Eimreiðin - 01.01.1915, Side 30

30
Svo langt, sem augað eygir,
er órótt sævarskaut.
Pú, hafguð, hug minn teygir
með hrönnum hvikum braut.
fið fögru fjarðardætur,
með fannhvít ennisbönd
og hindar-fráa fætur,
þið flýið mína strönd
og svífið suður hafið,
með söng og þys og dans,
og breiðið bjarta trafið
að brjóstum fósturlands.
Eg veit þið gistið voginn,
sem vefst að ströndum hám,
með stöfuð stjörnulogin
í stiltum fleti blám.
Par inst við lygna ósa
mun ykkur hvíldin blíð
und námsal norðurljósa
í nætur kyrðar-tíð.
Eg lifði ljósar stundir,
sem líða ei úr hug,
þeim hamra-hlíðum undir
við hafsins öldubug.
Eg þreyi staðinn þráfalt,
sem þig mér, hetja, gaf;
ég man það enn og ávalt,
þó okkur skilji haf.
Hið dýpsta haf, sem dynur,
mig dró úr faðmi þér,
og augað, æskuvinur,
þig aldrei framar sér.
Pví horfi ég á hafið,
með hjartað þungt af sorg,
þá hrönn, með hvíta trafið,
fer heim að þinni borg.
HULDA.
t
„Ur sögu íslenzkra búninga.“
Svo heitir ritgerð eftir dr. Valtý Guðmundsson í »Afmælis-
riti til dr. phil. Kr. Kálunds« (á sjötugsáraafmæli hans 19.
ág. 1914), er »Hið íslenzka Fræðafélag í Kaupmannahöfn«
hefir út gefið, og er sú ritgerð á bls. 66—87 í því riti.
Hún er prýðilega samin, einkar fróðleg og skýr og skemtileg, og
fylgja lesmálinu sex vel valaar myndir; er ekki um annað rætt
en brækur og hosur — »í þetta sinn«, segir höfundur, og má
ráða af því, að hann ætli sér smámsaman að lýsa öllum flíkum