Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 24

24
Hann ætlaði að skila því aftur strax
með uppruna fyrsta vinnudags.
Hann svaf ei vært þessa voðanótt,
hann vildi ekki hafa gert svo ljótt.
Svo hrökk ’ann upp við hávært tal:
»Við handtökum bófann, sem að stal.«
Peir hneptu ’ann í fjötra og færðu brott.
Þeir formæltu og gerðu napurt spott
að tárum og klökkva konu hans
og krökkunum sögðu til andskotans.
feir drógu ’ann inn í dómsins sal;
þar drundi í veggjum: Stal, hann stal.
Og flóknar vóru þær forsendur,
sem fógetinn las þar snúðugur.
Hann lýsti þá sök við lögin prett.
Að lokum kvað hann: »Pví dæmist rétt:
í dýflissu kaldri, dimmri skal
hann dvelja í mánuð, — sá sem stal.«
Og dagar að árum urðu þar, —
en eftir mánuðinn frjáls hann var.
Pá stungu ’ann hornaugu Péturs og Páls
og pískur og glott sem örvar stáls.
í öllum kymum ’ann heyrði hjal:
»Sko, hér er þjófur.— Hann stal, hann stal.«
í kuldanum rógsins kól hans sál,
unz kviknaði í brjósti heiftar bál.
— »Já, tættu nú, heimur, mannorð mitt,
mér er nú sama um nagið þitt.
En réttvísin finna fangbrögð skal
við fant, sem myrti, og þjóf, sem stal.« —
Stelandi og felandi fór ’ann um storð,
flýjandi og drýgjandi blóðug morð,
lemjandi og fremjandi lagabrot,
ljúgandi og smjúgandi í myrkraskot.