Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1916, Síða 89

Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands. Q5
eg ekki að dæma, nema hvað eg veit með vissu, að þær
slá nákvæmlega jafnvel. Má vera að Mc. Cormick sé eitt-
hvað léttari í drætti, en Deering fult svo vönduð að frá-
gangi.
Ennþá veður almenningur í villu og svímu um not-
hæfi sláttuvéla. Hafa margir á þeim megna vantrú, en
einstöku líka jafnvel oftrú, ætla sér að slá með þeim
lággróðurshóla eða forarflóa, en hvorugt kemur að not-
um. Flestum, sém vélarnar fá, ber saman um, að þeir
með vaxandi æfingu geti notað þær miklu meira en þeir
nokkru sinni hafi getað búist við, og túnasláttur með
þeim fer óðum vaxandi. Til skýringar því máli leyfi eg
mér hér að tilfæra umsögn herra bónda Oísla Jóns-
sonar á Hofi í Svarfaðardal um Deering-vél, er hann
fékk fyrir 2 árum:
»Vélin sem eg fékk hjá Ræktunarfálaginn 1914, hefir
reynst mér vel, jafnvel talsvert betur en eg hafði búist
við. Eg hafði lítið annað velfært land til sláttar en harð-
lent tún, og þó hefir það slegist vel, sé sæmilega sprottið.
Síðastliðið sumar reyndi eg að slá seinni slátt með
vélinni; hepnaðist það mæta vel, þó því aðeins, að fyrri
sláttur væri vélsleginn. Par sem fyrri slátturinn hafði
verið sleginn með venjulegum Ijá, hepnaðist vélslátturinn
alls ekki.
Það er því álit mitt, að ekkert tapist af heyfeng, þó
bæði fyrri og seinni sláttur sé slegnir með vél, enda tel
vissu fyrir því, að þegar fyrri sláttur er velsleginn, þá
spretti bæði fyr og meira upp en ella.«
í þessa áttina stefnir þá reynslan með nothæfi sláttu-
vélanna hér á landi, en eg bið menn að athuga, að hér
er átt við sæmilega sprottin og velræktuð tún. Hálfrækt-
uð og graslítil harðbalatún verða aldrei slegin til gagns
með sláttuvélum. Hún rekur því eftir að rækta betur.
Hestahrifur. Þær synda jafnan í kjölfar sláttuvélanna.