Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1961, Blaðsíða 7

7
litnum og þar með blaðgrænunni (Karotíninu) og bætiefn-
um.
Það sem hér hefur verið sagt um þessa aðferð, er það, sem
fram hefur komið í undirbúningsathugunum hér á 0dum,
en tilraununum er haldið áfram. Meðal annars er reynd
eftirþurrkun á búntunum í þurrkhlöðu, þar sem búntunum
er hlaðið þannig, að loftrúm verði milli þeirra.
Hvort þessi aðferð getur orðið að notum á íslandi geta
aðeins leiðbeinandi menn þar dæmt um. í því sambandi
kemur margt til greina, svo sem: veðurfar, fjárfesting, félags-
notkun á pressum, aðstaða til eftirþurrkunar með súgþurrk-
un í hlöðu eða yfirbreiddum stökkum og margt fleira verð-
ur að taka tillit til. í ýmsum löndum liefur þróazt sérstök
tækni við að súgþurrka stafla af þessum heybúntum.
Votheysverkun.
Þessi heyverkun er stöðugt í liraðri þróun í mörgum lönd-
um, einkum í sambandi við nautgriparæktina, en virðist
einnig koma til greina að vissu rnarki, þar sem sauðfjárrækt
er yfirgnæfandi. Ástæðurnar til þessarar þróunar geta verið
mismunandi frá einu landi til annars. Oryggisleysi og mik-
ið tap við þnrrheysverkun, ásarnt mikilli vinnuþörf hinna
gömlu heyverkunaraðferða, á vafalaust sinn þátt í að efla
votheysgerð á kostnað þurrheysverkunar, auk þess sem vél-
tæknin notast betur við votheysgerðina.
í Danmörku eru þessi viðhorf mjög almenn, en auk þeirra
á álmginn fyrir votlieysgerð rót sína að rekja til aukins kostn-
aðar við hina þýðingarmiklu en vinnutreku rófnarækt. Hér
við bætist svo, að hagkvæm nýting beitarlandsins í sambandi
við skipulega beit, þar sem kúnum er afmörkuð daglega
ákveðin spilda til beitar með rafgirðingum, og kapp er lagt
á að halda beitargrasinu sem lengst á ákveðnu vaxtarstigi,
næst ekki, nema verka það gras er verður afgangs beitinni
sem vothey. Sé grsið látið spretta þar til það er hæfilega