Eimreiðin - 01.01.1913, Blaðsíða 30

30
aði í ferðalög og æfintýri, — þó lítið bæri á, — hann sleppa alt
of létt og ánægjulega gegn um lífið.
Að minsta kosti voru honum ekki spöruð illmælin, — marg-
ir vildu gjöra honum ferðalagið eins ánægjusnautt og unt var.
Hann var bæði þjófkendur, og borið á hann, að hann færi með
róg og lygi. En það voru ósannindi. Enginn gat hugsast var-
orðari um aðra menn en Hjálmar, enda lá það skapferli hans
næst. Og hefði hann af einhverjum ekki annað en ilt eitt að
segja, þagði hann heldur. —
Hvort stjörnurnar hafi frá alda öðli geymt eitthvað um örlög
Hjálmars, skal ég láta ósagt. Nokkuð er það, að hann var fædd-
ur undir meyjarmerki. Eg er reyndar ekki kunnugur fornum fræð-
um, né svartaskóla-speki, en ég veit aftur á móti, að það var
ofurlítil mey, sem réði örlögum flækingsins að lokum.
Það skeði á þann hátt sem hér segir:
Sjávarþorp nokkurt lá undir snarbröttu fjalli. Nótt eina að
vetrarlagi kom snjófljóð og ruddi þorpinu mestöllu á sjó fram.
Einmitt þá nótt gisti Hjálmar hjá fátækum sjómanni í útjaðri
þorpsins. Og hin einustu, sem björguðust úr snjóflóðinu, voru
Hjálmar og dóttir sjómannsins, álta vetra gömul, er Sólrún hét.
Hjálmar komst af heill á húfi, en Sólrún misti vinstri fótinn um
hnéð.
Sameiginlegur lífsháski tengir oft undarleg bönd. Snjóflóð
þetta tengdi að minsta kosti örlög Sólrúnar við örlög Hjálmars
— eða hans við hennar — alla æfi.
fvert ofan í vanda sinn, settist hann að í sveitinni, þangað
til sár Sólrúnar var gróið, og vék jafnvel varla frá rúmi hennar,
allan þann tíma.
Og þegar henni var batnað, keypti hann sér sleða fyrir ýmsa
renda hluti; sömuleiðis nokkur hert og elt sauðskinn með ullinni
á, og hlý föt handa telpukrakkanum, setti hana síðan á sleðann
og hélt leiðar sinnar. Enginn bannaði honum að fara með mun-
aðarleysingjann. Hreppsnefndinni þótti ekki ónýtt að losast svo
hæglega við einn þurfalinginn!
En nú tóku við undarlegir tímar fyrir Hjálmari.
Bæ frá bæ dró hann sleðann á eftir sér, vetrarlangt. Og nú
brosti hann ekki aðeins, heldur söng og hló.
En þegar vorið eyddi snjónum, varð hann að skilja eftir sleð-
ann og bera Sólrúnu á bakinu.