Eimreiðin - 01.01.1913, Blaðsíða 53

53
um trúnað æ af þér um leið.
Nú syngur þú þinn sorgaróð
og sár þíns hjarta aldrei grær.
GUNNAR GUNNARSSON.
íslenzk úndína.
fið munið sjálfsagt flestir eftir henni ÚNDÍNU, stúlkunni
yndislegu, síbrosandi og gáskafullu, með glóbjarta hárið og bláu
augun, sem heillaði hann Huldubrand riddara, — í sögunni hans
MOTTE FOUQUE, íslandsriddara1, sem hann Steingrímur Thor-
steinsson íslenzkaði handa okkur. Hún lýsir tilveru sinni fyrir
ástvini sínum og unnusta á þessa leið:
^Tað skaltu vita, elsku vinur, að í höfuðskepnunum búa
verur, sem líkar eru ykkur mönnunum að sköpulagi, og birtast
ykkur þó harla sjaldan. Kynlegir andar sindra og hvæsa í log-
unum, dökkálfarnir hamast í djúpi jarðarinnar, loftandar þjóta um
skógana og vatnavættirnar lifa víðsvegar í sjónum, elfunum og
lækjunum. Pær búa í skærum krystallshvelfingum, og í gegnum
þær má sjá sólina og himininn uppi yfir sér; háar kóralbjarkir
Ijóma þar í görðunum, með bláum og rauðum aldinum, og er
þar fagurt að ganga um mjallhvíta sanda og marglitar skeljar.
Hin dýrðlegu stórmerki fornaldarinnar, sem ykkar kynslóð er svo
ómakleg að sjá, þau hafa bárurnar hjúpað silfurblæjum sínum. Par
niðri skína hin glæsilegu minnismerki og skolast rennandi vatns-
lindum; klekja þær út fegurstu blómum og grænum sefjurtum,
sem vindast upp við þau á alla vegu. Peir, sem þar búa, eru
yndislegir yfirlitum og að öllum jafnaði fríðari en mennirnir.
Margur fiskimaðurinn átti því láni að fagna, að sjá einhverja haf-
meyna í því hún hóf sig syngjandi upp úr sævardjúpinu. Sagð'
hann þá öðrum af fegurð hennar, og slíkar verur hafa mennirnir
kallað ÚNDÍNUR. Hér máttu nú sjá eina slíka, elsku vinur, því
ég er ÚNDÍNA.«
Og hún lagði hendur sínar um háls honum og söng, svo
að yndi var heyra:
1 sbr. Kvæði Bjarna Thórarensens, bls. 82—87.