Eimreiðin - 01.09.1897, Síða 35

bláa himins, þá myndi hann verða enn þá óvinsælli en hann er,
og enn þá meiri ógn fylgja honum en nú á sjer stað. —
Sú var tíðin að himininn var síheiður. Þá var sjórinn ekki
hulinn í þokuslæður. Hann var ýmist blágrænn svo langt sem
augað eygði, allt þangað, sem tjaldskör himinsins var þanin út að
hafsbrúninni, eða hann var hvítur eins og rjómatrog í logninu.
Hægur andvari strauk dúnmjúkum lófunum yfir algróinn vanga
jarðarinnar, því á þeim dögum hafði hún ekki holdfúasár í and-
litinu. Dagur og nótt eltu þá ekki hvort annað, sólin kom aldrei
upp og gekk aldrei undir: hún gekk hringinn í kring, svo sem
mitt á milli sjóndeildarhrings og hvirfilpunkts. Svona hatði það
verið frá því fyrsta, að jarðarkringlan var fullbökuð í hlóðum
sköpunarinnar.
Þá ríkti friður á jarðríki, þessi ósegjanlegi friður, sem vjer, er
nú lifum, getum enga verulega hugmynd gert oss um. Þá kljáð-
ust ljónið og höggormurinn eins og folöld. Músin og kötturinn
Ijeku sjer eins og lömb. Omin mataði æðarungan á morgnana
og svæfði hann á kvöldin; og fiskar og hákallar voru fylgispakir
eins og tvílembingar. Selurinn lagaði riðin fyrir laxahrygnuna.
Hrafninn kroppaði ekki augun úr sauðnum og fálkinn gerði ekki
rjúpunni mein.
Þá var jörðin sígræn og fölnaði aldrei. Ávextirnir uxu sjálf-
krafa á trjánum, og mjólk og hunang var eigi torgætara en vatn-
ið er nú á dögum. Allar skepnur fengu að njóta lífsins, og elli
og hrumleiki vöfðust engri skepnu um fætur.
Og mennirnir voru allir jafnir að vizku, þekkingu og mann-
virðingu. Konungarnir sem drottna yfir löndum og lýðum með
harðri hendi, áttu sjer enga tilveru, enginn krýndur ræningi var
til, enginn prestur, sem ógnaði mönnum með refsivendi lögmáls-
ins, og enginn biskup sem safnaði ístru af aðgerðaleysi. Þá talaði
guð við mennina eins og þegar maður talar við mann, og gleði
og farsæld hjeldust í hendur og leiddust á þjóðvegum og gatna-
mótum.
Og sólin breiddi glóandi geislafeldinn yfir hið draumljúfa
hvílurúm tilverunnar, en máninn læddist feiminn og fölur niðri
undir fjallabrúnum. Hann hafði þá ekkert að starfa.
Svo var það einn dag þegar sólin var gengin í vestrið, að
að mennirnir stóðu allir úti undir berum himni og voru að tala
um »blessað góða veðrið«. Það var sólskin og blæjalogn. Fugl-