Eimreiðin - 01.01.1909, Blaðsíða 30

30
Máritsar vegna. Pað var móðir hennar sjálf, sem hafði afsakað
sig og sagst ekki geta farið frá bakarabúðinni. Pað segir Márits
líka, en Theódór er ekki ánægður enn. — Nú, en þá borgarstjóra-
frúin, hún hefði að líkindum getað gjört syni sínum þann greiða.
Ef hún væri of stór upp á sig til þess, þá hefði þeim verið betra
að sitja heima. Hvað hefðu þau nú átt að taka til bragðs, ef
námustjórafrúin hefði ekki viljað koma. Og hvaða manna siður
væri það, að nýtrúlofuð hjónaleysi ferðuðust þannig alein? — Nú,
Márits væri ekki hættulegur. Nei, það hefði hann aldrei haldið,
en málbeinið á náunganum væri hættulegt. — Nú, og svo væri
það vagninn. Márits hefði víst tekist að grafa upp elzta vagn-
skriflið, sem til væri í borginni. Og þar á ofan að láta þetta barn
aka 6 mílur í opnum vagni, og láta sig, Theódór námueiganda,
reisa heiðurshliö fyrir slíkum afskræmisvagni. — — Sannarlega
langaði sig til að jafna á honum! Að hann skyldi hafa látið sig
hrópa húrra fyrir slíku vagnskrifli!------Nú gengur næstum fram
af henni. Hún dáist æ meir að Márits, að hann skuli taka þessu
með slíku jafnaðargeði. Eiginlega langar hana æðimikið til að
leggja orð í belg og bera í bætifláka fyrir Márits, en hún er
hrædd um að honum mundi mislíka það.
Og áður en hún sofnar, liggur hún og rekur í huga sér alt
það, sem hún hefði viljað segja Márits til afsökunar. Svo sofnar
hún, en hrekkur upp aftur með andfælum og er þá gömul gáta
að söngla fyrir eyrum henni:
Hvað hét hundur karls,
sem í afdölum bjó?
Nefndi ég hann í fyrsta orði,
getur hans aldrei þó.
Gátan sú arna hafði ergt hana mörgum sinnum. Skelfing
fanst henni gátan heimskuleg. En nú í svefnrofunum getur liún
ekki aðgreint hundinn »Hvað« frá Márits, og henni finst hundurinn
hafa hvíta ennið hans. Tá hlær hún upp úr. ÍVí henni er jafnlétt
um hlátur og grát. Tað hefur hún erft frá föður sínum.