Dagblaðið Vísir - DV - 05.12.1987, Blaðsíða 8

8
LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1987.
Sfldin var farin eitt-
hvurt og afi á fórum líka
Kafli úr bók Guðrúnar Helgadóttur, Sænginni yfir minni
Geturðu gert svo vel að skrifa
það? spurði Abba hin í búðinni
hjá Manna þegar hann rétti
henni bjúgun.
Lauga konan hans horfði á
Öbbu og síðan á Manna.
E-humm, sagði Manni. Þig
skuldið nú dálítið...
Það er ekki hægt að lána
endalaust, sagði Lauga og ýtti
krullupinna frá eyranu. Núna
voru cdlir hættir að nota papp-
írskrullur, líka Lauga.
En við eigum enga peninga
núna, sagði Abba hin róleg og
horfði beint í augun á Laugu.
Pabbi og þeir finna bara enga
sQd. Hún er vist farin eitthvurt.
Manni dró fram snjáða stíla-
bók og tók blýantinn sem hann
hafði alltaf á bak við eyrað.
Ætli maður kroti ekki í þetta
skiptið, sagði hann og leit skelk-
aður á Laugu.
Þú verður sko aö gera það,
sagði Abba hin. Annars fáum
við ekkert að boröa. Þú ert
heppinn Manni að eiga sona
búð svo við fáum einhvern mat.
Eins og þrottasnúra
Ég hef aldrei heyrt annað
eins, sagði Lauga. Hún stakk
hendinni inn í hálsmálið á
kjólnum sínum og kippti hlýr-
anum sem alltaf rann undan
erminni niður á handlegginn á
sinn stað. Hlýrinn kom undir
eins niður aftur.
Abba hin horfði á handlegg-
inn á Laugu og fór að hlæja. Á
ég að segja þér eitt? sagði hún.
Þú skalt bara láta hlýrann vera
þarna. Hann er alveg eins og
þvottasnúra meö engum þvotti.
Settu bara klemmur á hann. Er
það ekki sniðugt? En það verða
aö vera gormklemmur, ekki
tauklemmur.
Manni leit á Öbbu hina undan
gleraugunum. Annað munn-
vikið á honum lagðist út á kinn
og opnaðist í endann.
Abba hin horfði á hann og
skellihló.
Það er komin saumspretta á
munninn á þér, eins og kemur
við sauminn á nýju nælonsokk-
unum hennar Gógóar, sagði
hún. Þú verður að fara í viðgerð
til hennar Siggu í Hliði.
Varla er hún Gógó búin að
eignast nælonsokka, sagði
Lauga. Þau sem eru að berjast
við að komast úr bragganum.
Við erum svo heppin
Ég get nú sagt þér af því, sagði
Guðrún á 7 sem snaraðist inn í
búðina. Ef þú gefur mér kafFi-
tár, bætti hún við. Ég er búin
að standa í biðröð síðan eld-
snemma í morgun til að fá í
buxur handa honum Guð-
mundi.
Við erum svo heppin, sagði
Abba hin. Viö þurfum aldrei að
fara í biðröð. Af því við eigum
enga peninga.
Guðrún kímdi. Hún strauk
Öbbu hinni um hárið.
Þér veitti nú ekki af kjólgopa,
sagði hún. Þessi er nú orðinn
hálfrytjulegur.
Það er allt í lagi, sagði Abba
hin. Hann er fínn þegar ég hef
hann bleikan. Hann er alltaf
bleikur á sunnudögum. Núna
er hann bara grænn.
Ég er svo aldeilis hlessa, sagði
Lauga og kippti hlýranum upp
á öxlina. Hún starði á marg-
þveginn kjól Öbbu hinnar sem
var engan veginn á litinn.
Á ég að segja ykkur soldið?
sagði Abba. Á laugardögum hef
ég hann voða ljótan á litinn. Þá
er hann svo flottur á sunnudög-
um. Hún lyfti kjólnum og
hysjaði upp um sig buxumar.
En nú þarf ég að fara.
Ég krota þetta, sagði Manni
eins og hann væri svolítið glað-
ur.
í dyrunum sneri Abba hin
allt í einu við.
Baunir líka
En heyrðu Manni. Nú man ég
dáldið. Ég átti líka að kaupa
hveiti. Annars fáum við ekkert
uppstúf.
Farðu nú Lauga mín og gefðu
henni Guðrúnu kaffi, sagði
Manni og fálmaði eftir blýant-
inum. Það var komið far eftir
hann bak við eyrað á honum.
Það verður að vera uppstúf
með bjúgum, sagði Abba hin.
Finnst þér það ekki, Manni?
Ha, jú, jú, sagði Manni og
horfði á eftir konu sinni og
Guðrúnu inn í litla herbergið á
bak við búðina. Svo þykir mér
fjári gott að háfa grænar baunir
með bjúgum, hvíslaði hann og
hallaði sér fram á borðiö.
Við höfum aldrei prófað það,
hvíslaði Abba hin á móti og
horfði stórum augum á Manna.
Hann setti bjúgun og hveitið
í brúnan poka. Svo leit hann í
áttina að litla herberginu og
kippti baunadós ofan úr hillu
og stakk henni með.
Hann pabbi þinn hefur nú oft
gefiö mér í soðið þegar hann
hefur verið að rífa mig upp fyr-
ir allar aldir til að kaupa gotterí
í krakkana, sagði Manni. Segðu
mömmu þinni að baunirnar
þurfi ekki að borga.
Þú ert voða góður maöur,
Manni, sagði Abba hin. Næst
þegar strákarnir segja aö þú
sért nískupúki, skal ég bara
segja þeim að þú sért höfðingi.
Það segir afi alltaf við ömmu
þegar hún gefur honum meiri
gijónagraut.
Allt að verða ruglað
heima
Abba hin trítlaði léttstíg heim.
Við homið á húsinu númer 2
stóðu Lóa-Lóa og Guðbergur.
Það er allt að verða ruglað
heima, sagði Lóa-Lóa. Hann
Sveinbjörn er hjá afa og afi ætl-
ar að flytja til hans.
Ætlar afi að fara frá okkur?
spurði Abba hin.
Ég held það, sagði Lóa-Lóa.
Hann segir aö amma sé svo leið-
inleg. Hann segist vera búinn
að fá nóg af japlinu í henni.
Þetta er aUt út af því sem hann
gerði um daginn.
Þetta með koppinn? spurði
Abba hin.
Já, ég held það. Amma getur
ekki hætt að tala um það. Hún
segir að hann sé heimilinu til
stórskammar og hún geti varla
látið sjá sig. Hún segir að það
sé bara ruglað fólk sem hellir
úr koppi út um glugga.
En Lóa-Lóa, sagði Abba hin
hugsi. Það er alveg rétt hjá'
ömmu. Maður á ekki að helia
úr koppnum út um gluggann.
Auövitaö ekki, asninn þinn,
sagði Lóa-Lóa.
Er afi þá ruglaður? spurði
Abba hin.
Auðvitað er hann ruglaður,
sagði Lóa-Lóa önug. Hann
meiddist svo mikið.
Það eru margir ruglaðir þó
þeir hafi ekkert meiðst, sagði
Abba hin.
Bara á jólunum
Amma kom út á tröppurnar.
Hvar ertu með það sem þú
áttir að kaupa? kallaði hún til
Öbbu hinnar.
Hún tók ekki í mál að hafa
grænu baunirnar með bjúgun-
um. Hún sagði að það væri nær
að geyma þær til jólanna.
Getum við ekki bara haft jólin
núna? spurði Abba hin.
Éld þú sért rugluð bam, sagði
amma.
Það er nú ekkert vafamál, að
Abba er rugluð, sagði Halldór
sem kom inn rétt í þessu ásamt
Amóri og Páli. Hún sagði henni
Góu á Eyri að hún væri rauð
kona, og síðan hangir Góa aiia
daga á biðstofunni hjá Brandi
lækni. Brandur veit ekkert
hvað hann á að gera viö hana.
Getur hann ekki málað hana
hvíta? sagði Páll og þeir hlógu
allir. Röddin í þeim var orðin
svo einkennileg upp á síðkastið,
stundum voða dimm og stund-
um alveg skræk. Mamma sagði
að þeir væru komnir í mútur.
Þeir voru reyndar allir að
breytast. Öbbu hinni fannst
þeir ekki eins fallegir og áður,
og hún reyndi að sjá ekki ból-
umar framan í þeim þegar hún
horfði á þá. Hún hafði minnst á
þetta við Lóu-Lóu, en hún sagði
að þeir væm ekkert verri en
þeir hefðu alltaf verið. Lóu-Lóu
hafði aldrei fundjst þeir faUegir.
Skrýtið hvað öll systkinin
vom að verða stór. Heiða var
orðin alveg eins og fullorðin, og
strákamir næstum eins stórir
og pabbi. Ef allir stækkuðu
svona hratt var það alveg rétt
hjá ömmu. Það yrði ekkert
pláss fyrir fleiri börn.
Mamma ætti aö tala við bræð-
uma í Gamlabæ um hlöðuna
áður en einhver annar fengi
hana.
Góður er saltfiskurinn
Getiði ekki farið úr peysun-
um? sagöi mamma. Þessi salt-
fiskpest er alveg að ganga frá
mér.
Við breiddum líka á heilan
reit, sagði Arnór hreykinn. Þeir
voru allir í fiskvinnu hjá Bárði
í útgerðinni þetta sumar.
Það er nú ekki mikið að fisk-
lyktinni, sagði amma. Það er
nú önnur lykt verri. Hlauptu
upp Abba mín og segðu Svein-
birni að koma og fá sér bita.
Mamma stóð upp frá borðinu.
Segðu honum að fara úr öll-
um fötunum, kallaði Hafidór á
eftir henni. Svo það líöi ekki
yfir mömmu.
Ætlarðu ekki að brytja handa
afa? spurði Abba hin ömmu.
Éld það sé best að Sveinbjöm
geri það, sagði amma. Hann
þarf að æfa sig ef þeir ætla að
fara að búa saman.
Góður er nú blessaður salt-
fiskurinn, sagði Sveinbjörn um
leið og hann settist að rjúkandi
bjúgunum.
(Millifyrirsagnir eru blaðs-
ins.)
KIRKJUFÉLAG DIGRANESPRESTAKALLS