Dagblaðið Vísir - DV - 15.12.1990, Blaðsíða 41

LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 1990.
49
ann og reyndi aö klifra upp úr hon-
um. En drengurinn, sem var hrædd-
ur um aö týna lyklinum aö skautun-
um sínum, hafði hneppt vasanum
svo að Trille varð aö dúsa þar sem
hana var.
Ertu að fara heim strax, Peter?
hrópaöi ein af stúlkunum úti á ísn-
um.
Já, ég er búinn að lofa mömmu að
gera innkaup fyrir hana í nýju stór-
versluninni! svaraði Peter og batt
skautana á hjólið sitt.
Já, í nýju stórversluninni! sagði
stúlkan og hljóp til hans, þá ætla ég
með þér. Það er jólabasar þar í dag.
Maður getur fengið ókeypis súkkul-
aði og blöðrur!
Já, en þá verðurðu að flýta þér.
Klukkan er að verða fjögur.
Það tók Lenu ekki langan tíma að
losa af sér skautana og stuttu síðar
voru þau á leið inni í bæ á hjólunum
sínum.
Á meðan sat Trille lokaður niðri í
vasanum á úlpu Peters. Hann hafði
margsinnis reynt að troða sér undir
vasalokuna en tókst aðeins að koma
hausnum undir hana. Þannig gat
hann séð hvað var að gerast. Þau
fjarlægðust vatnið óðfluga og þar
með skóginn og Dvergálfahæð! Hon-
um fannst að hann sæi Pippi bregða
fyrir rétt sem snöggvast þar sem
hann flygi rétt hjá og hrópaði eitt-
hvað en svo lenti Peter með hjólið
ofan í holu og þá datt hann aftur nið-
ur á vasabotninn.
Þar lá hann svo á pappírnum sem
verið haföi utan um súkkulaðið.
Hann ilmaði enn af því. Hann fór að
róta í honum til að athuga hvort ekki
væri smáflís eftir.
Auðvitað var myrkur í vasanum
en Trille var með augu á við kött svo
hann sá allvel.
Nei, því miður var ekki svo mikið
eftir sem einn smámoh. En það gat
verið að eitthvað af súkkulaði lægi
laust í vasanum! Hann fór því að
skríða um hann en fann bara lykilinn
að skautum Peters og vasaló. En
hvað var annars þetta? Var ekki dá-
htið gat á vasanum? Jú, og það var
einmitt nógu stórt th að hann gæti
komið fingri út um það. Þegar Lena
og Peter stigu af hjólunum fyrir
framan stórverslunina hafði Trihe
tekist að stækka gatið svo mikið að
hann gat troðið sér út um það og
þegar börnin tvö gengu inn í ljósum
prýdda og skreytta stórverslunina
hékk Trille með báðum höndum í
brúninni á gatinu og reyndi að ná
betri festu með tánöglunum.
Loksins tókst honum að þrýsta tá-
nöglunum inn í úlpuklæðið. Þá losaði
hann aðra höndina og náði taki með
henni nokkru neðar. Þá gat hann
losað hina höndina og hægt og rólega
byijaði hann nú að klifra niður úlp-
una.
Lena og Peter höfðu stillt sér upp
viö afgreiðsluborð þar sem börnum
var boðið ókeypis súkkulaði.
Heyrðu, annars! sagði Peter. Ég er
með súkkulaði í vasanum. Við skul-
um borða það meðan við bíðum!
Hann hneppti frá vasalokunni og
stakk hendinni niður til að sækja
súkkulaðið.
Hvað er þetta? Peter tók saman-
vafinn pappír upp úr vasanum og
horfði á hann stórum augum og með
opinn munn. Ég man svo vel að ég
stakk því í vasann áður en við fórum
á skauta!
Liggur það þá ekki bara í vasanum?
spurði Lena.
Peter stakk hendinni aftur í vasann
og rak þá fingur í gatið.
Æ, það er gat á vasanum. Súkkul-
aðiö hefur dottið í gegnum það. Það
vona ég að skautalykilhnn hafi ekki
týnst líka. Nei, hann er héma! Það
er víst best að ég setji hann í hinn
vasann!
Komdu nú, sagði Lena, það er kom-
ið að okkur.
Þegar Peter og Lena höfðu hvort
um sig fengið lítinn poka með súkk-
ulaði stökk Trille niöur á gólfið alveg
við afgreiðsluborðið. Mörgum sinn-
um lá við að það yrði stigið á hann.
Þetta var stórhættulegt! Aldrei hafði
hann séð svona marga fætur. Og nú
var hann næstum orðinn undir stóru
stígvéh! Hann stökk upp á það og
greip í reimina. Þannig þurfti hann
ekki að vera eins hræddur um sig.
Það var best að vera þarna þangað
til síöar!
Það reyndist vera annað stígvél
Peters sem hann hafði stokkið upp á
og á því hélt hann sér meðan Peter
og Lena gengu um stórverslunina
þar sem allir voru í jólaskapi.
Hvar eru blöðrumar sem þú varst
að tala um? spurði Peter þegar hann
var búinn að kaupa þaö sem hann
hafði lofað að kaupa fyrir mömmu
sína.
Sástu þær ekki? sagði Lena og fór
að hlæja. Það stendur jólasveinn fyr-
ir utan með fullt af blöðram. Komdu,
við skulum flýta okkur til hans áður
en hann er búinn að gefa þær allar!
Fyrir utan stórverslunina stóð jóla-
sveinn með hvítt skegg. Hann var í
síðum, rauðum frakka. í annarri
hendinni var hann með margar
blöðrur sem hann gaf svo með hinni.
Við grind við hliðina á honum voru
bundnar margár blöðrur sem bærð-
ust til í golunni og minntu á stórt,
marghtt ský.
Gleðileg jól! sagði jólasveinninn í
hvert skipti sem hann gaf barni
blöðru. Það stóð GLEÐILEG JÓL á
öhum blöðrunum. Bömin hlógu og
hrópuðu og sum þeirra minnstu
grétu því þau lentu inn á milli þeirra
stærri.
Trille stökk af stígvéh Peters yfir á
annan tréklossa jólasveinsins. En
börnin þrengdu sér svo að jólasvein-
inum að hann varð að klifra dálítið
upp eftir langa rauða frakkanum
hans tíl að vera hólpinn.
Líth stúlka, sem var nýbúin að fá
blöðru, kom auga á hann.
Nei, sjáið þið hann? hrópaði hún.
Sjáið hvað jólasveinninn er með á
frakkanum sínum!
Hún rétti fram höndina og ætlaði
að grípa Trihe. í sömu hendi hélt hún
á blööranni. Trihe var alveg að detta
og í skyndi leitaöi hann eftir ein-
hverju sem hann gæti gripið í. Hend-
ur hans gripu um bandið á
blöðrunni.
Hann er lifandi! skríkti stúlkan og
sleppti blöðrunni og allt í einu var
rauða blaðran á leiðinni upp í loftið
en Trhle herti takið á bandinu.
Fólk hrópaði og benti og htla stúlk-
an fór að gráta þangað th jólasveinn-
inn gaf henni aðra blöðru í staðinn.
Allt hafði þetta gengið svo .hratt
fyrir sig að enginn hafði tekið eftir
því sem gerst hafði.
Nú verðurðu að halda fast í nýju
blöðruna þína, sagði móðir litlu
stúlkunnar.
Já, en mamma, það var af því að
litli dvergálfurinn tók hina!
Dvergálfurinn! sagði móðir henn-
ar. Það er víst best að við komum
okkur heim því ég held að þú sért
orðin þreytt, Lísa!
En hátt fyrir ofan þau öll barst
rauða blaðran með golunni og í band-
inu hékk Trhle.
Trhle leit niður til jarðar. Þarna
langt, langt fyrir neðan lágu mörg
hús og götur sem bhar og strætis-
vagnar óku um. Allt sýndist þetta
mjög lítið og smám saman varð það
enn minna eftir því sem blaðran
barst lengra fá bænum.
Hann leit th ahra hhða. Það var enn
þá bjart þótt fariö væri að kvikna á
götuljósum og fólk væri byrjað að
kveikja ljós í húsunum. Nú flaug
hann ekki lengur yfir bæinn heldur
út í sveit og þarna fram undan var
skógurinn!
Blaðran barst í áttina til hans. Það
hði ekki á löngu þar th hún væri
komin yfir hann. En hvað gagnaði
það? Hann var hátt, hátt á lofti. Miklu
hærra en þegar hann flaug á bakinu
á Kláusi kráku.
Hvemig átti hann að fara að því
að fá blöðrana th að síga til jarðar?
Hann reyndi að toga í bandið en þá
fór hann bara að sveiflast fram og
aftur og fékk óþægindatilfmningu í
magann. Það var víst best að hanga
hreyfmgarlaus.'
Lækkaðu flugiö! kallaði hann th
blöðrunnar. Fljúgðu niður að skógin-
um og slepptu mér við Dvergálfahæö!
En blaðran lækkaði ekki flugið.
Hún hélt bara áfram yfir engin og
síðan yfir skóginn.
Þú ert svo heimsk! kallaði Trhle th
rauðu blöðrunnar. Þú ert heimsk,
heimsk, heimsk, heimsk, heimsk!
Leyfðu mér að komast niður! Leyfðu
mér að komast niður! Leyfðu mér!
En hvað var nú þetta? Það kom
fugl fljúgandi þama fyrir neðan.
Hann virtist koma í áttina til hans
og blöðrunnar. Gat það verið? Já, það
var Kláus kráka. Það lék enginn vafi
á því!
Hann sleppti takinu á bandinu með
annarri hendi og fór að veifa th
hans...
Kláus, Kláus, hýttu þér hingað.
Flýttu þér! Hann gat ekki haldið sér
lengi með annarri hendinni. Hann
varð að hætta að veifa og taka með
báðum höndum um bandið. Skyldi
Kláus geta séð hann þótt hann veif-
aði ekki?
Hann þyrfti í rauninni að geta veif-
að með báðum höndum en hvernig
var það hægt? Jú, hann yrði að binda
bandið um sig miðjan. Þá gæti hann
veifað með báðum höndum og sprikl-
að með fótunum.
Hann færði sig dálítið upp eftir
bandinu og vafði svo bandinu mörg-
um sinnum um annan handlegginn.
Svo tók hann með hinni hendinni í
lausa endann sem hékk fyrir neðan
hann og vafði honum margsinnis um
mittið á sér og batt svo marga hnúta.
Jæja, nú var þetta í lagi!
Hann sleppti takinu á bandinu með
annarri hendinni. Um leið fór dálítijl
hrollur um hann. Hvað ef hnútamir
hans væru nú ekki nógu vel hnýttir?
Jú, þeir héldu! Hann hékk í bandinu
og gat nú veifað með báðum höndum
og spriklað með fótunum,-
Nú var hann alveg viss um að þetta
væri Kláus kráka og það var ekki
annað að sjá en Kláus hefði komið
auga á hann.
Það var heppilegt að þú skyldir sjá
mig, Kláus! hrópaði hann þegar
Kláus var kominn alveg áð honum
og fór að fljúga í kringum hann.
Það getur nú ekki talist heppni,
kallaði Kláus. Pippi sagði mér frá
því. Hún sá hvað gerðist og flaug
strax til mín. Nú sestu á bakið á
mér, losar þig við blöðruna og svo
. flj úgum við heim til Dvergálfahæðar!
Skömmu síðar flaug Kláus beint
upp undir Trille svo Trille gat sest á
bakið á honum rétt fyrir aftan háls-
inn. En þegar Trille ætlaði að losa
bandið af mittinu gat hann ekki losað
alla hnútana.
Reyndu nú að flýta þér! Trille!
hrópaði Kláus. Vertu nú dálítið
snöggur.
Ég flýti mér eins og ég get! hrópaði
Trille. En ég get ekki losað mig við
blöðruna.
Það var nú verra, sagði Kláus. Þá
verðurðu að halda-þér fast í mig og
svo reyni ég að draga blöðruna niöur
með okkur.
Trille varð að taka á eins og hann
gat til að geta haldið sér fóstum með-
an gamla krákan flaug niður að skóg-
inum með rauðu blöðruna í eftir-
dragi. Hann var orðinn þreyttur í
báðum höndum þegar Kláus settist
loks fyrir framan Dvergálfahæð.
Þakka þér fyrir! Án þess aö hugsa
frekar um það stökk hann af bakinu
á Kláusi og ætlaði að ganga burt í
snjónum en um leið steig blaðran
aftur upp og tók hann með sér.
Æ, maginn á mér! hrópaði Trille.
Hjálp, hjálp, nú flýgur þessi heimska
blaðra aftur með mig.
Bíttu bandið í sundur, Trille! Bíttu
bandið í sundur! Það var Pippi sem
flaug í kringum hann. Bíttu það í
sundur!
Á ég að bíta það í sundur? sagði
Trille. Já, þú segir nokkuð! Nei, nei,
ertu alveg genginn af vitinu? Þá dett
ég niður!
Á næsta augnabliki var Kláus
kráka búinn að ná í hann. Kláus
greip í bandið með stóra gogginum
sínum og dró blöðrana niður þar til
Trille sat á einni af grönnu greinun-
um á gamla eikartrénu við Dvegálfa-
hæð.
Trille hélt sér fast í greinina meðan
hann nagaði í sundur bandið með
hvössu tönnunum sínum. Rauða
blaðran steig hægt upp milh greina
gamla eikartrésins en svo festist
bandið um eina þeirra. Hún hékk því
kyrr þar til eitt dvergálfabarnanna
sótti hana um nóttina og fór með
hana inn í Dvergálfahæð þar sem
hún var bundin efst á stóra jólatréð
og þar var hún þegar jólahaldið hófst
í Dvergálfahæð á aðfangadagskvöld.
Þýð.: ÁSG
L
LANDSVIRKJUN
Útboð
Landsvirkjun óskar hér með eftir tilboðum í smíði
stálhluta í undirstöður, stagfestur o.fl. vegna bygg-
ingar 220 kW Búrfellslínu 3 (Sandskeið - Hamra-
nes) í samræmi við útboðsgögn BFL-12.
Útboðsgögn verða afhent á skrifstofu Landsvirkjunar
að Háaleitisbraut 68, Reykjavík frá og með fimmtu-
deginum 13. desember 1990 gegn óafturkræfu gjaldi
að upphæð kr. 2000.
Smíða skal úr ca 50 tonnum af stáli sem Landsvirkj-
un leggur til. Hluta stálsins skal heitgalvanhúða eftir
smíði.
Verklok eru 15. febrúar, 1. mars og 1. apríl 1991.
Tilboðum skal skila á skrifstofu Landsvirkjunar, Háa-
leitisbraut 68, 103 Reykjavík, eigi síðar en föstudag-
inn .28. desember 1990 fyrir kl. 12.00 en tilboðin
verða opnuð þar þann dag kl. 13.30 að viðstöddum
þeim bjóðendum sem þess óska.
Reykjavík 10. desember 1990
Fást fyrir 6-12-24 eða 32 volta straum.
Sendum í póstkröfu
W
LJOS & ORKA
Skeifunni 19
Sími 91-84488
Kr. 8.500,- Kr. 8.500,-
Handunnar rauðviðarklukkur
frá Kaliforníu. Margar gerðir.
_____ Verð frá kr. 5.500,-_
^s&iaífs©3}@si o/ff
ARMÚLA 8 - SlMI 82275 - 108 REYKJAVfK
Tilvalin
jolagjof