Eimreiðin - 01.01.1913, Blaðsíða 31

3i
Hún varð honum þó brátt of þung byrði, og hann rendi þá
tréfót handa henni og studdi hana svo áfram, eins vel og honum
var unt.
En nú kom það fyrir, að hvar sem þau komu, stríddu krakk-
arnir Sólrúnu á tréfætinum, og uppnefndu hana; og fullorðna
fólkið hæddi Hjálmar fyrir, að hann væri farinn að »fjölga í búi«,
og spurði hann, hvenær sem hann kæmi með »konuna« og alla
trossuna. fað yrði víst félegur hópur! Einkum ef þau öll væru
hölt eða vönuð!
Pað voru þungir dagar fyrir aumingja umrenningana. Hjálm-
ar reyndi fyrir sitt leyti að bera mótlætið þolinmóðlega. En þeg-
ar hann sá Sólrúnu gráta beiskum tárum yfir tréfætinum og á
endanum fælast að mæta nokkuru barni, blæddi honum, að hann
hafði tekið hana að sér.
Pað er sagt, að ástin sé blind — eins oft er hún þó víst
sjáandi. Að minsta kosti kemur hún mörgu kynlegu til leiðar.
Einn góðan veðurdag fann Hjálmar upp á því, að skera út
tréfót Sólrúnar. Hann risti ýmsar myndir og hluti á fótinn, og
gjörði hann á stuttum tíma að einkennilegu listaverki.
Og þegar sá tréfótur, eftir því sem hún óx, varð of stuttur
handa henni, bjó hann til nýjan, og þannig koll af kolli, miklu
oftar en við þurfti. En alla tréfæturna bar hann með sér, stað
úr stað.
Og nú varð æfin önnur fyrir Sólrúnu litlu. Áður höfðu öll
börn gjört sér að skyldu, að hnýta í hana, — nú þótti þeim
engin vera sem hún.
Hefðu jafnöldrur hennar mátt kjósa, hvort þær vildu heldur
vera prinsessa eða Sólrún, mundu þær ekki hafa hugsað sig um
eitt augnablik, heldur strax kosið að vera flækingstelpan. Svo
mikið þótti þeim til koma um tréfæturna hennar.
En tréfæturnir voru líka sjaldséðir gripir. Á sumum þeirra
sáust furðuleg kynjadýr í bardaga hvert við annað; — það var
á vetrar- og rigninga-fótunum. En á sumar- og sólskinsfótunum
voru blómsveigar og undarleg landslög. Og enn voru nokkrir
fætur, sem Hjálmar hafði skorið á atburði úr fornsögunum, eða
æfintýri, sem hann sjálfur bjó til.
Sólrún varð að sýna alla tréfæturna, hvar sem þau komu, og
Hjálmar að skýra frá, hvað á þeim stóð.
þau urðu brátt svo velkomin hvarvetna, að rómur fór af ferð