Eimreiðin - 01.01.1915, Qupperneq 53

53
kosti mundi auka álit hans fyrir skarpskygni og andlega yfirburði
að átelja. Einn var að seilast í bankabókaraembætti og þrír voru
alþingismenn — enganveginn vonlausir um að verða ráðherra, eða
— það sem betra var — ráðherra-ráðherrar.
Frammi á bekkjunum sat söfnuðurinn í sjaldhafnarflíkunum.
Konurnar með rauð og gul og græn og svört og hvít slipsi og
álíka marglitar svuntur, karlmennirnir flestir með eitthvað hvítt,
eða þá að mínsta kosti eitthvað ljóst, um hálsinn. Fyrst og
fremst var nú sunnudagur og auðvitað messufall vegna fundarins,
og svo lá strandferðaskip á höfninni, og gestirnir af því voru
meðal áhorfendanna.
þetta var alt saman fallegur og fjölmennur söfnuður, og
dæmalaust kyrlátur og hógvær, eins og helgi samkomunnar
sæmdi.
Á einum bekknum í miðju húsinu vinstra megin sat
séra Keli.
Hann var einn af þeim, sem var á ferð með skipinu. Enginn
vissi, hvaðan hann kom eða hvert hann ætlaði. Hann hafði kom-
ið inn með mannfjöldanum og náð sér þarna í sæti, þegar opnað
var eftir máltíðarhlé prestanna. Við þetta var ekkert að athuga.
Hann var velkominn, eins og aðrir.
Samt var eins'og menn hefðu komið auga á höggorminn í
Paradísinni. Einhver ónotalegur grunur læddist um húsið.
Menn gutu til hans augunum og teygðu fram álkurnar til að
sjá hann. Prestarnir eins og aðrir.
»Er hann fullur ?« var hvíslað frá eyra til eyra.
Já, auðvitað var Keli fullur. Hver efaðist um það. Hann
var auðvitað ekki blindfullur, en þó svona þéttkendur. Hann
hafði hálfs-annars-pela-flösku í vasanum og var að súpa á henni
í laumi við og við.
Þess á milli sat hann og horfði í gaupnir sér. Hann var
rauður í framan, kvapapokar undir augunum og kinnarnar með
bláum blæ, þó að þær væru þunnar og magrar. Andlitið var
dálítið afmyndað af drykkjuviprum, og hann riðaði í sætinu.
— Allir þektu séra Kela. Allir menn á landinu meira að
segja. Og hann var aldrei kallaður annað en séra Keli, þó að
allir vissu að hann héti Porkell.
Hann var afdankaður prestur, settur af fyrir mörgum árum
vegna drykkjuskapar, — eða svo var það látið heita. Allir