Eimreiðin - 01.05.1915, Qupperneq 53

129
um skáldskap hans í fyrri árgöngum Eimr.: I, 121 —125 (eftir
Porstein Gíslason), XIII, 42—46 (eftir Sigurð Guðmundsson) og
XX, 140—141 (eftir ritsjórann). Er í þeim greinum minst á
margt, sem hér hefir verið gengið fram hjá, og þó ætíð nóg
eftir.
»Stundum okkur það og það
þætti fara betur;
en hann Dauði á öðrum stað
endapunktinn setur.
Meinleg örlög margan þjá
mann og ræna dögum.
Sá er löngum endir á
íslendinga sögum.«
Svo kvað í\ E. einu sinni, og sama verður okkur á munni
nú við lát hans. Okkur hefði langað svo til, að honum hefði
orðið lengra lífs auðið. Ekki svo mjög hans vegna sjálfs (því
hann hefir líklega verið fullsaddur lífdaganna), heldur okkar
vegna og bókmentanna íslenzku. Okkur hefði langað svo til,
að honum hefði mátt auðnast að fullgera þau mörgu snildarverk,
sem hann hafði með höndum, en sem hann hefir nú líklega engu
getað lokið. Öllum er kunnugt um »EIÐINN« og hve margir
þrá að sjá seinni hlutann af honum. En kunnugir vita, að P. E.
átti mörg önnur snildarkvæði í fórum sínum, ýmist fullgerð, eða
þá brot úr stærri flokkum, sem eftir var að skeyta saman og
ljúka við að fullu. Öllu þessu verður nú að halda til haga og
safna saman í nýja útgáfu af öllu, sem hann hefir ort, brotunum
líka, því óhætt er um það, að
»eitthvað gott þar ættland mitt
átti á hverju blaði«.
í\ E. átti lengstum við þröngan kost að búa, enda víst eng-
inn hagsýnismaður í fjármálum, fremur en flest önnur skáld.
Hann segir í einu kvæði sínu: »Eg veit hvað svöngum vetur er,
þú veizt það kannske líka.c Pó mun hann aldrei hafa liðið reglu-
legt hungur, ekki einu sinni á Hafnarárunum, en jafnan haft upp-
eldi af skornum skamti. Og talsverðrar gremju mun það hafa
valdið honum, bæði hve menn skáru skáldstyrk hans lengstum
við neglur sér, og að hann auk þess var veittur með eftirtölum
(»mér gramdist það mest, að geta ekki jafnast við útkjálkaprest,
— en alþingi er ólýgnust raunin«).
»I>að er enduð saga sú,
svo er slíkt úr minni;
í*orstein ekki næðir nú
niðri í kistu sinni.«