Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1975, Side 31

djúpur snjór á vetrum. Að því leyti líkjast þær snjódældinni
(IX), þar sem finnungur ríkir auk língresisins og snjór ligg-
ur að jafnaði langt fram á vorið. Árbakkinn við Hörgá er
með sendnum og rökum jarðvegi, og minnir mest á mýra-
jaðar.
Þessi mismunur speglast einnig mjög vel í smádýralífi
jarðvegsins á þessum stöðum. Einkum sker árbakkinn sig
úr með mun færri maura en mordýr og mikinn fjölda nál-
orma. Grasbrekkur og snjódæld hafa það sameiginlegt, að
fjöldi mordýra er mjög lítill miðað við fjölda maura, og
fjöldi þyrildýra og bessadýra er óvenju hár, einkum miðað
við snarrótarmóinn, þar sem þessir tveir síðastnefndu flokk-
ar eru í lágmarki. Mismunur dýrafjölda í sýnum frá 1969
og 1970 kemur hér líka mjög vel fram, og stafar af árstíma-
breytingum, eins og getið var um í sambandi við túnið.
Þegar á heildina er litið er smádýralífið einna auðugast
í grasbrekkusýninu no. 72, sem er tekið í gömlu heystæði,
þar sem sjálfsagt gætir einhverra ræktunaráhrifa frá heyinu.
Hins vegar er snjódældin einna snauðust af smádýrum.
Lyngmóar.
1 töflu 3 eru teknar saman ýmsar gerðir lyngmóa, sumir
(VI) með íblandi af grasi, aðrir (VIII, 102) með hrísi (fjall-
drapa) og jafnvel eini og sortulyngi (102) og loks tvö sýni úr
fjallmóum á Vaðlaheiði, með fléttum (skófum, 99) og mosa
(100) sem aðaltegundum. Sýni 100 er raunar úr landi, sem
jaðrar við að vera mýri, og er líka skylt árbakka, en gróður-
far þó skyldast lyngmóum. í sýninu frá Grímsstaðaheiði er
mjög gróf áfoksmold.
Af töflunni má lesa, að sýni 102 (Grímsstaðaheiði) og 99
(Vaðlaheiði), skera sig mjög úr, hvað snertir fá mordýr og
vöntun skordýra og pottorma. Eru þau þó tekin á þeim
tíma, sem flest smádýr eru í hámarki. Vera má að hér gæti
eitthvað hæðar yfir sjó, en það virðist þó ekki stemma við
sýni 100, sem er tiltölulega auðugt af þessum dýrum.
3
33