Eimreiðin - 01.05.1909, Qupperneq 42

122
af hillunni. Angarnir urðu lengri og lengri, stofnarni bólgnuðu
út, urðu gildari og gildari og kvistirnir og hrufurnar fleiri og fleiri,
sárari og sárari.
Eg heíi séð sófl mörgum árum seinna, — sama sóflinn, er
mér sagt. En ég trúi því ekki. Hann er alt öðruvísi, mikiu
styttri og miklu þynnri — ekki nema fimm eða sex angar og
þeir óverulegir og tilkomulitlir.
Pabbi gekk snöggt að hillunni og greip Angalang.
Eg skalf og nötraði af hræðslu og kvíða og gat ekki einu
sinni grátið.
Pabbi þreif aftan í mig. Eg kiptist við. Ég leit á hann.
Mér fanst hann vera orðinn allur svartur í framan. Mér datt í
hug Leppalúði. Skeggið var alveg eins. Eig horfði til mömmu.
— Ekkert var hún þó lík Grýlu.
Hún stóð með hendurnar undir svuntunni og horfði snöggvast
á mig raunalega. Hún leit líka til pabba. Ég sá að hún var
líka hálfhraedd við hann, því að hún leit strax undan aftur og fór
út. Ekki þó lengra en út að dyrunum á fremra búrinu. Par
heyrði ég að fótatakið hætti.
Pabbi flýtti sér að leysa niður um mig. Hann greip utan
um mig miðjan og beygði mig fram í keng. Ég var alveg mátt-
laus eins og slytti.
Ég heyrði, eða mér fanst ég heyra, þytinn í Angalang, þeg-
ar hann reiddi hann upp — líkt og þegar ég vingsaði svipuól-
inni minni í kringum mig stundum úti.
Höggið reið og þrjú hvert eftir annað.
Ég ætlaði að rifna af sársauka og æpti og emjaði, svo að
söng í ílátunum í búrinu.
— Ég skal aldrei gera það oftar, ég skal aldrei gera það oftar,
henti ég út úr mér í hviðunni.
— Hún mamma þín var búinn að segja þér, að þú mættir
ekki drabba úti á skónum og það veiztu, að þú áttir ekki að
gera.
— Ég gat það ekki, — ég gat það ekki — ég gleymdi því.
— Pú áttir að muna það, sagði pabbi og hélt áfram að
flengja mig.
Mamma opnaði dyrnar á búrinu og gægðist inn um rifuna.
— Sona, er þetta nú ekki nóg, sagði hún í bænarróm.
— Jæja, kanske ég sleppi þér þá í þetta sinn, en láttu þessa