Morgunblaðið - 02.02.2001, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
A
thyglisverður dómur
féll í liðinni viku í
Héraðsdómi Reykja-
víkur. Þar var ríkinu
gert að greiða konu
verulegar skaðabætur vegna
slyss, sem hún varð fyrir í
íþróttatíma, þá 14 ára gömul.
Þrátt fyrir að stúlkan hefði í prófi
upplýst leikfimikennarann um að
hún gæti ekki gert þessa æfingu
fór svo að lokum að hún reyndi
að standa á höndum með þeim af-
leiðingum að handleggir hennar
gáfu eftir og hún féll á höfuðið.
Hún er nú 10% öryrki.
Í samtali Morgunblaðsins við
formann Íþróttakennarfélags Ís-
lands kemur fram að nýleg dóms-
mál vegna slysa í íþróttasölum
skóla hafi orðið til þess að kenn-
arar hafi breytt kennsluháttum
sínum. Formaðurinn lætur að því
liggja að erfitt geti verið fyrir
einn kennara
að tryggja
öryggi fjöl-
margra nem-
enda sem iðki
leikfimi samtímis. Síðan upplýsir
viðmælandinn að í námskrá
grunnskóla sé kveðið á um að
nemendum séu kenndar ákveðn-
ar æfingar, m.a. handstaða.
Á síðustu árum hefur ágætt
umbótastarf verið unnið í skóla-
kerfinu að frumkvæði Björns
Bjarnasonar menntamála-
ráðherra. Sýnilega hefur þó
gleymst að endurskoða þann
hluta námskrár sem lýtur að leik-
fimi eða íþróttakennslu. Hand-
staða! Hvað í dauðanum mælir
með því að nemendur séu skyld-
aðir til að iðka handstöðu? Er
þetta kunnátta sem lesendur hafa
almennt haft not fyrir í lífi sínu?
Hefur það ef til vill bitnað hart á
þeim hinum sömu á leiðinni niður
eftir rakvélarblaði lífsins að vera
um megn að standa á höndum?
Og hvað um það fyrirbrigði sem
kallast að „fara kollhnís“, handa-
hlaup, stökk yfir ýmsa þar til
gerða lausamuni eða það und-
arlega athæfi að klifra í köðlum?
Á Vesturlöndum ríkir nú al-
menn sátt um að óhollir lifnaðar-
hættir hafi hleypt af stað raun-
verulegum „offitu-faraldri“. Víða
um heim er hafin skipuleg vinna
af hálfu yfirvalda til að sporna
gegn þessari óæskilegu þróun.
Og það eru ekki einvörðungu full-
orðnir sem róa í spikinu; hreyf-
ingarleysi og rangt mataræði
gerir einnig að verkum að börn
og unglingar eru nú þyngri en
nokkru sinni fyrr. Hér er á ferð-
inni raunveruleg ógn við heilsu
komandi kynslóða.
Í stað þess að kveðið sé á um
handstöður og kaðlaklifur í nám-
skrám; athæfi sem er í senn öld-
ungis tilgangslaust og beinlínis
hættulegt í afmörkuðum til-
fellum, ættu yfirvöld menntamála
og íþróttakennarar að stuðla að
því að nemendur fái holla hreyf-
ingu í leikfimitímum. Hlaup, ein-
faldar, styrkjandi æfingar, bolta-
leikir og skokk úti við þegar
veður leyfir, fela í sér mun gáfu-
legri viðbrögð við þeirri ógn sem
hreyfingarleysið er. Í leikfimitím-
um á sömuleiðis að leitast við að
kenna ungu fólki réttan líkams-
burð og snyrtimennsku.
Með tilgangslausum hoppum,
fánýtu klifri, bjálfalegum koll-
hnísum og viðlíka athæfi er bein-
línis stuðlað að því að þeir nem-
endur, sem mest þurfa á
hreyfingu að halda, leitist við að
komast hjá leikfimitímum. Auk-
inheldur er þessi iðja fallin til að
skapa minnimáttarkennd hjá
þeim sem ekki búa yfir sömu fimi
og aðrir til að geta framkvæmt
svo idíótískar æfingar. Og að
mismuna ungu fólki með
einkunnagjöf á grundvelli ólíkrar
getu á þessu furðulega sviði
mannlífsins er í senn rangt og
heimskulegt.
Ykkar einlægur er og var
meðalmenni. Og því upplagi verð-
ur víst tæpast breytt úr þessu.
Hann leið ekki verulegar þján-
ingar sökum fánýtra leikfimitíma
í æsku. En hann minnist skóla-
bræðra sem gert var lífið leitt, í
orðsins fyllstu merkingu, með því
að vera skyldaðir til þátttöku í
heimskulegum leikfimitímum þar
sem þeim var gert að iðka æfing-
ar er þeir voru engan veginn fær-
ir um að framkvæma. Og hann
minnist einnig minnimáttar-
kenndarinnar sem margir þeirra
voru þjakaðir af, öldungis að
ástæðulausu.
Einkum minnist hann þó rétt-
nefndra fauta og frumstæðra
keppnismanna sem höfðu
kennslu þessa með höndum og
skeyttu skapi sínu á ungum nem-
endum sínum; manna sem með
réttu hefði átt að nafngreina á
opinberum vettvangi á sínum
tíma. Blessunarlega mun það
heyra til algjörra undantekninga
að menn með þvílíkt upplag komi
nálægt leikfimi í skólum landsins
nú um stundir. Þannig þróast
hlutirnir heldur fram til betri
vegar þótt á stundum geti verið
erfitt að koma á það auga.
Í frétt Morgunblaðsins þar
sem fyrrnefndur dómur er rakinn
er vitnað í reyndan íþróttakenn-
ara við Breiðholtsskóla. Hann
upplýsir að margir kennarar séu
hættir að nota áhöld í leikfimi-
tímum vegna dómsmála er komið
hafi til sökum meiðsla í íþrótta-
sölum. Hann fullyrðir að íþrótta-
kennslan nú um stundir í skólum
landsins sé ekki jafngóð og áður
og harmar sérstaklega að kenn-
arar séu sumir hverjir hættir að
nota áhöld. Boltaíþróttir nægi
ekki í leikfimikennslu því „klass-
ískar leikfimiæfingar“ á borð við
handstöðu, kollhnís og æfingar á
áhöldum séu „afar mikilvægar til
að samhæfa líkamann“.
Vafalaust má halda því fram að
boltaíþróttir nægi ekki við slíka
kennslu en fullyrðingar á borð
við þá sem höfð er eftir kennar-
anum þarfnast frekari rökstuðn-
ings. Hvaða hugsandi maður get-
ur samþykkt að það að fara
kollskít eða að standa á höndum
sé „afar mikilvægt til að samhæfa
líkamann“? Og þarna skýtur
handstöðunni upp eina ferðina
enn!
Kröfur nútímans eru aðrar en
þær sem forðum voru taldar eiga
við í Spörtu. Ungt fólk þarfnast
hreyfingar og tryggja þarf að
hana fái nemendur í leikfimitím-
um. Þeim þarf sýnilega að fjölga.
Ef frumstæð og úrelt sjónarmið,
m.a. um ágæti stökkva, klifurs og
handstöðu, ætla að halda velli er
sýnt að yfirvöld menntamála
þurfa að grípa í taumana.
Og foreldrar þurfa greinilega
að fylgjast betur með því sem
fram fer í leikfimitímum mennta-
kerfisins.
Fánýt fimi
í skólanum
Ungt fólk þarfnast hreyfingar en ekki
fánýtra leikfimiæfinga í íþróttasölum
skólakerfsins.
VIÐHORF
Eftir Ásgeir
Sverrisson
✝ GuðmundurSnævar Ólafsson
fæddist á Hvamms-
tanga 28. október
1945. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans Hring-
braut, 26. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ingi Ólaf-
ur Guðmundsson frá
Böðvarshólum, f. 29.
júní 1894, d. 22. ágúst
1966 og Ósk Jenný
Jóhannesdóttir frá
Hvammstanga, f. 12.
febrúar 1908, d. 22.
október 1982. Guðmundur Snæv-
ar átti eina systur Ingibjörgu
Hólm Vigfúsdóttur, f. 16. október
1933, hún er búsett á Sauðár-
króki. Hennar maður var Eiður
Brynjar Sigtryggsson sem er lát-
inn. Ingibjörg á fjögur börn. Þau
eru Ásta, Jóhannes, Jenný Inga og
Ágúst Brynjar.
Guðmundur Snævar var tvígift-
ur, átti fjögur börn og eitt barna-
barn. Fyrri kona
hans var Jónína
Erla Valgarðsdótt-
ir, f. 9. maí 1948.
Þau skildu. Þeirra
dætur eru Guðný
Ingibjörg Guð-
mundsdóttir, f. 29.
ágúst 1969, og
Kristín Ósk Guð-
mundsdóttir, f. 4.
maí 1973. Hennar
dóttir er Snædís
Erla Leósdóttir, f.
30. október 1994.
Seinni kona hans
var Sigrún Sigurð-
ardóttir, f. 10. ágúst 1955. Þau
skildu. Þeirra börn eru Berglind
Ósk Guðmundsdóttir, f. 2. júlí
1982, og Sigurður Ingi Árnason, f.
7. febrúar 1979.
Guðmundur Snævar starfaði
lengst af sem verktaki við jarð-
vegsframkvæmdir.
Útför Guðmundar Snævars fer
fram frá Bústaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Okkur langar að þakka pabba
fyrir allar þær gleðistundir sem
hann gaf okkur.
Ógleymanlegar eru allar sam-
verustundirnar sem við áttum með
honum uppi í sumarbústað. Sum-
arbústaðnum uppi í Eilífsdal, þar
sem honum leið alltaf best og var
hans líf og yndi.
Bústaðinn byggði hann fyrir nær
tuttugu árum og höfum við systur
farið til hans m.a. alla páska og
nær allar verslunarmannahelgar í
öll þessi ár. Alltaf var jafn gaman
að koma upp í dal. Pabbi stóð við
grillið hvernig sem viðraði, hljóp
með það í kringum bústaðinn til að
finna einhvers staðar skjól eða gróf
grillið í snjóskafl, því oft var veðrið
um páskana heldur slæmt, jafnvel
snjóbylur, en pabbi grillaði nú
samt.
Pabbi veitti okkur þá gleði og
ánægju að vera hjá okkur systrum,
litlu afastelpunni og mömmu um
síðustu jól, var hjá okkur bæði á
aðfangadagskvöld og gamlárskvöld.
Þessir dagar voru yndislegir og
núna eru þeir ómetanlegir. Verðum
við ævinlega þakklátar fyrir þessar
stundir.
Pabbi var búinn að eiga við veik-
indi að stríða undanfarin ár, en nú
vitum við að öllum þjáningum er
lokið og nú líður honum vel. Við vit-
um að amma Jenný hefur tekið á
móti stráknum sínum opnum örm-
um og hugsar vel um hann fyrir
okkur.
Elsku pabbi, við ætlum ekki að
kveðja þig því að við vitum að þú
ert alltaf með okkur, hvar sem við
erum og við hugsum alltaf til þín.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þínar dætur,
Guðný og Kristín Ósk.
Elsku pabbi!
Mér finnst mig vera að dreyma
hrikalega martröð. Mér var sagt að
þú hefðir fundist meðvitundarlaus í
vinnunni og værir í dái á spítalan-
um. Þegar ég kom þangað sá ég þig
hjálparvana, tengdan slöngum og í
öndunarvél. Maður skilur ekki hve
mikið er hægt að leggja mikil veik-
indi á einn mann. En alltaf barðistu
áfram í þessari erfiðisvinnu sem
þér þótti svo vænt um. Ég man eft-
ir ótal atvikum sem við áttum sam-
an, sumarbústaðinn sem þú elsk-
aðir út af lífinu (við sem ætluðum
að fara saman upp í bústað og mála
hann næsta sumar). Öllum veiði-
ferðunum sem við fjölskyldan fór-
um í og settum svo silungana í lónið
fyrir utan bústaðinn. Þú gast staðið
tímunum saman með henni Tinnu
litlu að gefa fiskunum rækjur. Ég
gleymi aldrei þegar þú varst að
fara út að skemmta þér, þá stóðstu
fyrir framan spegil og varst með
tyggjó og glottir þínu fallega glotti
í fallegu jakkafötunum þínum. Ég
sagði alltaf við þig að þú værir svo
mikill gæi. Þú varst mér svo ynd-
islegur faðir og góður vinur. Þú
vildir allt það besta handa okkur
systkinunum fjórum. Ég man hvað
okkur þótti sárt þegar við gáfum
hana Tinnu litlu í sveitina, það var
svo erfitt því hún var svo góður og
fallegur hundur. Mér fannst svo
yndislegt að við gátum öll borðað
saman heima hjá þér á nýárskvöld
við systkinin, þú og Inga frænka.
Það var svo rosalega gaman að
geta hist öll og verið saman á þessu
kvöldi. Tveimur dögum áður en þú
veiktist skiptirðu um bremsuklossa
í bílnum mínum, þá sagðirðu að þér
liði svo vel og að þér hefði ekki liðið
svona vel í marga mánuði. Það var
ótrúlegt hvað þú gekkst í gegnum
mikið þrek og tár. En nú er kvölin
og veikindin á enda og þú ert kom-
in í frið og ró. Þegar þú lást í dái-
hugsaði ég að þú myndir vakna og
segjast ekki mega vera að þessu,
það væri svo mikið að gera í
vinnunni eins og forðum. En ég veit
að þú þráðir að vakna en því miður
var líkaminn búinn á því. Þegar
læknirinn kom inn og sagði að þú
værir dáinn, ég ætlaði ekki að trúa
þessu og þú ekki nema 55 ára. Nú
ertu kominn í ró og frið þar sem
sjúkdómar og veikindi geta ekki
hrjáð þig. Þú ert búinn að hitta for-
eldra þína sem því miður náði ég
aldrei að kynnast, þú skilar kveðju
til þeirra frá mér. Ég trúi að við
eigum eftir að hittast á ný. Ég kveð
þig yndislegi pabbi minn, ég elska
þig út af lífinu. Elsku bróðir,systur,
Snædís Erla, Inga, mamma og Jón-
ína, við verðum að vera sterk og
standa þétt saman. Góði guð, ég vil
þakka þér fyrir þennan yndislega
mann sem ég fékk þann heiður að
eiga sem föður, bless elsku pabbal-
ingur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þín litla stelpa,
Berglind Ósk.
Elsku pabbi, mig langar til að
kveðja þig með örfáum orðum. Ég
tel mig hafa verið heppinn að hafa
fengið að vera með þér þessi ár. Ég
hef alltaf talið mig vera heppinn að
eiga tvo pabba, sem ég ber ómælda
virðingu fyrir. Þú ólst mig upp með
mömmu frá því ég var átta mánaða
gamall. Þú og Árni pabbi báruð
alltaf svo mikla virðingu hvor fyrir
öðrum og skipið báðir mjög mikinn
sess í lífi mínu.
Þú varst svo góður við allt og
alla og ég minnist þess aldrei að
hafa heyrt nokkurn mann tala illa
um þig. Þú vildir allt gera fyrir
alla, og baðst ekki um mikið í stað-
inn. Þú vildir aldrei láta mikið fyrir
þér hafa. Þú lagðir þig alltaf allan
fram við það sem þú gerðir, og þú
barðist svo hetjulega í öllum þess-
um veikindum sem sóttu á þig. Ég
hef oft dáðst að þér og hugsað með
mér að mig langi að verða jafnmik-
ill maður og þú.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um þig. Alveg frá því ég man
eftir mér, man ég eftir því að ekk-
ert fannst mér skemmtilegra en að
fara á völlinn með þér að horfa á
fótbolta. Svo þegar við fjölskyldan
vorum alltaf uppi í sumarbústað,
þar upplifði ég margar bestu stund-
ir æsku minnar. Þú varst alltaf svo
glaður að komast upp í bústað til að
slappa af og hvíla þig frá vinnunni.
Þú hafðir alltaf svo mikinn áhuga
á því hvernig mér gengi í vinnunni
og skólanum. Þú vildir alltaf að vita
hvað væri að gerast hjá mér. Þú
spurðir líka alltaf hvað væri að
frétta úr vinahópnum mínum, og þú
hafðir alltaf svo gaman af því að
heyra sögur af þeim.
Ég kveð þig með miklum sökn-
uði, og ég trúi því að þú sért kom-
inn á einhvern góðan stað þar sem
þú getur hvílst eftir erfiða ævi, ég
dáist að þér fyrir að það hvernig þú
barðist alltaf áfram, það er ótrúlegt
hvernig þú sigraðist á öllu sem á
þig sótti. Ég þakka fyrir þau for-
réttindi að hafa fengið að kynnast
þér. Minningunum um þig mun ég
aldrei gleyma.
Sigurður Ingi Árnason.
Elsku afi minn. Mig langar bara
að fá að þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Þær tengjast nú flestar sumarbú-
staðnum þínum, því það var svo
gaman að koma upp í dal til þín. Þú
vildir alltaf koma með mér út að
leika. Við fórum í fótbolta, frisbí,
badminton og gerðum bara allt sem
mér datt í hug, þú varst alltaf svo
skemmtilegur og góður og tilbúinn
að gera allt fyrir mig.
Ég var svo heppin að fá að hafa
þig hjá mér um síðustu jól og ára-
mót. Að fá að taka upp pakkana
með þér á aðfangadagskvöld og svo
að standa með þér úti á svölum
með stjörnuljós að horfa á flugeld-
ana á gamlárskvöld.
Þú varst líka svo ánægður með
bindið sem ég gaf þér í jólagjöf,
mér þótti svo vænt um það, því ég
valdi það alveg alein.
Ég vil að lokum segja þér bæn
sem ég segi á hverju kvöldi áður en
ég fer að sofa:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þú varst besti afi í öllum heim-
inum og ég veit að Guð passar þig
vel, elsku afi minn.
Þín litla afastelpa,
Snædís Erla Leósdóttir.
Elsku vinur.
Með örfáum orðum langar mig
að þakka þér samveruna á þeim 20
árum sem við áttum saman. Maður
er virkilega ríkur að hafa fengið að
þekkja þig. Þú ert hetja og góð fyr-
irmynd í augum allra sem þig
þekktu. Börnin þín fjögur og litla
afastelpan sem voru augasteinarnir
þínir sjá nú á bak yndislegum föður
og afa, en þú lifir í minningu þeirra,
og það gefur þeim styrk um alla ei-
lífð. Hún gefur mér líka mikinn
styrk sú gagnkvæma virðing, sem
ríkti alla tíð á milli okkar. Síðast-
liðin fimm ár áttir þú við heilsuleysi
að stríða en þú lést það ekki stöðva
þig, stundaðir þína vinnu af ótrú-
legum krafti og dugnaði. Takk fyrir
allt kæri vinur. Elsku Berglind,
Siggi, Guðný, Kristín Ósk, Snædís
Erla og Inga, ég bið algóðan Guð
að gefa ykkur styrk í ykkar miklu
sorg. Guð blessi ykkur öll.
Sigrún Sigurðardóttir.
Sú sorgarfregn barst okkur um
símann miðvikudaginn 24. þ.m. að
Guðmundur Snævar, f.v. tengda-
sonur okkar hefði veikst sviplega
og fundist meðvitundarlaus í skurði
sem hann var að vinna að. En hann
vann útivinnu við ýmsar lagnir og
GUÐMUNDUR
SNÆVAR ÓLAFSSON