Dagblaðið Vísir - DV - 05.12.1987, Page 19

LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1987.
Eftir J. A. Sonne - Teikning eftir Des Asmussen
Fjárkúgun?
- Komdu þér að efninu. Hvað viltu
fá fyrir að segja ekki frá þessu?
Hún hló. Hefði hún veriö að tala í
símann hefði rödd hennar vakið með
honum þrá en það var hræðilegt að
sjá tennurnar í henni.
- Við skulum uppfylla óskir hvort
annars, Max, þér er óhætt að viður-
kenna að það er ekkert sem þú getur
frekar óskað þér en að losna við aðra
af konunum þínum.
Hann leit óttasleginn í kringum sig.
- Uss. Ekki svona hátt.
- Það heyrir enginn til okkar. Fólk
er bara að hugsa um jólin. Svo fer
þetta heldur ekki lengra, gamli minn.
Ég þarf ekki annað en að hvísla
nokkrum orðum að Lizzie og þá
skellur óveðrið á. Og þótt Gerda sé
tornæm þá er hægt að ímynda sér
viðbrögðin þegar hún kemst að því
aö hún á tvíkvænismann.
Þetta voru óskemmtileg orð. Þótt
það væri hálfkalt í kránni fór hann
að svitna. - Hvað með þennan óska-
hsta sem þú varst að tala um? spurði
hann.
- Ég óska mér 250.000 króna um
jólin og 250.000 um áramótin.
- Svo þetta er þá fjárkúgun.
- Bíddu nú við. Þannig fer ég ekki
að. Fólk gefur jólagjafir og býst við
að fá gjafir í staðinn, ekki satt?
Hún leit í kringum sig og gekk úr
skugga um að enginn gæti heyrt til
hennar. Svo hélt hún áfram.
Önnur verður að deyja
- Eina lausnin á vanda þínum er
sú að önnur eiginkvenna þinna deyi.
Þær eru báðar vel efnaðar og báðar
eru þær líftryggðar. Þá geturðu aftur
farið að lifa eðlilegu lífi.
- Þú ert gengin af göflunum, sagði
hann og reyndi að hljóma sannfær-
andi.
- Það má vera en þó ekki vit-
lausari en þú. Ekki er ég tvíkvænis-
kona.
- Hættu að nefna þessi orð.
- Allt í lagi. Hvora viltu frekar
halda í? Gerdu?
Hann hugsaði til Lizzie og kinkaði
kolli.
- Það var leitt því það er Gerda sem
þú verður að losna við. Myrðirðu
Lizzie elta ættingjar hennar þig um
alla jörðina með haglabyssur og lög-
fræðinga.
Hann kinkaði aftur kolli. Hún vissi
hvaö hún var að tala um.
- Gerda á aftur á móti hvorki for-
eldra né systkini.
- Hún á systur, sagði hann og kom
á framfæri þeim óvæntu upplýsing-
um sem hann hafði fengið daginn
áður. Susan brosti kuldalega.
- Já, hún átti systur en hún dó fyr-
ir mörgum árum. Þetta hlýtur að
vera tilraun til þess að neyða þig til
að vera heima um jóhn. Og það þýð-
ir í rauninni að jörðin sé farin að
brenna undir fótum þínum. Eigum
við að koma á skrifstofuna þína og
ræða betur um þetta?
Hún er ekki myrkfælin
Það var léttir að komast frá öliu
þessu fólki. Sjálfsöryggi hans óx þeg-
ar hann var sestur við skrifborðið
sitt.
- Segðu mér þá hvernig þú heldur
aö við getum uppfyllt óskir hvort
annars, sagði hann og kveikti í píp-
unni eins og hann var vanur að gera
þegar hann var hjá Gerdu. Heima
hjá Lizzie reykti hann bara vindla.
- Gerda er búin að segja mér að á
hverju fimmtudagskvöldi, þegar hún
er búin í postuhnsmálunartímanum,
stytti hún sér leið í gegnum Nörrep-
arken. Það má saka hana um margt
en myrkfæhn er hún ekki.
- Ég er oft búinn að vara hana við,
sagði hann alvörugefmn.
- Vertu ánægður yfir því að hún
skuli ekki taka mark á þér. Hún
gengur yfir brúna á litlu tjörninni
þar sem nú er farið að leggja. Er það
ekki?
Hann vissi ekki hve mikill ís var
kominn á tjörnina en hann þekkti
brúna. Það var ekki erfitt aö leynast
þar í myrkrinu, gana hratt að henni,
slá hana niður og kasta henni svo í
tjörnina. Hann var stór og sterkur.
Hann gæti það ábyggilega ef. . .
Örugg fjarvistarsönnun
- Maður fær ævilangt fangelsi fyrir
svona lagað, sagði hann.
- Ekki nema að það sé ekki fyrir
hendi örugg fjarvistarsönnun. Og
hún er jólagjöfin mín til þín. A
fimmtudagskvöldið verður þú í
Stokkhólmi. Þú ert svo vanur að fara
í feröalög og reynist það nauðsynlegt
munum við maðurinn minn stað-
festa aö þú hafir verið hjá okkur.
- Ertu gift? spurði hann og varö í
senn hugsað um fjarvistarsönnumna
og tennurnar sem hefðu átt að nægja
til að halda öllum karlmönnum í
hæfilegri fjarlægð.
- Já, ég er gift Svía. Reyndar er
hann kaupsýslumaður eins og þú.
Og ég er búin að ræða þetta við hann.
Við erum bæði tilbúin til að bera að
þú hafir verið hjá okkur á þeirri
stundu sem „slysið“ varð ef það
reynist nauðsynlegt.
Þetta hljómaði ekki vel en það var
svo margt slæmt í heiminum. Það
var heldur ekki eölilegt að eiga tvær
konur. Arfurinn eftir Gerdu og lif-
tryggingaféð myndu tryggja honum
svo ríflegan lífeyri að það kynni jafn-
vel svo að fara að hann gæti sagt
skiliö við Lizzie síðar. Hann yrði að
reiða sig á Susan. Var líka um nokk-
uð annað að velja?
Sama kvöld sagði hann Gerdu að
hann þyrfti að skreppa til Stokk-
hólms fyrir jólin en hann hlakkaöi
mikið til að hitta systur hennar_
Hvað héti hún annars? Voru þær lík-
ar? Hvers vegna hafði hann aldrei
heyrt um hana fyrr?
Undarleg skýring
Gerda kom með undarlega skýr-
ingu. Jú, systirin hét Karin, var
bústin og bjó.í Englandi. Ástæðan til
þess að hún hafði ekki talað um hana
fyrr var sú að þær höfðu fjárlægst
hvor aöra eftir lát móður þeirra. Þá
hafði sambandið á milli þeirra aldrei
verið náið og reyndar gat svo farið
að ekkert yrði úr heimsókninni um
jólin.
- Ég verð heima um jólin, sagði
Max og kyssti hana. - Já, í ár verð
ég heima um jólin.
Það marraði í snjónum undir fótum
hennar. Max gat heyrt til hennar
langt að þegar hún gekk í áttina að
brúnni. Það var dæmigert fyrir hana
að hún skyldi ganga ein á svona stað
á kvöldin. Hana skorti allt hug-
myndaflug og því óð hún bara áfram
án þess að leiða hugann að þeim
hættum sem gátu beðið kvenna sem
voru einar á ferli í mannlausum al-
menningsgörðum.
Susan hafði undirbúið það allt og
sýnt mkla nákvæmni. Um morgun-
inn hafði hann flogið til Stokkhólms
og séð til þess að hann yrði skoðaður
þegar hann færi fram hjá vopnaeftir-
htsmönnunum. Hann þorði hins
vegar að sverja að enginn hefði veitt
neina athygli gamla, gráskeggjaöa
manninum sem flaug til Kastrup síð-
ar um daginn undir nafninu Pierre
Dupont. Og það myndi heldur enginn
taka eftir herra Heinz Schmidt þegar
hann tæki síðustu flugvél kvöldsins
til Stokkhólms eftir þrjá tíma. Þegar
lögreglan hringdi svo til hans í gisti-
húsið mqrguninn eftir og færði
honum sorgarfregnina myndi hann
vera i rúminu og getað vísað til þess
að hann heföi verið með Susan og
manni hennar allt kvöldið áður.
Svikju þau hann fengju þau enga
peninga. Á móti jólagjöf kæmi jóla-
gjöf.
Eter í klút
Gerda nálgaðist og hann þekkti nú
þungar hreyfingar hennar. Það var
farið að snjóa. Brátt yrði engin spor
að sjá á brúnni og stígnum.
Tiu sekúndum síöar var hann kom-
inn að henni. Hann þrýsti klútnum
með eternum aö vitum hennar og
hélt henni svo fastri þar til hún hætti
að hreyfa sig. Hann heyrði ísinn
brotna þegar hann kastaöi henni
fram af brúnni. Svo beið hann í fimm
mínútur tihþess að vera alveg viss
um að hún væri ekki lengur lífs. Síð-
an gekk hann að reiðhjólinu sem
hann hafði stohð og hélt aftur til flug-
vallarins. Hann kom þangað rétt í
tæka tíð til þess að ná síðustu flugvél
SAS til Stokkhólms.
Enginn tók eftir Heinz Schmidt,
þessum dálítið feitlagna manni sem
settist við ganginn aftast í flugvél-
inni.
Auðvitað var þetta allt saman mik-
iö hættuspil. Blöðin gætu farið að
fjalla í einstökum atriðum um vesal-
ings konuna sem hafði dottið í
gegnum ísinn og drukknað. Lizzie
gæti heyrt um atvikiö í útvarpinu og
fyllst grunsemdum. (Það var aldrei
hægt að segja fyrir um þaö sem kon-
ur gátu látið sér koma til hugar.) Og
flugfreyja gat fundið daufan þefinn
af eternum sem komist hafði í snert-
ingu við föt hans. Ekkert af þessu
gerðist þó.
Annars var það svo aö lífið var allt
eitt hættuspil. Það var líka hættulegt
að vera tvíkvænismaður. Og ekki
minnkaði áhættan við að myrða aðra
konuna.
Játning á óskalisanum
Steen frá morðdeildinni virti íhug-
ull fyrir sér 73 sm hátt jólatréð sem
honum hafði loksins teicist á fá sett
upp á fábrotinni skrifstofu sinni. Það
var kominn aðfangadagur og klukk-
una vantaði nítján mínútur í fjögur.
Hann langaði til að fara heim. Reynd-
ar voru jóhn honum ofarlega í huga
aö þessu sinni. Efst á óskahstanum
var játning bústna mannsins sem sat
andspænis honum á tréstólnum.
- Ég skil ekki hvers vegna þú held-
ur áfram að neita, sagði hann. - Við
erum búnir að gera uppdrátt af ferð-
um þínum og við vitum að þú getur
hafa myrt konuna þína og. . .
- Já, það er hægt að gefa sér að ég
hafi gert það, sagði Max. - En stað-
reyndin er bara önnur.
- Mér þykir það næstum um of aö
þurfa aftur að segja aö fjarvistar-
sönnunin dugi ekki.
- Ég var í gistihúsinu með við-
skiptavini mínum og konu hans allt
kvöldið, sagöi Max.
- Nei, þar varstu ekki. Þú flaugst
aftur til Kaupmannahafnar seint á
fimmtudeginum, myrtir konu þína
og flaugst til baka. Svo er það annað
sem þú átt eftir að gefa skýringu á.
Hún átti ættingja. . .
- Það er ekki rétt! hrópaði Max
næstum. Hvorki foreldra né systkini.
Steen opnaði skúffu sem hann
geymdi jólasveina og greniköngla
sem barnabörnin hans höfðu gefið
honum. Efst í henni lá ljósmynd af
brúðhjónum. Max hafði aldrei séð
brúðgumann fyrr en brúðina þekkti
hann strax. Hún var hávaxin, grönn
og með tennur sem minntu á hest.
- Jú, hún átti ættingja, sagöi Steen.
- Viö fundum þessa mynd í töskunni
hennar. Það er systurdóttir sem
erfðaskráin segir aö eigi að fá allan
arfinn. Hún er gift hérna í Dan-
mörku. Hvernig hyggstu skýra það
að hún er gift sænska viðskiptavinin-
um sem þú vísar til þegar þú heldur
því fram að þú hafir verið í Stokk-
hólmi þegar morðið var framið?
Þýð.: ÁSG