Eimreiðin - 01.01.1915, Qupperneq 65

65
En allir voru undarlega seinir til að taka um fæturna á séra
Kela. Og áður en nokkur yrði til þess, var hann búinn að koma
fótunum fyrir sig sjálfur.
Og nú tókust sviftingar, sem bragð var að. Allir þokuðu sér
undan, svo langt sem þeir komust fyrir bekkjunum og hver fyrir
öðrum. Allir stóðu upp og teygðu sig hver upp fyrir annan, til
að sjá atganginn. Prestarnir voru allir staðnir upp og prófastur-
inn í forsetastólnum var stein-hættur að hringja — af ákafanum
eftir því, að sjá leikslokin. En enginn gaf sig fram, til að skakka
leikinn.
Á meðan Pjötlu-Pétur hélt takinu, sem hann hafði náð í
fyrstu, mátti ekki á milli sjá. En einhvernveginn tókst séra Kela
að vinda sér við í fangi hans, og þá kendi þegar aflsmunar. Og
glíman endaði með því, að séra Keli hnoðaði Pjötlu-Pétri öfugum
inn fyrir grindurnar til prestanna.
Hrópin og sköllin og lófaklappið ætlaði engan enda að taka.
Prestarnir hlógu sjálfir alt hvað af tók. Enginn þeirra hafði átt
von á því, að héraðsfundurinn í Vogabúðum yrði svona skemti-
legur.
Séra Keli stóð á gólfinu og lagaði á sér fötin, sem heldur
en ekki höfðu færst úr lagi við stimpingarnar. Hann var sót-
rauður í framan og gekk upp og niður af mæðinni. Flibbinn
hans — grútvelktur strokleðursflibbi — hafði slitnað, og nú var
hann samt að reyna að hneppa honum saman. Á tveim eða
þrem stöðum vætlaði blóð úr flumbrum á andlitinu á honum.
Pjötlu-Pétur stóð upp seint og hægt innan við grindurnar.
Augun í honum voru bálhvít af ilsku, og nú »bruddi hann grjót«,
svo að brakaði í tönnunum. Hann ætlaði að ráðast á séra Kela
aftur, en prestarnir tóku í hann og hindruðu hann. Nú stóð hann
þarna — hann, auglýsingaskrumarinn, höfðingjagikkurinn, oflátung-
urinn, — mitt á meðal prestanna, hundsneyptur og yfirkominn af
reiði, og sá hatrið og hæðnina og fyrirlitninguna hlæja á móti sér
úr hverju auga — og vissi, að hann gat ekki hefnt sín, gat
a 1 d r e i hefnt sín.
Pegar séra Keli sá, að engar líkur voru til þess, að Pjötlu-
Pétri yrði hleypt fram fyrir, til að fást við hann, drap hann höfði
kurteislega til prestanna og mælti snögt og virðuglega:
»Verið þið sælir!«
Svo tíndi hann upp hattinn sinn, stafinn sínn og flöskuna sína^
5