Eimreiðin - 01.01.1909, Blaðsíða 37

37
hugsa sig um og segja, að það hefði hún ekki gjört. En það
var bezta sönnunin fyrir því, að hún hefði skemt sér vel, að hún
hafði alls ekki veitt því eftirtekt, að hún var látin fremur afskifta-
lítil.
Hún hafði skemt sér alveg yndislega, við það eitt, að horfa
á Márits. Einmitt af því hún hefði verið ofurlitla vitund hörð
við hann við morgunverðinn, og hlegið ofurlítið að honum í gær,
þótti henni yndi að horfa á hann í dansinum. Hann hafði aldrei
verið jafnfallegur og fyrirmannlegur, að henni fanst.
Hann hafði víst verið hálfhræddur um að henni leiddist, að
hann gæti ekki dansað og talað við hana eina. En það hafði
verið henni næg skemtum að sjá, hve vænt öllum þótti um Márits.
Og eins og hún vildi afhjúpa ást þeirra fyrir allra augum! Nei,
svo heimsk var dúfan litla ekki!
Márits dansaði marga dansa við Elísabetu Westling hina fögru.
En það hafði henni staðið öldungis á sama, því Márits hafði hvað
eftir annað komið til hennar og hvíslað að henni. »Pú hlýtur að
sjá, að ég get ekki losnað við hana. Við erum æskuvinir. Hér
á landsbygðinni er það hreinasta nýnæmi, að ná í mann, sem
hefur stórbæjabrag á sér og getur bæði dansað vel og talað
áheyrilega. Pú verður að lána sveitastúlkunum mig í kveld, Anna
María.«
En það var eins .og Theódór forðaðist Márits. »Vert þú nú
húsbóndi í kveld« hafði hann sagt, og það var Márits líka. Hann
sá um alla hluti, hann stýrði dansinutn, drakk skálar með gest-
unum og hélt ræður fyrir minni þessa fagra héraðs og fyrir minni
kvenna. Hann var óviðjafnanlegur. Bæði Theódór og hún höfðu
setið og horft á Márits, og svo höfðu þau ósjálfrátt litist í augu.
Pá hafði Theódór brosað og kinkað kolli til hennar. Theódór
hlaut að vera upp með sér af Márits. — Pað hafði þó verið
leiðinlegt, að Theódór bar eiginlega ekki bróðursoninn á höndum
sér. Tegar leið á nóttina, hafði Theódór farið að verða hávær
og vildi þá taka þátt í dansinum, en ungu stúlkurnar drógu sig í
hlé og sögðust vera lofaðar í næsta dans, þegar hann kom til
þeirra.
»Dansa þú við Önnu Maríu« hafði Márits þá sagt við föður-
bróður sinn. Tað var næstum eins og þau stæðu bæði undir
verndarvæng hans. Hún varð svo skelkuð, að hún hrökk við.