Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 65

vinstra augað; hafði hann áður þakið glerauga þetta með platínu-
himnu svo að Röntgens-geislar ekki næðu að komast gegnum það ;
að því búnu lagðist hann á legubekkinn.
* *
*
Daginn eptir vaknaði hann af svefni við að drepið var á dyr.
Hann kannaðist skjótt við hver það var. Það var hún Geirþrúður,
tryggðatröllið, sem færði honum morgunkaffið að vanda. Hjer
var ágætt tækifæri til að reyna verkanir vökvans. Hann þreif í
skyndi gleraugað frá vinstra auganu og lokaði hægra auganu.
Hvílík undur þó! I stað hinnar gömlu vinnukonu, er lærisvein-
ar hans löngum hentu gaman að sakir þess, hve þrýstin hún var
og rauð í framan, sá hann nú klunnalega beinagrind vaga í hum-
áttina til sín; við beinagrindina hjengu innýfli, nálega glær í gegn,
og utan um allt saman var eins konar þykk, grænleit slæða, er
gekk i bylgjum og var ekki alsendis ósvipuð hinum slímkendu,
klukkumynduðu marglyttum, nema enn gagnsæjari og þokulegri
Aptur á móti sáust beinin glöggt gegnum slæðu þessa. Læknir-
inn gat meira að segja sjeð smá óreglu og galla á lögun þeirra,
og hjartað, sem hann gat að eins óljóst greint milli brjóstrifj-
anna, — eins og kólf í klukku — virtist honum þrútið af háskaleg-
um ofvexti. Þar var enginn efi á; tilraunin hafði heppnazt frem-
ur öllum vonum.
Hann klæddist í snatri. Það var einmitt dagurinn, er hand-
lækningar skyldu fram fara á spítalanum. Nú skyldu þá starfs-
bræður hans loksins fá að sjá! Hann stikaði hnakkakertur gegn-
um gangana með gleraugað fyrir vinstra auganu, en hjúkrunar-
mennirnir hnipptu hver í annan og hvískruðu: »Ekki nema það
þó, Schwanthaler læknir með glerauga, og það ekki af lakara taginu.«
Hann gekk inn í handlækningastofuna þar sem starfsbræður hans voru
að skeggræða um það, sem nú var fyrir hendi: hvernig fara skyldi
með sjómann, er í viðureign við náungan hafði fengið fjórar skamm-
byssukúlur í kviðinn. Þrjár höfðu þegar verið dregnar út en fjórðu
kúluna var ekki unnt að finna. Þegar Schwanthaler kom var hann
spurður um hans álit — svona fyrir kurteisis sakir, þvi að menn
vissu, að hann mundi varla hætta sjer út i að leggja úrskurð á
vandasöm efni, er honum haíði tekizt svo hraparlega seinast. En
til mikillar undrunar allra þeirra, er viðstaddir voru, gekk hann
rakleitt að sjúklingnum, tók gleraugað frá, lokaði hægra auganu,
>5