Eimreiðin - 01.05.1909, Qupperneq 6

86
því fram á bæjarlækinn í hreyknum látalátum og segir: nú skal
ég fara til Ameríku! Og svo stingst það á höfuðið í lækinn.
Eini sólskinsbletturinn í þessu bliku-veðri er þetta: að sjálf-
stæðishugurinn er vaknaður hjá þjóðinni. En:
viljinn vopnlaus
vart um breytir
rúst í blómstra ríki,
sagði Bólu-Hjálmar. Gáfaður alþýðumaður finnur skókreppuna,
sem efnahagsósjálfstæðið gerir framsókninni í öllu landinu. f*eir
menn finna hana síður, sem lifa á rekaítökum þeim, sem koma á
landssjóðsfjöruna, og hafa ef til vill enga fram að færa, nema
sjálfan sig. Peir geta látið mikinn og brugðið Hjálmari og hans
líkum um kotungshug og smásálarhátt. En það mun nú samt
sannast, þótt ég falli frá, að sjálfstæði almennings og alþjóðar
vorrar vex ekki fiskur um hrygg, þótt staðið sé á suðurströnd
landsins í tjörunni og æpt að danskinum.
Ertu þá að bíta bakfiskinn úr þjóðinni? kynni einhver náungi
minn að spyrja.
Nei. Ég er ekki að því. Ég er þvert á móti að minna ein-
staklingana á og þjóðina, að þeim þarf að vaxa fiskur um hrygg,
til þess að sjálfstæðin geti blómgast.
Ég gat þess áðan, að þjóðin væri vöknuð, eða sjálfstæðis-
hugur hennar, og að það væri sólskinsblettur í heiði. Svefninn
er verstur, svefn áhugaleysis og afskiftaleysis um alþjóðarmál.
En því er nú ver og miður, að þjóðin hefir vaknað á líkan hátt
sem barnið vaknar — það heimtar brauð af öðrum, fötin sín og
taumlaust ærslafrelsi, en vill ekki vinna fyrir því.
En barnið vitkast bráðum — ef það heyrir og sér til viturra
manna. Og þess er að vænta, að þjóðinni muni fara því líkt í þjóðmála
þroskanum. Pjóðin er enn þá barnung og óþroskuð á þjóðmála
vísu, því sá þroski fæst ekki alment á skemmri tíma en mörgum
mannsöldrum, og þó því að eins, að hún búi við margskonar
reynslu í þeim efnum.
Sjálfstæðishugur þjóðarinnar er nú vaknaður á þann hátt, að
hann þráir fullnægju sína. Éráin er mikils virði. En ein sér er