Eimreiðin - 01.01.1915, Síða 74

74
sem bezt þýða með snið, en bezt heiði verið að fást ekkert við slíkar
þýðingar. — í’að hefði sjálfsagt komið sér vel fyrir ókunnuga, ef einni
opnu í kverinu hefði verið varið undir uppdrátt af safninu (skematisk-
an), þar sem sýnt væri, hvar hvert sýnispúlt stæði, og hveija leið væri
hentugast að þræða um safnið; slíka mynd hefði prentsmiðjan heima
sjálf getað búið út og lítið þurft að kosta. Um frágang kversins frá
prentaranna hálfu er það að segja, að myndirnar eru illa prentaðar
(hvítir dílar um þær allar), þegar gáð er að því, að myndamótin eru af
beztu gerð; sumstaðar hafa líka sumar tölur i gripanúmerum í megin-
málinu ekki komið út í hreinprentinu (t. d. bls. 44—45 og víðar), og
getur það verið rétt bagalegt.
Þessar athugasemdir, sem hér hafa verið gjörðar, eru, þó líta
megi á þær, lítilsvirði hjá því, að hafa fengið kverið, og á Matthías
mjög miklar þakkir skilið fyrir þann áhuga, sem kverið lýsir á því,
að allir, sem í safnið koma, hafi sem bezt not af; en mestar þakkir
á hann fyrir það, hve haganlega og fallega hann nefir komið safninu
fyrir í litlum og dimmum húsakynnum, og fyrir það, hve vel hann
gengur um safnið og vinnur því meira en fult verk fyrir svo nánas-
arlega borgun, að varla er vansalaust.
Kverið kostar eina krónu og getur það ekki verið minna; það
þyrfti að koma út á ensku, auk islenzkunnar, til léttis erlendum ferða-
mönnum.
G. J
Islenzk hringsjá.
GUNNAR GUNNARSSON: DEN UNGE ÖRN. Af Borgslægtens Historie.
Khöfn 1914. (2,50).
Petta er fjórða bindið af »Sögu Borgarættarinnar«, og með því er öllu verk-
inu lokið. Segir hér frá Örlygi unga, syni séra Ketils (eða »Gests eineygða*) og
sonarsyni Örlygs gamla á Borg, sem hann hefir ekki einungis erft nafnið eftir, held-
ur og talsvert af lyndiseinkunnum sínuin.
í>egar séra Ketill (Gestur eineygði) dó, hafði hann látið í ljósi brennandi ósk
um það, að einhver yrði til þess, að halda áfram postulastarfi sínu, afneita heimin-
um og hans lystisemdum og fórna sér algerlega fyrir aðra, — fyrir snauða, þjáða
og sorgmædda meðbræður sína. Og því hét Örlygur ungi því með sjálfum sér, að
taka upp þessa starfsemi föður síns, og ásetti sér að lýsa því hátíðlega yfir við
gröfina, er faðir hans væri jarðsunginn. En er honum jafnframt varð Ijóst, að hann
yrði þá að bregða heiti sínu við ástmey sína, Snæbjörgu, þá hófst í brjósti hans á-
köf barátta milli ástarinnar til hennar og skylduræktarinnar við föðurinn og hina
helgu starfsemi hans. Og þegar hann svo stendur við gröfina og ætlar að fara að