Eimreiðin - 01.01.1913, Blaðsíða 28

28
hafði verkstæði, heldur flæktist stöðugt bygð úr bygð. En þar
eð honum — eins og allir vissu — oft hafði verið boðið verk-
stæði með smíðatólum upp á ágæt kjör, verður því ekki neitað,
að höfuðorsökin var ótætis letin í honum og leiði hans á reglu- ,
bundinni vinnu.
Jafnvel í sjálfum höfuðstaðnum hafði honum staðið til boða
húsnæði.
— Pað var hár maður með pípuhatt á höfðinu, sem freistaði
mín, var hann vanur að segja. Hann sýndi mér verkstæði, í nýju húsi,
sem ilmaði af fernis og trjákvoðu; rennibekk, svo skínandi fagran,
að mig klæjaði í gómana eftir að snerta við honum, eins og þeg-
ar ég sé unga blómarós; skáp, fullan af allavega sporjárnum, sem
hefði mátt renna með allan skollann. Hann vildi ráða mig, sam-
stundis, og láta mig fara að vinna — og gefa mér peninga í of-
análag. Eg tók við peningunum, krotaði eitthvað á blað og
hélt svo heim á leið, þangað sem ég gisti. En ég gat ekki sof-
ið þá nótt; það var nú líka í miðju bjarlnættinu, og ég vissi, að
úti flugu allavega lit fiðrildi blóm af blómi, og sugu döggina, sem
hafði drukkið í sig fínasta ilm blómsins. Pá hugsaði ég með )
sjálfum mér, að nú væri að duga eða drepast, og sagði eins og
Jesús við freistarann forðum: Vík frá mér! og — ja, um morg-
uninn var ég allur á burtu.
Upp frá því gekk Hjálmar í eilífum ótta fyrir að maðurinn með
pípuhattinn, sem hann hafði þegið peninga af, mundi láta boð út
ganga, og hann yrði tekinn fastur. Pessvegna kom hann aldrei
upp frá þeim degi í nánd við nokkurn valdsmann, og nálgaðist
þó ekkí væri nema hreppstjóri þann bæ, sem hann var staddur
á, flýði hann óðara alt hvað af tók.
Hjálmar flakkaði eirðarlaust, vetur og sumar, stað úr stað,
hringinn í kring um land alt, og æfinlega fótgangandi.
Dagleiðir hans voru mjög svo mismunandi langar — stund-
um ekki nema spölkorn, stundum aftur á móti margar mílur
vegar.
Dvalarstaðir hans urðu smámsaman þeir sömu, ferð eftir
ferð. En ætíð kom hann að óvörum. Stundum var hann í leið-
angri árum saman, áður hann kom á sama bæinn aftur; stundum
var hann aftur á móti ekki nema nokkrar vikur eða mánuði í
burtu.
Hann var forvitinn á fréttir, sagði vel og fúslega frá þeim