Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1961, Blaðsíða 22
99
vinnugreinar, og með vaxandi tækni og ijölbreyttni ættu
þessi séreinkenni landbúnaðarins að koma enn betur í ljós
og auka aðdráttarafl hans. A þeim tímum þegar allir lúta í
auðmjúkri lotningu vísindunum, ætti sá atvinnuvegur, sem
er flestum atvinnugreinum vísindalegri, að vera mjög í
heiðri hafður.
Þessu er þó annan veg farið. Mikill hluti bænda gera
sitt til að ófrægja landbúnaðinn. Þeir fjölyrða urn það við
hvert tækifæri: að landbúnaðurinn sé bindandi, erfiður og
borgi sig ekki, og þetta undirstrika þeir með því að senda
börn sín í menntaskóla og svo áfram í háskólanám, eða í
einhverjar starfsgreinar óskildar landbúnaði og horfa þá
ekki í kostnaðinn, sem auðvitað er goldinn af landbúnað-
inum.
Um skólana sjálfa er það að segja, að fyrir 30—40 árum
síðan, þegar ég hafði helzt kynni af þeim, þá ætla ég að þeir
liafi fyllilega þolað samanburð við hliðstæða skóla annars
staðar á Norðurlöndum. Síðan hefur orðið gerbylting í land-
búnaði, eigi aðeins hér heldur einnig á hinum Norðurlönd-
unum, og mig grunar að bændaskólar okkar hafi hvergi
nærri fylgzt með þeirri þróun eins og skyldi. Á ég þar ekki
við, að kennarar skólanna hafi ekki fylgzt með því, sem var
að gerast á landbúnaðarsviðinu, heldur hitt, að hvorki hafi
skólunum verið séð fyrir kennslukröftum í samræmi við
aukið námsefni og þó enn síður þeim búnaði í byggingum,
vélum og vinnubrögðum, sem breyttir búnaðarhættir kröfð-
ust. Einnig ætla ég, að þurft hefði að breyta verulega um
námsefni og námsaðferðir.
Aukin tækni og gerbreytt viðhorf í landbúnaði krefjast
aukinnar og breyttrar kennslu á búnaðarskólunum, en svo
virðist sem dræm aðsókn að skólunum hafi valdið því, að
fremur hafi verið slegið af námskröfunum heldur en að þær
hafi verið auknar. Sú eina verulega breyting, sem hér hefur
orðið á búnaðarfræðslu skólanna í 30—40 ár er stofnun
framhaldsdeildar á Hvanneyri, sem var troðið þar inn í áð-