Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1961, Blaðsíða 28
28
störfum en landbúnaði að námi loknu. Þá ber einnig að
hafa í huga, að hve miklu leyti byrjunarnám hliðstæðra
starfshópa, svo sem dýralækna, mjólkurfræðinga o. s. frv.
getur samrýmzt landbúnaðarnáminu.
4. Að lokum verðum við á alþjóðlegum vettvangi að fá
búnaðarfræðslu okkar viðurkennda, svo langt sem hún nær
og að leita samvinnu við erlendar menntastofnanir um
fullnaðarnám og sérhæfingu manna okkar, þar sem getu
okkar sjálfra þrýtur. Á þennan hátt getur alþjóðleg sam-
vinna um búnaðarfræðslu orðið smáþjóðum mjög nauðsyn-
leg og hagkvæm, og enginn skyldi ætla að þetta snerti ekki
fleiri en okkur. Með auknum sérnámum og sérhæfingu verð-
ur landbúnaðarmenntunin smáþjóðum, jafnvel þótt þær séu
nokkrar milljónir, stöðugt örðugri, og er því komin fram
hugmyndin um samskóla, er mörg ríki geta átt hiut að og
annist slíka sérmenntun. Hugmyndin er góð og kemst vafa-
laust í framkvæmd áður en langt um líður á takmörkuðum
svæðum, svo sem á Norðurlöndum.
Hér að framan hefur oft verið vikið að því beint og
óbeint, að öll hærri búnaðarmenntun stefnir að meiri og
meiri sérhæfingu, þ. e. klofnar að lokum í alis konar sérnám.
Ástæða er til að athuga þessa staðreynd nokkru nánar frá
okkar sjónarhóli og á víðari vettvangi en búfræðinnar
einnar.
Til skamms tíma höfðu orðin vísindi og visindarnaður
yfir sér nokkurs konar yfirnáttúrlegan töfraljóma og þótti
tákna hámark þekkingar og mennta. Smátt og smátt hafa
þessi orð eignazt aragrúa af samsetningum og hliðstæðum í
málinu svo sem: Raunvísindi, hagvísindi, málvísindi, búvís-
indi, vísindafélag, vísindasjóður, vísindastofnun og þannig
má lengi telja. Þessi þaulnotkun orðsins vísindi um alla
mögulega hluti ber þess fyrst og fremst vott, hve hversdags-