Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1916, Qupperneq 93

Arsrit Ræktunarfélags Norðurlands, 99
jafnvel fjárfelli, ef eitthvað verulega ábjátar með vetrar-
harðindi eða illa nýting heyja að sumrinu.
Aðalbjargræðisvegur og undirstaða allrar velmegunar
heilla sveita, sýslufélaga og jafnvel landsins í heild sinni,
er því enn sem fyr háður og undirokaður dutlungum
íslenzkrar náttúru. En liðinna ára og alda reynsla hefir
sýnt, að því skaplyndi er varlega treystandi.
Hingað til hafa flestar félagslegar varnir gegn þessu
böli komið að utan frá stjórn og þingi. Pessu una sum-
ir menn illa. Skeyta því síður en skyldi anda og tilgangi
laganna. Telja hitt hyggiiegra og hollara menningarþroska
þjóðarinnar, að viðleitnin komi að innan frá bændunum
sjálfum, sem búpeninginn eiga. Pessa leiðina vildum vér
fundarmenn líka fara. Töldum enga leið eins örugga,
eins og vaxandi meðvitund almennings um ábyrgðina,
skaðann og skömmina, er af illum heyásetnmgi leiddi,
og svo jafnhliða útbreiðslu þeirrar gullvægu reglu ein-
stöku bænda, að œtla œfinlega öllum búpeningi sinum
svo mikið fóður að veturnóttum, að nægja mundi i hörð-
ustu árum.
Þetta er sú grundvallarregla, sem allar ráðstafanir í
fóðurbirgðamálinu verða að byggjast á. Pegar hún er
orðin hverjum einstökum að sjálfsagðri skyldu og knýj-
andi nauðsyn, þá er markinu náð. Þá höfum vér líka
bygt bústofn vorn, og um leið vora fjárhagslegu fram-
tíð, í því bjargi framsýni og fyrirhyggju, er trauðla mun
undan láta, hvernig sem bylgjur árgæzku eða óáran á
því brotna. í stað þess, að enn er undirstaðan hjá ýms-
um lík þeim sandi, er nokkrar holskeflur harðindaárs
geta grafið og sléttað svo yfir, þar til fátt stendur eftir,
— nema skinhvítar beinagrindur.
En er nú vegurinn greiðfær að þessumarki? Er hverj-
um einstakling opin leiðin stuðningslaust? Auðséð að
engjabændur og þeir, sem vélfæru löndin hafa, standa
hér bezt að vígi. í samanburði við bændur á rýrðarjörð-
7*