Dagblaðið Vísir - DV - 08.10.1988, Síða 19

19
LAUGARDAGUR 8. OKTÓBER 1988.
an sólarhring. Viö höföum tekið með
okkur eitthvað að drekka og kart-
öfluflögur og bjuggum því betur en
flestir aðrir.
Um tvöleytið daginn eftir vorum
við orðin svo hundleið að við ákváð-
um að fara út og spyija fregna. Þegar
út kom var mjög hvasst en þó hægt
að hafast við utan dyra. Við vorum
frelsinu fegin, enda vissum við ekki
þá að við vorum í gatinu á felhbyln-
um. Þess vegna var ekki hvassara
en raun bar vitni.“
Þau Jón Árni og Linda hófu nú að
spyijast fyrir um hvort fellibylurinn
væri farinn hjá eða hvort vænta
mætti annars áhlaups. En enginn
vissi neitt. Og það var raunar fáa að
spyija því varla sást sála á götunni.
Þvi ákváðu þau að fara á gamla hótel-
ið sitt þar sem þau áttu allan sinn
farangur. En það var ekki hlaupið
að því þar sem herinn hafði lokað
öllum götum. Þau gáfust þó ekki upp
og hittu loks hjón sem voru á bíla-
leigubíl. Með þeim fengu þau far á
hótelið. Ekki var farið hratt yfir því
vatnið náði upp á miðjar hliðar bíls-
ins og ýmsir farartálmar voru á leið-
inni. Heljarstór tré, sem stormurinn
hafði rifið upp með rótum, lágu þvert
yfir götumar. Ljósastaurar höfðu
brotnað og ýmsir hlutir, svo sem bíl-
ar og bátar, höfðu fokið úr stað.
Til að komast síðasta spölinn urðu
ferðalangamir að bijóta lögin og aka
inn einstefnuakstursgötu sem lá frá
hótelinu. Allar hinar vom vaktaöar
af hermönnum.
Þegar þau komu á hótelið var þar
allt á rúi og stúi. Flest var brotið sem
brotnað gat. „Kælikistumar úr sund-
laugarbamum vom uppi í mini-golf-
inu, allir gluggar á neðstu hæðinni
mölbrotnir. Það var allt í rúst. Veit-
ingastaður á neðstu hæð hótelsins
var ekki til lengur, nema að nafninu
til. Víða var hægt að ganga beint í
gegnum húsið.“
Angistarvein um nóttina
„Um kvöldiö hófst svo martröðin
aftur. Þá var seinni hluti Gilberts að
fara yfir. Veðurofsinn var ólýsanleg-
ur. Þaö hvein og söng í öllu, myrkrið
var kolsvart. Stundum heyrðust ang-
istarvein þegar eitthvað hafði látið
undan í einhveiju herberginu, gluggi
brotnaö eða borð fokið um koll. Við
heyrðum til dæmis hroðalegt kven-
mannsöskur um miðja nóttina. Við
komumst aldrei að þvi hvað hafði
gerst, þrátt fyrir eftirgrennslan dag-
inn effir.
í okkar herbergi vom tvö stór tví-
breið rúm. Annað þeirra reistum við
upp á rönd og byrgðum gluggann
með því til að hann fyki ekki inn.
Þessa nótt lék allt á reiðiskjálfi.
Vatnsgusumar gengu undir hurðina
hjá okkur, þrátt fyrir að við væram
uppi á 6. hæð. Rigningin var svona
rosaleg. Borgin var vægast sagt á
kafi, þvi auk hellirigningarinnar fór
flóðbylgja yfir landið."
Um sjöleytið morguninn eftir var
veðrið gengið niöur. Þá hafði fellibyl-
urinn geisað í tvo sólarhringa. „Fólk-
inu var ekki hleypt inn á hótelið
okkar því þeir vora svo hræddir aö
það stæli húsgögnunum sem flutu
um allt. Gestimir komust þvi ekki
inn fyrr en eftir sólarhring til við-
bótar.
Ástandið var þannig að við gátum
hvergi fengið upplýsingar. Vatn var
ekkert, rafmagn ekkert og maturinn
afar naumt skammtaður. Viö sóttum
sjó í fótu niður á strönd, þrömmuð-
um með hana upp á 6. hæð og helltum
í klósettið. Með þessu móti einu var
hægt að nota salemið. Þannig þrauk-
uðum við þann daginn."
Þegar hér var komið sögu vom þau
Jón Ami og Linda búin að fá meira
en nóg af dvölinni þama. En ekki
þýddi að halda til flugvallarins í Can-
cún. Þar var allt í ólestri, flugvöllur-
inn ónýtur og tugir þúsunda manna
biðu eftir aö komast af landi brott.
Að auki áttu þau Jón Árni og Linda
ekki pantað far fyrr en eftir tíu daga.
Það þýddi að voniaust var fyrir þau
að komast í burtu um flugvöllinn í
Cancún.
Næsta dag komst Jón Ámi að því
fyrir tilviijun að fólk, sem feröaðist
með bandarísku ferðaskrifstofunni
Thomson-Travel, átti að mæta á
ákveðnum tíma niðri í bæ og fá upp-
lýsingar. „Við skelltum okkur bara
í hópinn og komumst þá að raun um
að feija átti fólkið til annarrar borg-
ar. Þaðan skyldi flogið með það til
Bandaríkjanna. Við gripum tækifær-
ið, þóttumst vera Thomson-Travel-
fólk, hentumst upp á hótel, sóttum
farangurinn og náðum síðustu
rútimni.
Þegar við ætluðum að tékka okkur
inn í flugið vomm við stoppuð af
enda vorum við hvergi á farþega-
lista. Við gátum heldur ekki keypt
okkur sæti, þótt 70 sæti væru laus,
því samkvæmt einhveijum reglum
má ekki tvíselja í sætin. Það hefði
verið gert í okkar tilfelli þar sem
ferðaskrifstofa hafði þegar keypt
flugið. Þegar við ætluðum að fá inni
á einhveiju hóteh í borginni reyndist
það ekki hægt því þau voru öll full.“
Fengu farseðla gefins
„Við ákváðum því að reyna aftur
við flugið. Þá var klukkan tólf á mið-
nætti á fóstudagskvöldi. Það var
löngu búið að tékka farþegana inn í
vélina, en okkur virtist sem eitthvað
væri verið að vinna í okkar málum.
Svo allt í einu kom ein stúlkan á
ferðaskrifstofunni, rétti okkur flug-
miða og sagði: „Við megum eki selja
ykkur miða svo við ætlum bara að
gefa ykkur þá. Drífið þið ykkur bara
um borð.“
Við létum ekki segja okkur það
tvisvar, en hlupum með allar ferða-
töskurnar eftir óralöngum göngun-
um og út í vél. Töskurnar fengum
við að hafa sem handfarangur. Við
rétt náðum vélinni og svo mikill var
asinn að við fómm ekki einu sinni í
gegnum útlendingaeftirlitið. Form-
lega séð erum viö því enn í Cancún.
Við flugum síðan til Chicago og fór-
um til kunningja okkar þar. Þaðan
Allt var á tjá og tundri í hýbýlunum þegar Gilbert var búinn að fara um lá leiðin svo heim, eftir eftirminni-
þau. Þarna eru stólar brotnir, þykkt sandlag á gólfum og allt rennandi blautt. lega ferð." -JSS
Svo mikill var veóurofsinn aó heill togari fauk upp i fjöru, raunar alla leið upp að einu hótellnu á staðnum. Skipið
var frá Kúbu og skipverjar einnig þaðan. Var þess stranglega gætt aö þeir færu ekki að klifra niður úr togaranum
eftir að hann var kominn svo rækilega á þurrt. Mexíkanarnir óttuðust nefnilega að hinir fyrrnefndu kynnu að ílendast
i Mexíkó kæmust þeir á annað borð frá skipi.

öflugasta verðgæslan er sú sem neytendur
sjálfir standa að. Verðskyn og réttlætistilfinn-
ing neytandans er besta vopnið í baráttunni
gegn verðhækkunum og slæmri þjónustu.
Á neytendasíðu á mánudag er litið á nokkur
tilfelli um vakandi auga hins almenna neyt-
anda.
Fjöldi fólks hefur ávallt samband við neyt-
endasíðu DV með kvartanir og ábendingar af
ýmsum toga. Slíkt er hlutverk neytendasíðu
og reynt er að sinna umkvörtunum eftir megni.
Frásögn af misgóðri þjónustu. Bréf frá neyt-
anda með verðskynið í lagi og fleira. Allt á
neytendasíðu á mánudag.
Á mánudaginn segir í Sviðsljósi frá
fjölskyldumálum tenniskappans
Björns Borg. Hann er ástfanginn upp
fyrir haus af ítölsku rokksöngkonunni
Loredana Berté og þeytist eins og
skopparakringla á milli Ítalíu og Sví-
þjóðar og hefur þá oft litla son sinn
og Jannike Björling, Robin, með í
förum. Þeir eru fáir, þriggja ára patt-
arnir, sem hafa fengið að kynnast
jafnmörgum hótelherbergjum og
Robin. Jannike hefur eðlilega miklar
áhyggjur af syni sínum eins og hver
önnur móðir. Um það má lesa nánar
f Sviðsljósi í mánudagsblaði DV.