Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1975, Qupperneq 85

JÓN HJÁLMARSSON:
UM HEYHIRÐINGU
Heyhirðing er ákaflega mikilsverður þáttur í búrekstrin-
um og má að miklu leyti rekja afkomu bænda eftir því
hvernig hún fer úr hendi. Það munar miklu hvort bónd-
inn er hirðumaður eða sóði með heyskap sinn. Sóðinn fær
aldrei gott hey nema í einmuna þurrkatíð og hann hlýtur
að gjalda þess í afkomu bús síns. Dæmin um þetta eru ófá,
bæði innan hverrar sveitar og á milli sveita. Þessi þáttur
búrekstrarins hefur, að mér finnst, orðið nokkuð útundan
í þeim miklu umræðum, sem fram hafa farið um búskap
bænda og væri vel ef ráðunautar og aðrir búvísindamenn
tækju þetta mál til rækilegri meðferðar en gert hefur verið
til þessa.
Takmarkið hlýtur að vera að koma heyinu í hlöðu á sem
allra stytztum tíma frá því að það er losað af jörðinni og í
því ásigkomulagi að það skemmist ekki þó að inn sé komið.
Eg ætla aðeins að gera hér að umtalsefni þann þátt hey-
skaparins hvernig heyið skuli flutt í hlöðu þegar það, að
mati bóndans, Hggur á jörðinni nægilega þurrt til heim-
flutnings. Þrjár aðferðir eru helzt notaðar, en hver er bezt?
Þar mun sitt sýnast hverjum og taka verður með í dæmið
að ekki er alls staðar aðstaða til að nýta þann kostinn, sem
beztur væri talinn. Þetta skal nú athugað nánar, en ekki
treysti ég mér til þess að kveða upp neinn fullnaðardóm.
89