Eimreiðin - 01.05.1909, Qupperneq 35

að búa sig undir. Hvar Danmörk og ísland verða niður komin
eftir þá orrahríð, er ekki hægt að segja.
JÓN STEFÁNSSON.
Angalangur.
Petta var í maímánuði. Vorið stóð á gægjum við og við um
þetta leyti ársins, en hypjaði sig þó burt aftur undan hretunum.
Þenna dag hætti það sér lengst — sumir sáu það álengdar, aðrir
fundu ilminn. Loftið var þrungið af angandi hressingu. Bæjar-
veggirnir voru að skrýðast. Mosatór og grastoppar voru í óða
önn að búa um steinana og breiða yfir þá. Túnið var farið að
litkast — grágræn slæða á bletti og bletti. Tvær eða þrjár sól-
eyjar höfðu gerst svo djarfar að líta upp sunnan í Hesthús-
hólnum.
Tað var hvíslingaleikur um alla náttúruna. Allir voru að
hlakka til að verða stórir. Litlu grösin voru hálffeimin við gráu
sinufauskana. Moldin vildi ekki eiga klakann yfir höfði sér fram-
ar. En það var ekki vert að hafa hátt meðan veturinn var að
festa svefninn. Lækirnir læddust áfram támjúkt og léttilega.
Engum leizt á blikuna í maímánuði. Tessvegna töluðu allir í
hljóði, annaðhvort við sjálfa sig eða hvísluðust á — og allir biðu
þess með óþreyju, að geta fleygt sér í fangið á vorinu.
Ég var kominn á 9. árið.
Ég varð feginn hverjum deginum, sem leið. Mér sárnaði
það eitt, að vera svona lítill eins og ég var — og vera ekki einu
sinni kvensterkur. Mér þótti hart að vera altaf kallaður krakki
og barn —- vera hæddur og lítilsvirtur í hverju orði. Raunar gaf
ég oft tilefni til þess, því að ég var oft að reyna krafta mína á
ýmsu, svo að aðrir sáu til, færðist jafnan of mikið í fang og varð
þá venjulega að gefast upp aftur við svo búið. — Vertu ekki að
þessu, strákur; hvað ætli þú getir auminginn! sagði fólkið þá við
mig. Eða ef ég ætlaði að hjálpa til, ef það var að gera eitthvað,
sem mannskapur var í: — Hvað ertu að þvælast fyrir, strákur!