Þjóðviljinn - 24.12.1968, Qupperneq 43

yrkj umaðurinn, „viltu kwna og
hjálpa mér?“
Brátt sást koma út í útidyrn-
ar skreyttar lágmyndum, ung
stúlka, svo afar vel til fara að
hin fegurstu blóm hefðu ekki
twirlft að etja kappi við hana,
fögur sem dagurinn, og svo
skær æskublóminn, að við bað
hefði helzt engu mátt auka.
Hún geislaði af fjöri, hreysti
og afli, en öllu var bessu í hóf
stillt og skorðað, svo sem ungri
mey mátti bezt hæfa. Sarnt
hlýtur Giovanni að hafa verið
mjög utan við sig begar hann
sá hana, bví homum bótti sem
Iþarna kæmi fram eitt blómið
enn, mennsk systir beirra og
hin fegursta af þeim öllum, en
samt ósnertamleg nema með
hönzkum, og ekki mátti nálgast
það nema að halfa grímu. Þegar
Beatrice gekk niður garðstíginn,
var það auðséð að hún saug að
sér ilminn af blómunum sem
Ifaðir hennar hafði forðazt af
slíkri ákefð, og snerti bau um
leið og hún fór framhiá.
„Sjáðu, Beatrice, bessi iurt,
þetta yndi bitt og dálæti. hún
þarfnast mareskonar aðhlynn-
inigar. En ekki treysti ég bví
að ég þoli bað, svo heilsulaus
s©m ég er orðinn, að koma of
nærri henni. Ég býst við að ég
verði að fela bér að hugsa um
hana framvegis."
„Það vil ég fegin gera, faðir
minn,“ sagði stúlkan með
hljómskærri rödd, hallaði sér
fram móti jurtinni og breiddi
út báðar hendur eins og hún
ætlaði að faðma hana. „Já,
systir mín, dýrðin mín, það
skal verða hún Beatrice sem
annast big og þ.iónar þér, og
þú skalt launa bað með biörtum
• blómum og ilmi bínum. sem
gleður hana svo miög.“
Svo tók hún til við að sinna
þörfum jurtarinnar með allri
i þeirri alúð sem rómur hennar
i og orðin sem hún mælti, höfðu
boðað, og Giovanni, sem sá allt
. sem fram fór út um loftsgiugga
sinn, vissi ekki hvað hann átti
að halda, hvort betta væri ung
i stútka, sem væri að huga að
i jurt, eða tvær stallsystur iafn-
i ar, sem barna ættust gott við.
En nú leið að bví að ekki væ"i
framar neitt til feðginanna að
siá í garðinum, bví Raopaccini
) sýndist hafa lokið verki sínu
og ætlaði að fara. bó má vel
vera að hann hafi komið auga
. á athugandann í glugganum, bvi
c hann tók í hönd dóttur sinn-
ar og leiddi hana inn, en Gio-
vanni lokaði gluggahleranum,
lagðiist útaf í rúmi sínu og lét
sig dreyma um þroskavænilega
jurt og fagra ynsismey. Svo
ólík sem þau annars voru,
blómið og mærin, þóttu hon-
um bau vera sams konar og
hefðu einhver meinleg örlög
skaoað bau sitt í hvorri mvnd.
Með morgninum færðist ný og
skýrari birta yfir ímyndanir og
drauma, allt bað seim tók á sig
óljósa mynd, ofskyn.iaða eða
vansikynjaða, eftir að sól var
setzt, eða það sem rangt var
metið í næturmynkrinu eða við
óljós mánans, það faerðist 1 rétt
horf við komu dagsins. Þegar
Giovanni vaknaði, lét hann það
vera sitt fyrsta verk, að opna
gluaigann og líta niður í þenn-
an garð, sem honum hafði fund-
izt svo furðulegur um kvöldið
og nóttina alla, í draumi og
vöku. Hann varð hissa að sjá
nú allt eins og hann liti það
öðrum augum, svo sjálfsagt og
eðlilegt þótti h'onum nú allt sem
hann sá þar. Sóiin var að koma
upp og merlaði daggardropana
skini sínu, bæði á laufi og
blómi, kom öllu þessu í náið
samhengi við líf dagsins. Hann
hrósaði happi yfir bví að eiga
þess kost að horfa daglega nið-
ur í svo fagran garð, en af
görðum var annars ekki margt
í þassari borg. Hann ímyndaði
sér að þetta mundi verða sér
tengiliður við móður náttúru á
því tímabili sem í hönd færi.
Hvonki þessi veikindalegi og út-
taugaði læn-dómsmaður, doktor
Rappaccini né dóttir hans, þessi
fagra stúlka, voru nú sýnileg
í garðinum, svo Giovanni gat
ekki úr því skorið hvort mundi
heldur, að hinn undursamlegi
svipur sem yfir garðinum var
meðan hann sá þau, stafaði af
nærveru þeirra eða væri ein-
göngu hugarfóstur hans sjálfs,
hið síðara þótti honum þó öllu
sennilegra.
Þá um daginn heimsótti hann
herra Pietro Baglione, prófess-
or í læknisfræði þar við háskól-
ann, og stórfrægan lækni, og
fékk honum meðmælabréf sitt.
Prófessor þessi var gamall mað-
ur, þægilegur og mátti kallast
alþýðlegur. Hann bauð stúd-
entinum að borða, og talaðl
mikið við hann frjálslega og
fjörlega, einkum eftir að vinið
fór að svífa á hann. Giovanni,
sem gizkaði á að lærðir menn
þar í borg hlytu að vita margt
hver um annan, ef þeir væru
þá ekki kunnugir, greip tæki-
færið til að minnast á doktor
Rappaccini. En prófess'orinn
svai-aði ekki jafn glaðlega og
hann hafði vænzt.
„Ekki mundi það sæma kenn-
ara í hinni göfugu mennt, lækn-
islistinni,“ svaraði Pietro Bag-
lione prófessor, „að unna ekki
slíkum ágætum lærdómsmanni
í þeirri grein sannmælis, en
hinsvegar get ég ekki réttlætt
það fyrir sjálfum mér, að leiða
unigan heiðursmann og son
Til íþrótta og útivistar má
treysta Heklu sportfatnaðinum
og hlíföarfötunum. Þá gegna
ISunnar skíða-, skauta- og
knattspyrnuskórnir mikilvægu
hlutverki í heilsurækt þjóSar-
innar aS ógleymdum Gefjunar
svefnpokum og ullarteppum til
ferSalaga.
ÖRUGG TRYGGING VERÐS
OG GÆÐA.
IÐNAÐARDEILD SÍS
JÓLABLAÐ - 43