Eimreiðin - 01.01.1915, Qupperneq 55

55
— Forsætisprófasturinn hafði beðið með stakri þolinmæði
eftir því, að einhver bæði um orðið. í*egar honum loksins fór
að leiðast, skimaði hann til allra prestanna, og fór svo að aka
sér til í sætinu, eins og hann væri að búa sig til að standa á
fætur.
»Eg ber þá tillöguna undir atkvæði,« mælti hann.
»Má ég líta á tillöguna?« spurði einn presturinn.
»Já, velkomið.« Prófasturinn rétti honum tillöguna.
Hann las tillöguna hægt og með mikilli athygli: »Fundurinn
skorar á Alþingi — —.« Framhaldið las hann í hljóði.
>Menn hafa heyrt tillöguna,« mælti fundarstjórinn. »Óskar
nokkur að heyra hana aftur?«
»Bíddu ofurlítið við,« mælti sá, er hélt á tillögunni. »Má ég
gera breytingartillögu?«
»Já, auðvitað. Hvernig er hún?«
»Að á eftir »gera«, komi: »alvarlegar«.«
Prófasturinn tók við tillögunni og las hana í hljóði, til þess
að átta sig sem bezt á þessum fleyg, sem nú átti að reka inn í
hana. Svo mælti hann hátt og skýrt:
»Pað er lagt til, að tillagan verði þannig orðuð: Fundurinn
skorar á Alþingi, að gera alvarlegar ráðstafanir til, að bæta
launakjör presta.«
Svo lét hann tillöguna síga og horfði yfir gleraugun sín
framan í söfnuðinn, sem sat framan við grindurnar, eins og hann
væri að spyrja að því í huganum, hvernig honum geðjaðist að
tillögunni.
»Jæja, ég ber þá tillöguna undir atkvæði.«
»Má ég gera eina fyrirspurn ?< var sagt með óstyrkri, dálít-
ið loðinni rödd frammi á bekkjunum. Pað var séra Keli.
Ys af hlátri þaut um salinn.
»Der har man Skandalenl* gall í gleiðmyntum magister, sem
nýkominn var heim frá háskólanum í Kaupmannahöfn. Hann
smjattaði fast á dönskunni.
»Hver bjóst við öðru?« sagði annar.
Forsætisprófasturinn var í stökustu vandræðum. Hann sá það
vel, hver það var, sem bað um orðið. En hann mátti sjálfum sér
um kenna. Hann hafði óbeinlínis skotið tillögunni til áheyrendanna
með augnaráðinu.