Eimreiðin - 01.01.1915, Qupperneq 17

*7
syndlaus er, kasti fyrstur steini d hanajt. Og hann laut aftur
niður og skrifaði með fingrinum á jörðina, En er þeir heyrðu
þetta, gengu þeir burt, hver eftir annan, öldungarnir fyrstir, og
Jesús var einn eftir, og konan frammi fyrir honum. Og Jesús
rétti sig upp og sagði við hana: »Kona, hvar eru þeir? Sak-
feldi enginn þig?« En hún svaraði: »Enginn, herra.« Og Jesús
sagði: »Ég sakfelli þig ekki heldur. Far þú og syndga ekki
upp frá þessu.«
Ég sagði, að mennirnir, sem komu með bersyndugu konuna
til Krists, hefðu verið misvitrir. Enginn þeirra var þó svo, að
hann kastaði fyrstur steini á hana. En hvað gerum við núna?
Ekki veigrum við okkur við því, að kasta fyrsta steininum, að
hverjum sem er. Síðan þetta atvik gerðist, eru líka liðin nærri
því tvö þúsund ár, svo búast má við nokkurri framför!
Pjóðfélagið heldur uppi tveimur stofnunum. Önnur heitir:
kristin kirkja, en hin heitir: hegningarhús. Önnur á að vera til
þess, að veita yl og umburðarlyndi inn í hugi manna; hin er til
þess, að taka ylinn burtu, og setja ís og hatur í staðinn. Önnur
á að lyfta mönnum upp; hin er til þess, að þrýsta mönnum
niður.
Væri nú nokkuð að undra, þó sá, sem opnað hefði augun
fyrir þessari ósamkvæmni í starfsemi þjóðfélagsins, spyrði alveg
forviða: »Er annars nokkurt vit í þessu þjóðfélagslífi okkar?«
Væri nokkurt vit í lífi mínu sem einstaklings, ef ég hrönglaði
upp ferðamannaheimili og veifaði með líknarfána í stangartoppi
hússins. Pegar svo ferðamennirnir kæmu inn í hús mitt, setti ég
þeim hinar og aðrar reg'.ur, sem þeir ættu að fylgja. Bryti svo
einhver reglur mínar, ætti ég fullar skúffur af köðlum og kutum,
ýmist til að binda mennina með, eða þá blátt áfram til að lífláta
þá. Ég get ekki skilið, að það væri svo stór synd, þó einhver
hvíslaði því að mér, að ég skyldi annaðhvort draga niður líknar-
fánann, ellegar þá hætta að nota kutana og kaðlana. — Og er ^
nú vit í því fyrir þjóðfélagið, að vera að flagga með dýrðlegustu
kærleikskenningunni, sem komið hefir fram í heiminum, en hafa
jafnframt lög, sem dæma menn til dauða, kvelja menn í æfilöngu
fangelsi, og svifta menn æru og mannorði? Hvílíkt ósamræmis-
fen! Og annaðhvort held ég, að við ættum að láta ógert. —
Ég get ekki láð neinum manni, þó hann segði sem svo. Ég
2