Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1961, Blaðsíða 44

44
lireinn barnaskapur. Hann inun engan veginn einn um
þessa skoðun af erlendum fræðimönnum, er landið liafa
heimsótt, þótt hann ef til vill hafi verið hreinskilnari og ber-
orðaðri en flestir aðrir. Þessi ummæli vöktu að sjálfsögðu
mikla hneykslun og talsverðan úlfaþyt meðal framámanna
skógræktarinnar og leiddu til vitnisburða og yfirlýsinga á
fundum og í blöðum, er ætlað var að hnekkja rækilega svo
ósvífnum rógi! og lái ég þeim það ekki.
Hvað sem um þetta er og hvað sem líður eyðingu þess við-
arlendis, er Ari fróði ræðir um, þá er eitt víst, að skógrækt
verður ekki hagnýtt að neinu ráði til þess að hindra upp-
blástur eða gróðureyðingu eða til endurgræðslu hins eydda
lands. Til þess er skógræktin bæði of kostnaðarsöm, vinnu-
frek og seinvirk.
Skógur veitir að vísu skjól og slævir átök vinda, en þó svo
aðeins til muna, að hann sé annað tveggja orðinn verulegur
hundraðshluti af gróðurríki landsins, eða þá græddur skipu-
lega í beltum, einungis í þeim tilgangi að skýla.
Hvorugu er enn til að dreifa hér svo nokkru nemi og á
víst langt í land. IJví til rökstuðnings má nefna: Skógrækt
hér hefur enn sem komið er verið mestmegnis framkvæntd
í tiltölulega frjóu, grónu og skjólsömu landi. Með öðrum
orðum í góðu ræktunarlandi. Þessu veldur sjálfsagt öðrum
þræði, að við eigum gnótt af slíku landi og þykjumst geta
sólundað með það að vild, gagnstætt því, er tíðkast víða ann-
ars staðar, þar sem skógurinn fær aðeins að nema það land,
er ekki er talið nothæft til annarrar ræktunar. Þar er rækt-
unarlandið of verðmætt til skóggræðslu. Öðrum þræði er
þetta viðhorf skóggræðslunnar hér sprottið af því, að trú
okkar á viðnám skógarins á hinum lakari landsvæðum er
lítil, og reynslan þá sennilega ekki heldur uppörvandi.
Skjólbeltagerð, sem í raun og veru er hinn eftirsóknar-
verðasti þáttur skóggræðslunnar, á hér líka mjög örðugt upp-
dráttar og margt veldur. Okkur skortir nógu harðgerða,
vaxtarhraða, skjólsama og hentuga trjátegund til skjólgirð-