Eimreiðin - 01.05.1909, Blaðsíða 16

96
hnöppunum, bjarta hárinu og gráu augunum, sem langt var á
milli og mintu mig nánast á ýsuaugu.
Pið munuð verða að játa, að þessi þráláta endurtekning á
sama draumnum hafi verið einkar vel fallin til að gera mann sturl-
aðan og vekja hjá honum hroll og hugraunir.
Nokkrum vikum seinna ferðaðist ég til Parísar og tók mér
bústað á sama hótellinu og stúlkan mín enska. Við komum
þangað um kveld, dálítill útvalinn hópur, og vorum útaf fyrir
okkur. Eg hafði í mesta snatri fataskifti og gekk að lyftivélinni
til þess að komast niður í borðsalinn. I ganginum hitti ég kunn-
ingja mína, sem líka vóru á leiðinni að lyftivélinni. En ég varð
fyrstur þangað og þrýsti á rafmagnshnappinn. Eftir eitt augna-
blik heyrði ég núningsbrakið í lyftivélinni, rennihurðinni var skotið
frá og ég hrökk aftur á bak, eins og ég hefði séð vofu. I dyra-
gættinni stóð sem sé fjórtán vetra sveinn með bjart hár og ýsu-
augu, í dökkum frakka með flaujelsuppbrotum og málmhnöppum —
alveg eins og mér hafði birzt í draumum mínum.
Hann stóð í dyrunum og bauð mér með kurteislegum handa-
burði að koma inn í lyftivélina.
Ég verð að játa, að í fyrsta sinn á æfi minni fann ég, að
hárin gætu virkilega risið á höfði manns af hræðslu. Án þess að
ég eiginlega vissi, hvað ég gerði, sneri ég mér sem skjótast frá
honum og þaut eins og hamstola niður stigann.
Lyftivélin hefir auðsjáanlega orðið að bíða eftir talsvert mörgu
fólki, en ég sat á meðan í forsalnum og reyndi að sefa geðs-
hræringar mínar, því ég fann að ég var orðinn nábleikur. — Og
. . . mér er ekki ljóst . . . það liðu máske fáeinar sekúndur,
máske fáeinar mínútur, þangað til ég alt í einu heyrði ógurlegt
óp og heljarhvin —- og ég féll í ómegin á gólfið.
Pegar ég raknaði við aftur, var forsalurinn troðfullur af manns-
líkömum, sem verið var að bera burtu með mestu gætni og
varkárni.
Ég fékk seinna að vita, að sveinninn hefði dáið.
Hver getur skýrt þennan atburð eins og honum þóknast.
Pað er fyllilega réttmætt að bregða mér um efagirni, því hefði
þetta komið fyrir einhvern annan, þá mundi ég ekki hafa trúað því.«
V. G.