Frjáls verslun - 01.12.1989, Síða 82

fyrir svo alvarlega fötlun, eru mögu-
leikar til sjálfsbjargar fyrir hendi.
BURSTAR í FYRIRRÚMI
Starfsemi Blindravinnustofunnar
var fyrst til húsa í kjallara að Lauga-
vegi 97 og þar störfuðu 7 blindir menn
við burstagerð, vélprjón, tógvinnu og
leikfangagerð. Arið 1943 var ráðist í
kaup að húsnæði við Grundarstíg 11
og þangað flutt ári síðar. Framan af
var starfsemin smá í sniðum en með
tilkomu fyrstu burstagerðarvélarinn-
ar árið 1947 fékk starfsemin byr í
seglin.
Fljótlega varð þröngt um vinnu-
stofuna við Grundarstíginn þrátt fyrir
stækkun húsnæðisins skömmu eftir
stríð. Árið 1956 fékk félagið úthlutað
lóð við Hamrahlíð 17 og var hafist
handa við byggingu þar haustið 1957.
Vorið 1961 var flutt á nýja staðinn,
samtals í 236 fermetra rými. Þar
komu menn fyrir burstagerðinni og
vörulager. Jukust umsvifin ár frá ári
og hafa 12-14 blindir einstaklingar
verið starfandi þar æ síðan. Hefur
Blindravinnustofan verið leiðandi
fyrirtæki í burstaiðnaði á íslandi og
má segja að hver seldur bursti sé óm-
etanlegur stuðningur við atvinnumál
blindra og sjónskertra.
Ekki þarf að taka það fram að
Blindrafélaginu óx fiskur um hrygg á
nýjum stað og með auknum umsvifum
hefur risið stórhýsi við Hamrahh'ðina,
sem er óbrotgjarn minnisvarði um þá
öflugu starfsemi sem þar fer fram. En
við spurðum Aðalstein Stefánsson
nánar út í rekstur vinnustofurmar.
„Hér eru fyrst og fremst í vinnu
þeir sem eru lögblindir eða sjónskert-
ir og eru jafnframt í Blindrafélaginu.
Auk þeirra eru hér nokkrir sjáandi
starfsmenn, þ.e.a.s. þeir sem vinna
við sölustörf, verkstjórn og út-
keyrslu. í gegnum árin hefur verið
tiltölulega lítil hreyfing á mönnum hér
og flestir unnið árum saman. Hins
vegar er markmið vinnustofunnar
ekki aðeins að veita starfsmönnum
vinnu og afla tekna heldur einnig að
þjálfa þá sem hafa skyndilega orðið
blindir. “
Aðalsteinn vék að stuðningi hins
opinbera við starfsemina og kvað fast
að orði um þann þátt:
ENGIN BEIN FYRIRGREIÐSLA
„Þessi vinnustaður nýtur engrar
beinnar fyrirgreiðslu frá ríki eða borg
og hefur raunar ekki komið til þess
þar sem starfsemin var hallalaus allar
götur fram til ársins
1987. Með breyttum
viðhorfum í launamál-
um og erfiðari sam-
keppnisstöðu á mark-
aði hefur reksturinn
orðið þyngri með
hverju árinu og því
skapast meiri nauðsyn
á opinberri aðstoð.
I því sambandi er ég
ekki einvörðungu að
ræða um beina fjár-
hagslega aðstoð heldur
miklu frekar bætt skil-
yrði frá hendi stjóm-
valda. Innflutningur á
burstum hefur farið
vaxandi og er hægt að
bjóða slíka bursta á
mun lægra verði heldur
en við getum. Með til-
liti til sérstöðu okkar
starfsemi væri engin
goðgá að mínu mati, að
stjórnvöld styddu við
bakið á okkur og settu á verndartolla
gagnvart innflutningi. Það myndi ekki
hækka verð á burstum hér því okkar
verð er það sem gildir og innflutnings-
aðilar njóta góðs af með mikilli álag-
ningu.“
Aðalsteinn vísaði í bókun nr. 4 í
samningi við Efnahagsbandalagið, en
þar er gefin heimild til innflutnings-
hafta á burstagerðarvömr og vísað til
þess að innanlands er sú framleiðsla
fyrst og fremst í þágu blindra. Taldi
hann að með því væri í orði stutt við
bakið á blindum um leið og gjaldeyrir
sparaðist.
„Sérstaða Blindravinnustofunnar
hvað varðar opinbera aðstoð er m.a.
sú að flestir aðrir vemdaðir vinnu-
staðir fá laun yfirmanna greidd úr Rík-
issjóði og rekstrarstyrki í einhverju
formi. Þessi sérstaða hefur skapast
vegna þess að Blindrafélagið hefur
verið í stakk búið að mæta halla-
rekstri vinnustofunnar með því að
veita fé frá happdrætti auk þess sem
starfsmenn gáfu eftir af launum sínum
hér fyrr á árum þegar illa áraði fyrir
rekstrinum. Nú er þetta liðin tíð og
okkar krafa er sú að fá að sitja við
sama borð í þessum efnum og aðrir
verndaðir vinnustaðir í þessu landi“,
sagði Aðalsteinn ennfremur.
82