Eimreiðin - 01.01.1913, Blaðsíða 32

32
þeirra. Peirra var því oft beðið með óþreyju, og þeim tekið
mætavel, eins og góðum gestum. fvílíka skemtun, eins og að
sjá tréfætur Sólrúnar og heyra skýringar Hjálmars, hafði fólk
ekki áður þekt. Og stundum buðu menn, — sem þó gengu á
báðum fótum heilum, — hátt verð fyrir tréfót, sem þeim nú leizt
einkar vel á. En tréfæturnir voru ekki falir. —
Pó kom sú tíð, að þeir voru seldir.
Sólrún var þá tuttugu og eins árs og trúlofuð ungum manni,
sem ekki átti fremur jarðneskt góz en hún sjálf.
Þá fann Hjálmar upp á því, að selja tréfæturna, og útvega
henni þannig heimanmund, svo þau gætu gifst.
Pað tók mestan hluta árs, að koma því fyrir. Hjálmar var
nú maður við aldur, og hafði langt, grátt hár og skegg. Hann
og unga stúikan leiddust sömu leiðina, sem þau höfðu svo oft
áður farið.
Þegar fólk fékk að vita, að þetta var seinasta ferðin þeirra
saman, var þeim tekið með veizluhöldum og ýmsum vinabrögð-
um. Peim var fylgt á leið frá hverjum bæ — allir, sem við-
staddir voru, þar á meðal hundar, heimalömb og alikálfar, fylgdu
þeim út fyrir túngarðinn. Oft runnu tár við kveðjurnar. Mörg
hjörtu viknuðu. Og Hjálmar varð að lofa því statt og stöðugt,
að koma við næst. Pví hann mundi þó varla ætla sér að setjast
í helgan stein?
Nei, sú var ekki ætlun hans. Og hann lofaði að koma við
næst, þegar leið hans lægi um þær slóðir.
Pað var að vetri til, að Hjálmar og Sólrún luku ferð sinni,
og komu þar í sveit, sem unnusti Sólrúnar var vinnumaður og
beið eftir heitmey sinni. Hjálmar keypti handa þeim jarðarskika.
Og í annnað skifti á æfinni settist hann um kyrt mánaðartíma —
einmitt svo lengi, að honum auðnaðist að sjá uppeldisdóttur sína
í hjónabandi.
Á meðan var hann að skera út nýjan tréfót, sem hann lagði
sig mjög í líma við. Hann risti á hann æfintýri, sem hann sjálf-
ur hafði skáldað. Æfintýrið var um stóran og stirðan eikarbjálka,
sem flæktist fram og aftur um hafið. Öldurnar kendu í brjósti
um hann, af því hann var svo einmana, og gáfu honum frækorn,
sem hann sáði í rifu, þar sem hann geymdi dálítinn moldarköggul.
Frækornið óx og varð að stóru, fögru blómi. Og bjálkinn sigldi
nú hreykinn frá eyju til eyju og sýndi prýði sína. En svo bar