Eimreiðin - 01.01.1913, Blaðsíða 55

55
»Pat eru BYLGJUR, er heita ÆGIS MEYJAR,« svarar Heið-
rekur kouungur.
En það eru líka til margir íslendingar nú á tímum, sem
hafa séð þær, eins og t. d. hann Porsteinn Erlingsson, er hann
segir:
ÆGIS DÆTUR hafsbrún hjá sem hún lætur liðast frá
hárið væta langa, ljósrar nætur vanga.
Og sama má sjá á kvæðum margra annarra skálda. En enginn
virðist þó hafa komist í jafnnáin kynni við þær eins og hann
Páll Ólafsson, sem borinn var og barnfæddur á Austfjörðum, og
hefir því máske einmitt séð hana ÚNDÍNU okkar í Hofsá, sem
sýnd er hérna á myndinni. Hann hefir og vitað til þess, að þær
hafa stundum snúið aftur, til að heilsa upp á hann KALDBRYNNI
frænda sinn, og að »sú hefir orðið sættin á, þær séu hjá honum
öllum dögum, að skiftast á kvæðum, kossum, sögum, og láta
ekki koma blund á brá«, eins og sjá má af þessu kvæði:
Það var skrítilegt, sem ég sá
suður ( fjörðum hérna um daginn,
snemma morguns ég sat við sæinn:
glaður lækur í grænni lág:
hann hafði klofið klett í sundur,
og kepst svo við, að aldrei blundur
hefir uppruna heimsins frá
honum sigið á ljósa brá.
Það var fyrst undir þessum klett,
þegar hann kom frá bröttum tindi,
hann heyrði það mesta hjartans yndi,
eins og hlátur, og skvett á skvett,
og söng og þyt og gleði og gaman,
svo glaðlega þar var leikið saman,
hoppað og kyst og hvíslast á,
hlaupið og dansað til og frá.
í’etta voru þá ÖLDUR alt,
sem ekkert vissu af lækjum neinum,
iéku sér þar og stukku á steinum,
«g þótti gaman, þá grjótið valt;
þarna langaði lækinn unga
-að læðast í gegnum, þar var sprunga,
en kletturinn undir, harður, hár,
og hann svo lítill og kraftasmár,
Svo þarf nú ekki sagan þér
að segja, hvað það var langvinn
glíma;
en á honum vann hann einhvern
tíma,
varð nú að FOSS og flýtti sér
að fela sig þar í fjörugijóti,
fór svo þegjandi o’n á móti;
svona komst hann um síðir nær,
þær sáu’ hann um leið hann kysti
þær,
ÖLDURNAR stukku út á sjó,
allar reiðar við litla FOSSINN,
allar kafijóðar eftir kossinn;
eins og kvöldroða á þær sló;
en lækurinn tók að kveða um koss-
inn,
þær kölluðu (land og spurðu FOSS-
INN.
»Hvað heitir þú?« — »Ég heiti
FOSS«.
» Hvað vildir þú ?—»Að fámér koss «.
»Koss« sögðu þær og kiptust við,
kom þá strax fjöruborð á sæinn;
en þegar lítið leið á daginn,
höfðu ÖLDURNAR engan frið: