Frjáls verslun - 01.10.1967, Qupperneq 62

62
FKJÁLS VERZLUN
FRÁ RITSTJÓRN
Efnahagsörðugleikarnir
Þegar þjóðartekjurnar minnka skyndilega, hlýtur það að leiða til þess, að þjóðin
verður að spara við sig, unz úr rætist og miða lífsvenjur sínar við hið raunverulega
ástand, sem ríkir í þjóðfélaginu.
Ríkisstjórnin hefur nú lagt fram tillögur sínar til þess að mæta efnahagsvandanum.
Er rætt um þær á öðrum stað hér í hlaðinu, og eru þær öllum kunnar af fréttum dag-
hlaða, Jjannig að óþarfi er að rekja nefndar tillögur nánar. En segja má, að meginkjarn-
inn í tillögunum sé sá, að versnandi afkomu þjóðarbúsins verði að mæta með minnk-
andi neyzlu þjóðarinnar, að undanskildum þeim, sem verst eru settir.
En menn greinir á um, hvar borið skuli niður, hvernig og hverjir skuli spara. Tillög-
ur ríkisstjórnarinnar miða að því, að þjóðin öll skuli taka á sig að bera byrðina, þannig,
að bagginn verði engum þungur. Háar mótmælaöldur hafa risið. Stjórnarandstaðan
og einstakir hagsmunahópar hafa mótmæll þessu, talið, að almenningur þoli ekki kjara-
skerðingu. Gefnar eru út almennt orðaðar yfirlýsingar, sem fela þó ekki i sér neina
stefnu, og alið er á óánægju fólksins. Og gjarnan er það látið koma fram, að „breiðu
bökin“, þ. e. kaupsýslumenn og aðrir atvinnurekendur eigi að taka mest á sig.
Þetta myndi þýða minnkandi rekstrarf jármagn þessara aðila, sem nú er víðast hvar
af skornum skammti. Að vísu gæti þetta stuðlað að viðhaldi núverandi neyzlu, um mjög
takmarkaðan tíma. Er þetta fjármagn væri þrotið, sætum við í sama farinu, en aðstaðan
til viðhalds heilbrigðs atvinnureksturs óhagstæðari og hættan á atvinnuleysi framundan.
Islendingar verða að gera sér grein fyrir því, og skilja, að vandamál efnahagslífsins
verða ekki leyst með ósamvinnuþýðni og sífelldri tortryggni, heldur með skilningi á
hinu raunverulega ástandi, og vilja til þess að ráða bót á því.