Eimreiðin - 01.01.1909, Blaðsíða 23

23
blöð alls. Vexti hans og útliti er ekki lýst með einu orði; á rit
hans, sem nú eru svo fræg orðin, er varla minst með einu orði,
— þessi rit, sem ef til vill má telja merkasta árangurinn af bygg-
ingu íslands, sem enn er orðinn.
HELGI PJETURSS.
Dúfan.
Eftir SELMU LAGERLÖF.
Mér finst ég sjá þau fyrir mér, þegar þau óku á stað. Ég
sé greinilega háa pípuhattinn hans með breiða barðinu uppbrettu,
eins og tízka var um 1840, hvíta vestið hans og hálsbandið. Eg
sé líka fríða, snoðrakaða andlitið á honum, með ofurlítið vanga-
skegg, háa flibbann og prúðmenskuna, sem lýsir sér í öllu fasi
hans og látbragði. Hann situr hægra megin í vagninum, og er
rétt í þessu að laga beizlistaumana í hendi sér. Og við hlið hon-
um situr unga stúlkan. Guð blessi hana. Hún stendur mér enn
skýrar fyrir hugskotssjónum. fað er eins og ég sjái hana upp-
málaða, litla andlitið grannleita, og hattinn bundinn undir hökunni,
dökkbrúnt, slétt hár og stórt sjal með útsaumuðum silkiblómum.
Og í litla vagninum, sem þau aka í, er auðvitað ökustóll, með
grænmáluðum rimlum; og auðvitað er það hesturinn gestgjafans,
sem á að draga vagninn fyrstu míluna, lítill, en knár jarpur klár.
Hún hefur verið augasteinninn minn frá því ég sá hana. Éó
veit ég eiginlega ekki, hvernig á því stendur; því hún er til-
komulítil og smávaxin. En ég heillaðist af að sjá öll þau augna-
tillit, sem fylgja henni úr hlaði. I fyrsta lagi sé ég, hvernig pabbi
og mamma mæna á eftir henni úr bakarabúðardyrunum, þar sem
þau standa bæði. Tárin eru komin fram í augun á pabba, en
mamma hefur ekki tíma til að gráta sem stendur. Mamma verður
að nota augun til að horfa á eftir litlu stúlkunni sinni, á meðan
hún getur veifað og bandað hendi til hennar. Og öll börnin í
smágötunni kinka auðvitað glaðlega kolli til hennar, og allar ungu