Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1975, Side 96

það hlýnar í kofanum. Við erum gegnblautir af svita. Ég
tek svefnpokann minn, sný honum við og baka hann við
eldinn. Síðan klæði ég mig úr hverri spjör, hengi fötin upp
til þerris, en skríð allsnakinn í pokann. Þegar Sigfús félagi
minn sér, hvað mér líður þó vel þrátt fyrir allt, fer hann að
dæmi mínu. Nú er ég svo þreyttur, að ég sef nokkuð sam-
fellt, þótt ég hafa þrautir í maganum.
Morguninn eftir er ég mjög máttfarinn, en þó rólfær.
Ekki get ég komið að mér mat, en drekk mikið. Þegar við
opnum kofahurðina, ber nokkra nýlundu fyrir augu. Hurð-
in er öll kröfsuð að neðan. Þetta hefur gerst í gær, á meðan
við vorum fyrir innan. Tófa, sennilega hvolpur, hefur fund-
ið matarlyktina og reynt að grafa sig inn í kofann. Þetta er
annað merkið, sem við sjáum um líf í heiðinni.
Við búumst til ferðar heim. Veðrið er ágætt og færið stór-
um betra en í gær. Við förum okkur mjög rólega. Þegar
við komum út undir Grímúlfsá, kemur hrafn flögrandi á
móti okkur. Það er þriðja merkið, sem við sjáum um líf í
heiðinni. Mollusnjórinn minnkar eftir því sem utar dregur
og þegar kemur út fyrir Miklavatn hverfur hann alveg. Ut
í Hvamm erum við komnir klukkan þrjú.
Nú hefur tæknin tekið við í eftirleitum, sem á öðrum
sviðum. Nú geta menn þotið á vélsleðum á nokkrum
klukkustundum, þá leið, sem við Sigfús fórum forðum á
þremur dögum. Þó mun svo fara enn um sinn, þrátt fyrir
tæknina, að þegar veður gerast válynd og færð þung, geta
ungir menn fengið að reyna til fullnustu í sér þolrifin í bar-
áttu við reginvíddir öræfanna.
100