Eimreiðin - 01.01.1913, Blaðsíða 44

44
markmið hvers einstaklings ætti að vera það, að lifa svo sem hann
hefði ekkert verðmæti eða þýðingu fráskilinn hinu eina og gervalla.
Hafi Jesús nokkuð afrekað fyrir mannkynið, þá hefur hans afrek verið
þetta: hann hefur kent oss að trúa á það, og það er það, sem gerir
hann Krist. I’etta er engin draumspeki, heldur staðhöfn og vissa;
þetta hefur verið hið ákveðna erindi kristindómsins til mannkynsins;
og hvað getum vér annað og meira sagt, en að höfundur þeirrar trúar
hafi sjálfur hlotið að kappkosta að auglýsa þá trú í allri breytni sinni?
Vér þurfum eigi að gera kröfu til neins annars óvenjulegs hjá honum,
en að hann hafi verið í þessu tilliti »frumburður meðal margra bræðrac.
Vera má að sumum hverjum kunni að bregða í brún, þegar þeim er
sagt, að Kristseðli Jesú sé eigi fólgið í siðferðislegum algerleik, né í
sæti hans við hlið guðdómsins, né, — sem varla er þörf á að taka
fram, —- í hans ímyndaðri friðþægingu gagnvart réttlæti guðs, heldur
í þeirri afrekun, að hann innrætti mannkyninu þá hugsjónarfyrirmynd
um mannkynið, sem væri hin æðsta og fullkornnasta birting kærleika
guðs. Svarar það eigi staðháttum? Kristseðli hans yrði að litlum
notum, ef það vekti eigi vort Kristseðli; því það eðli er mann-
eðlið í æðsta veldi. Á svæði tímans og skynfæra vorra má vera
að það eigi fyllilega birtist, en hér í heimi fylgir eftirleit þess sjálfs-
fórnun með sársauka, sem vér trúum, að á hærri tilverusvæðum snúist
í fögnuð. Vér þurfum eigi að greina Jesú frá Kristi, því að mikilleiki
Jesú er fólginn í þeirri staðhöfn, að hann hefur gert orðið »Krist«
samnefnt hinu bezta og hæsta, sem í sannleika má manneðli kallast.
Gunnsteinn Eyjólfsson.
í’egar útflutningum Norðurálfuþjóðanna vestur um haf linnir —
og að því hlýtur að reka áður langt um líður —, þegar sagan hefur
skráð þessa síðustu og stærstu þjóðaflutninga á bókfell sitt sem liðinn
atburð, — verður það tæpast lengur umflúið, að innflytjendur smá-
þjóðanna, að minsta kosti, týni sértilveru sinni, renni inn í hina vold-
ugu þjóðarheild, sem nú þegar er farin — og á fyrir sér, að vaxa og
þróast á hinu víðlenda vesturhveli jarðar.
Með þessu er þó ekki sagt, að nein einstök þjóð uppsvelgi allar
hinar. í’egar öll þessi líku og ólíku, skyldu og óskyldu þjóðabrot
hafa bráðnað saman í deiglunni, vex upp nýr kynstofn með nýrri
þjóðernismeðvitund, er hvorki verður enskur né franskur né nokkuð
annað, sem áður var.
Af þessu leiðir samt, að tungumálin mörgu og ólíku líða undir lok,
og í stað þeirra kemur ein þjóðartunga. í’að, sem hugsað er og skrifað