Eimreiðin - 01.01.1915, Qupperneq 49

49
En nú væri þaö um seinan. Nú væri þaö skeð — og áður
en þaö var skeð,,hefði hún víst undir öllum kringumstæðum gef-
ið honum jáyrði.
Hvernig hefði hún líka getað annað? Hún hefði aldrei heyrt
ungum manni hælt, verulega hælt, fyrir annað, en að hann væri
gott eiginmannsefni, góður ráðahagur. Félli talið að gáfum, gjörvi-
leik eða manngæðum einhvers fátæklingsins, lá alténd einhver fal-
in lítilsvirðing á bak við hólið. Og það var álitinn mestur heið-
ur, sem hlotnast gæti ungri stúlku, að fá velmegandi og mikils-
metna biðla. Og hins vegar — það lá einhver vansæmd í því
fyrir hana, ef það bærist út, að fátæklingur hefði beðið hennar.
Ef til vill var það einmitt það, sem hefði gjört, að hún — ó-
sjálfrátt — hefði varast að gefa Birni tækifæri til að flytja það
mál, sem hún hefði fundið, að honum lá á hjarta. Höfðu tilfinn-
ingar hennar gagnvart honum ekki verið annað en ástarglettur,
sem skynsemi hennar — henni sjálfri óafvitandi — hefði haldið
innan skynsamlegra takmarka? — Ó, hvað það væri viðbjóðslegt,
að hugsa til slíks.
En það var eins og eitthvert vald innra með henni, vald,
sem hún hvorki þekti né viðurkendi, hefði framleitt þessa á-
kvörðun, gegn vilja hjarta hennar. Já, hún skildi það nú. Og
þetta vald var hræðslan við dóm annarra, — erfðafé, frá kyni
til kyns. Ef hún nú hugsaði sig um, — þekti hún þá í raun og
veru nokkurt einasta hjónaband, sem eingöngu væri bygt á ást,
eða aðeins á fullu samkendarþeli beggja? Varla, — að minsta
kosti þekti hún ekkert hjónaband, sem. hún gæti sagt það um
með fullri vissu og sannfæringu.
Henni datt alt í einu í hug, að hún gæti rofið hjónaband
sitt. Farið fram á skilnað, eða flúið. En hún hló að þeirri hugs-
nn, hló háan örvæntingarhlátur. ]?að væri aldrei gjört, það væri
ekki siður, — ekki opinberlega. Hvernig ætti hún þá að hafa
hug til þess! Já, hún fann með sér, að jafnvel þó hún yrði að
fyrirlíta sjálfa sig fyrir það, þá þyrði hún það samt ekki.
Já, nú hafði hún enga aðra tilfinningu gagnvart sjálfri sér en
fyrirlitningu. Og það hafði verið von hennar, að Björn mundi
líka fyrirlíta hana, þegar hann frétti um trúlofun hennar og
Pélurs. Pað var þess vegna, að hún hafði viljað að brúð-
kaupið yrði sem fjölmennast og íburðarmest, því Pétur hafði
verið svo hugsunarsamur — eða gætinn —, að bjóða henni að
4