ljóst, hvert samband geti verið á milli álfafólksins og ljósanna.
Húsbændurnir eiga á fyrri timum — jeg veit ekki hvort það viðgengst
ennþá — að hafa gengið fyrir bæjardyr og rnælzt til þess við álfana, að
þeir hjeldu sjer í friði og ró á sínurn fornu stöðvum án þess að ónáða
þá. Af þessu má ráða hversu hjátrúarfull alþýða sje.
Þriðjudagurinn í Föstuinngangi er hjer á landi mesti átdagur, og
jeta menn svo mikið af keti bæði um morguninn, miðjan daginn og kvöld-
ið, að þeim liggur við að springa, og er það þvi nefnt Sprengikvöld..
Þetta segja rnenn að sje gert til storkunar við katólskar þjóðir, er ein-
mitt urn það leyti hætti að jeta ket. Þess væri óskandi, að Guð ekki
reiddist þeim fyrir slíkt óhóf.
Sumardagurinn fyrsti, er ber upp á fyrsta fimmtudag milli 18. og
24. april, er hafður í miklum hávegum. A sumum stöðum er haldin
guðsþjónusta og Guði þakkað fyrir, að hann hjelt hlifiskildi yfir mönn-
um um veturinn. Hver sá, sem á nokkurn hlut til í eigu sinni, sýnir
af sjer rausn þann dag og lætur af hendi rakna eina sokka, lin i skauta-
fald, traf eða eitthvað þess háttar. Fyrsta vetrardag ber upp á föstudag
milli 18. og 24.'október og er þá Guð beðinn að senda vægan vetur.
A allra heilagra messu er kveyktur fjöldi ljósa um kvöldið í kirkj-
unum; hjerna á Hólum eru kveykt 75 ljós. Þetta á Guðbrandur biskup
að hafa boðið í minningu um siðbótina. 'Sömuleiðis er hjer mikill ljósa-
gangur á Jólanóttina, og er þá haldin guðsþjónusta kl. 3—4 um nótt-
ina og lagt út af Luc. 11.--------------------------------
Jeg þakka það einasta Guðs náðugu handleiðslu, að jeg enn sero
komið er held heilsu minni á þessu kaldranalega landi. Jeg hef reynt
hvað það er að lifa fjarri öllum vinum og kunningjum á meðal fram-
andi manna, sem hafa það álit á mjer, að jeg eigi vilji þeim annað en
íllt eitt. Jeg hef fengið að kenna á öllum þeim skapraunum, sem það
hefur i för með sjer, að vilja leitast við að uppræta gamla ósiði og
brýna fyrir mönnum skyldur þær, er lög Guðs og konungsins leggja
þeim á herðar. En eins og það hingað til eigi hefur fengið mikið á
mig að heyra utan að mjer háðglósur fjandmanna minna, að verða að
sætta mig við að menn kalli mig djöful, að sjá niðrit um mig, að heyra
menn segja að jeg ekki trúi á Guð, að jeg sje heiðingi og vilji afnema
sakramentin og prestþjónustuna o. s. frv., þannig mun jeg með Guðs
hjálp geta borið það framvegis. Guð fyrirgefi þeim, sem hafa skemrnt
skrattanum með þessum rógburði. Sá orðrómur gengur enn um allar
sveitir, að annar þeirra tveggja manna, sem í fyrra sumar kepptu um
biskupsstólinn !, geri sjer allt far um að ófrægja fyrirætlanir Kirkjuráðsins,
1 Hjer er án efa átt við Björn prófast Magnússon.