Eimreiðin - 01.01.1909, Blaðsíða 48

48
Nú þarf hún líka á öllu sínu hugrekki að halda, því nú reiðist
Márits fyrir alvöru.
»Pegiðu!« segir hann með þjósti, og svo hrópar hann, til
þess að Theódór, sem situr við skrifborðið og er að telja banka-
seðlana, skuli heyra sem bezt: »Ertu gengin af göflunumf Hluta-
bréfin eru arðlaus sem stendur, það hef ég sagt föðurbróður
mínum, en hann veit eins vel og ég, að með tímanum verða þau
arðberandi. Heldurðu að föðurbróðir minn láti mig og mína líka
fleka sig? Föðurbróðir minn hefur margfalt betur vit á þeim
efnum en við öll saman. Hef ég svo sem sagt, að þessi hluta-
bréf væru eftirsóknarverð ? Hef ég sagt annað en það, að fyrir
þann, sem getur beðið, getur þetta orðið gróðafyrirtæki ?«
Theódór námueigandi segir ekki neitt; hann réttir Márits
bara hrúgu af bankaseðlum. Hann hugsar ekki um annað, en
hvort þetta muni geta komið vofunni til að tala.
»Theódór«, segir þá litla spákonan óviðráðanlega — því það
er kunnara en frá þurfi að segja, að enginn er jafn óviðráðan-
legur og þessar dúnmjúku, litlu verur, þegar því er að skifta —
»þessi hlutabréf eru ekki eyrisvirði og verða það aldrei. Pað
vitum við heima öll saman.c
»Anna María, þú gjörir mig að svikara —«
Hún rennir augunum um hann, eins og þau væru skæri, og
með þeim klippir hún stykki eftir stykki af öllu því, er hún hefur
skreytt hann með, og þegar hún að lokum sér hann í nekt sinnar
eigin sjálfselsku og eigingirni, kveður ægilega, litla tungan hennar
upp dóminn yfir honum:
»Hvað ertu annað?«
»Anna María!«
»Já, hvað erum við bæði annað?« heldur tungan grimma
áfram, því úr því hún nú er komin af stað, finst henni bezt að
greiða úr ýmsun flækjum, sem hafa íþyngt samvizku hennar, síðan
henni loks hugkvæmdist það, að ríki maðurinn, sem ætti þetta
skrauthýsi, bæri líka hjarta í brjósti, sem gæti þráð og þjáðst.
Og svo segir hún ennfremur, því tungan lætur nú ekki stöðva sig,
og öll feimni virðist horfin frá henni:
»feg ar við settumst í vagninn heima, hvað vorum við þá að
hugsa um? Um hvað töluðum við á leiðinni? Um það, hvernig
við ættum að fleka hann þarna. »Pú verður að vera upplitsdjörf,
Anna María«, sagðir þú. »Og þú verður að vera séður Márits,«