Morgunblaðið - 02.02.2001, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2001 51
✝ Ingunn Símonar-dóttir fæddist í
Brennu á Eyrar-
bakka hinn 1. des-
ember 1921. Hún lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 27. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Ingibjörg Gissur-
ardóttir frá
Gljúfurholti í Ölfusi,
f. 30. ágúst 1888, d.
20. nóvember 1977,
og Símon Símonar-
son frá Bjarnastöð-
um í Ölfusi, f. 9. apríl
1890, d. 24. ágúst 1960. Systkini
Ingunnar eru: Gissur, f. 16. sept-
ember 1920, Margrét Anna, f. 3.
september 1923, og tvíburarnir
Kristín, f. 14. júlí 1926, og Símon
Þóroddur, f. 14. júlí 1926, d. 16.
júlí 1995.
Hinn 11. júní 1948 giftist Ing-
unn Jóhanni Björnssyni, f. 4. okt.
1915, d. 1. júní 1989. Lengst af
vann Jóhann í Vélsmiðjunni
Kletti í Hafnarfirði, sem hann rak
ásamt félögum sínum. Börn Ing-
unnar og Jóhanns eru: 1) Guðný,
f. 24. sept. 1948, maki Berent
Sveinbjörnsson. Börn þeirra eru:
a) Sveinbjörn, f. 1972, maki Auð-
ur Björgvinsdóttir, sonur þeirra
er Björgvin Hrannar. b) Jóhanna,
f. 1974, maki Dagur Jónsson,
dóttir þeirra er Guðný Hildur. c)
Hólmfríður, f. 1975.
d) Jóhann, f. 1988. 2)
Björn, f. 25. ágúst
1952, d. 5. mars
1986. 3) Ingibjörg, f.
8. apríl 1955, dóttir
hennar er Ingunn, f.
1973, maki Valgeir
Vilhjálmsson, sonur
þeirra er Björn
Leví. 4) Vilborg, f.
10. maí 1959, maki
Úlfar Gunnarsson,
börn þeirra eru: a)
Sóley, f. 1993. b)
Gunnar, f. 1996. 5)
Guðbjörg, f. 10. nóv.
1964, maki Ólafur Garðarsson,
börn: a) Jóhann Björn Carl, f.
1990. b) Ingibjörg Ruth, f. 1992.
Ingunn fluttist ung að árum
með foreldrum sínum til Reykja-
víkur og bjó fjölskyldan lengst af
á Þorfinnsgötu 8 í Reykjavík.
Ingunn vann m.a. við saumaskap
og í kexverksmiðjunni Esju á sín-
um yngri árum, en eftir að hún
giftist var hún heimavinnandi
húsmóðir. Jóhann og Ingunn hófu
búskap sinn á Norðurbraut 3 í
Hafnarfiðri en lengst af bjuggu
þau á Herjólfsgötu 28 í Hafnar-
firði. Síðustu fjögur árin bjó Ing-
unn á Sólvangsvegi 3 í Hafnar-
firði.
Ingunn verður jarðsungin frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Nú er elsku amma mín búin að fá
hvíld eftir erfið veikindi. Sú ótrú-
lega seigla sem amma sýndi í veik-
indum sínum lýsti henni vel. Hún
var fyrirmyndarhúsmóðir og hlúði
vel að fjölskyldunni sinni. Það var
alveg sama hvað amma tók sér fyr-
ir hendur; alltaf leysti hún það vel
af hendi og sem dæmi um það var
fallegi garðurinn hennar á Herj-
ólfsgötu, prjónaskapurinn, góðu
kökurnar og fallega heimilið henn-
ar.
Ég var svo lánsöm að fá að alast
upp hjá ömmu og afa. Fyrstu árin
bjuggum við mamma inni á þeim en
seinna fluttum við á neðri hæðina í
húsinu þeirra. Eftir að við fluttum
niður reyndi mamma að elda kvöld-
mat fyrir okkur tvær þar, en hún
gafst fljótlega upp á því þar sem ég
var jafnharðan hlaupin upp ef mér
leist betur á matinn þar.
Amma og afi voru sérstaklega
samrýnd hjón og gerðu margt sam-
an, ferð í Fjarðarkaup á föstudög-
um og sunnudagsbíltúrar í ísbúðina
voru fastir punktar í tilverunni.
Í seinni tíð, eftir að ég kynntist
manninum mínum, Valgeiri, var
amma dugleg að segja mér hvað
henni líkaði vel við hann og var
gaman að sjá hvað þau náðu vel
saman. Sonur okkar, Björn Leví,
hefur alltaf haldið mikið upp á
ömmu og voru þau miklir vinir. Ef
Birni Leví fannst langt um liðið frá
því hann hafði heyrt í henni hringdi
hann í hana og þegar hann var
yngri skildi amma kannski ekki
nema hluta af því sem hann sagði
en samt hafði hún alltaf jafn gaman
af að heyra í honum. Björn Leví
saknar langömmu sinnar sárt og
skilur ekki af hverju hann getur
ekki hringt í guð og talað við lang-
ömmu.
Ég veit að ömmu líður vel þar
sem hún er núna og að afi og Bjössi
hafa tekið á móti henni. Ömmu
verður sárt saknað en við geymum
minningu um yndislega konu.
Takk fyrir góðar samverustund-
ir, amma mín.
Þín nafna
Ingunn.
Elsku amma. Nú ert þú farin frá
okkur til Guðs, við sjáumst ekki
aftur í þessu jarðlífi. Jóhann afi og
Björn frændi taka vel á móti þér,
elsku amma. Við sem eftir erum
eigum minningar um góða ömmu
sem við varðveitum um ókomna tíð.
Amma, okkur langar til að
kveðja þig í hinsta sinn með þess-
um fallega sálmi:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín barnabörn
Jóhann Björn og
Ingibjörg Ruth.
INGUNN
SÍMONARDÓTTIR
iðnaðar enda hvers manns hugljúfi,
réttsýnn og virðulegur í allri fram-
göngu. Hann sótti t.a.m. mörg Iðn-
þing og lagði þar margt athyglisvert
til mála sem ósjaldan kom allri um-
ræðu á hærra plan.
Bjarni var heimspekingur að eðl-
isfari og gat fléttað umræður um við-
fangsefni dagsins saman við aðra
þætti mannlífsins eins og listir og til-
gang lífsins í víðu samhengi. Hann
átti til að nálgast málefni úr óvæntri
átt enda ávallt leitandi og velti sífellt
fyrir sér nýjum möguleikum og nýj-
um tækifærum. Bjarni var maður
framfara og athafna í bestu merk-
ingu þess orðs.
Núverandi samtök málm- og
skipaiðnaðarins kveðja Bjarna Ein-
arsson af virðingu og þakklæti og
votta hans nánustu samúð við fráfall
hans.
Málmur – samtök fyrirtækja í
málm- og skipaiðnaði.
Bjarni Einarsson skipasmíða-
meistari var um áratugaskeið for-
stöðumaður fyrir Skipasmíðastöð
Njarðvíkur. Leiddi hann fyrirtæki í
fremstu röð sambærilegra fyrir-
tækja á Norðurlöndum hvað alla að-
stöðu og vinnuumhverfi snerti. Þetta
varðaði aðstöðu til upptöku skipa og
viðgerða á þeim, með bogabraut og
byggingu, sem skip eru tekin inn í,
til hreinsunar, þurrkunar og máln-
ingar. Bjarni sá snemma að þetta
þarf til vegna okkar veðráttu ef vel á
að farnast. Ég minnist með þakklæti
áratuga samstarfs með Bjarna í
stjórn Félags dráttarbrauta- og
skipasmiðja. Bjarni var alla tíð sami
ljúfi og elskulegi persónuleikinn,
sem lét enga veraldlega erfiðleika
raska ró sinni né trufla sig frá því að
halda því striki sem tekið hafði verið.
Ég minnist einnig margra góðra
stunda með Bjarna og Sigríði Stef-
ánsdóttur konu hans, ekki síst þegar
þau hjónin buðu okkur hjónunum til
afmælis og árshátíðar með öllu
starfsfólki sínu í Njarðvík. Við hjón-
in vottum þér Sigríður og fjölskyldu
þinni hluttekningu okkar á við-
kvæmri kveðjustund.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Jón Sveinsson.
arlega á Skólavörðustígnum. Þeg-
ar pabbi var lítill fór amma með
hann öll sumur norður í Grjótnes,
örugglega bæði til að létta undir
með fólkinu sínu fyrir norðan yfir
háannatímann og líka hefur þetta
verið ráðstöfun sem komið hefur
ömmu og afa til góða á krepputím-
um.
Það er ekki fyrr en 1958 sem afi
og amma í félagi við pabba festa
kaup á íbúð í Skaftahlíð 10. Það er
þaðan sem við eigum okkar helstu
minningar um ömmu. Amma að út-
búa rjómatertu handa okkur,
amma að gefa okkur ís og bland-
aða ávexti með rauðum kokteil-
berjum, amma að spyrja okkur
spjörunum úr, amma að reykja
filterlausar camelsígarettur, amma
að lauma að okkur Síríus rjóma-
súkkulaði, amma aðeins farin að
kippa í jólaboðunum, amma að tala
um ættingjana og alveg hissa á að
við skyldum ekki vita um hverja
hún var að tala; „Hvað er þetta,
elskurnar mínar, þekkiði ekki
frændfólk ykkar!“ Það er skrítið
hvað situr eftir í minningunni.
Amma hafði gaman af því að
hitta fólk og lék á als oddi þegar
voru veislur í fjölskyldunni. Hún
var dugleg að rækta samband sitt
við systkyni sín og aðra ættingja.
Sérlega kært var á milli hennar og
Guðrúnar systur hennar enda ekki
nema árið á milli þeirra. Það var
henni mikið gleðiefni þegar systir
hennar ákvað að koma frá Am-
eríku og verja síðustu árum sínum
hér á landi. Guðrún flutti til afa og
ömmu og nutu þær systur sam-
vista í sjö ár eða þar til Guðrún dó.
Sennilega hefur ömmu fundist
hún hafa lifað góðu lífi þrátt fyrir
mikil veikindi. Þegar pabbi var lít-
ill lagðist MS-sjúkdómurinn hvað
þyngst á hana og hún þurfti oft að
fara á sjúkrahús. En eftir að við
munum eftir henni var hún aldrei
veik. Sjúkdómurinn hafði skilið
eftir taugaskemdir þannig að
amma átti erfitt með gang og gekk
alltaf við staf þegar hún fór út,
hún var máttfarnari vinstra megin
og blind á öðru auga. Þrátt fyrir
þessa bæklun upplifað hún sig ekki
sem sjúkling. Hún naut lífsins eins
og kostur var á. Aldrei kvartaði
hún yfir hlutskipti sínu og trúlega
hefur það verið henni eðlislægt að
taka lífinu eins og það var og velta
því ekki mikið fyrir sér hvernig
það hefði getað verið. Amma hafði
létta lund, sem ábyggilega hefur
fleytt henni yfir þá erfiðleika sem
hún þurfti að takast á við í lífinu.
Eftir að afi dó 1993 gat amma
ekki hugsað um sig sjálf, enda orð-
in lasburða og í janúar 1994 flutti
hún á Skjól. Fyrsta árið var henni
erfitt en smátt og smátt sætti hún
sig við vistina á Skjóli enda var
mjög vel hugsað um hana þar. Síð-
ustu ár hefur amma hægt og ró-
lega verið að hverfa frá okkur.
Henni leið vel en hún var hætt að
heyra, hætt að þekkja sína nán-
ustu, hætt að geta gengið, hætt að
geta lesið og var horfin inn í heim
sem var, heim bernskunnar, heim í
Grjótnes.
Faðir minn veiktist alvarlega af
krabbameini snemma árs 1998 og
dó síðan sumarið 1999. Í raun er-
um við þakklát fyrir að amma var
hálfpartinn farin frá okkur og
þurfti því ekki að upplifa sonar-
missinn. Hann var hennar eina
barn og eins og gefur að skilja al-
inn upp við mikið ástríki.
Í dag þökkum við ömmu Jó-
hönnu samfylgdina og erum satt
að segja mjög fegin að hún skyldi
ekki fara til Ameríku. Ef svo hefði
farið værum við ekki hér.
Arnhildur, Óttar,
Gauti og Daði.
Hún Jóhanna frænka mín var
systir hennar mömmu, hún var
Reykjavíkursystirin. Þau voru ell-
efu systkinin úr timburhúsinu á
Grjótnesi og Jóhanna var sú þriðja
í röðinni.
Þegar ég man fyrst eftir mér
bjó hún ásamt Valdemari manni
sínum og Arnaldi syni sínum á
Skólavörðustíg 33 og þangað komu
allir, ættingjar og vinir þeirra
hjóna, sumir gistu og aðrir litu inn
til að sýna sig og sjá aðra. Það var
alltaf líf og notalegheit í kringum
Jóhönnu. Á Skólavörðustígnum
háttaði þannig til að fyrst kom
maður inn í sameiginlega forstofu
og síðan beint inn í eldhúsið sem
var fremur dimmt og þar var alltaf
svolítil gaslykt því þá var þar gas-
eldavél. Í einu horninu var gluggi
og fyrir utan hann skúrþak og þar
gaf Jóhanna ævinlega dúfunum.
Hún hafði sérstakt dálæti á
stórum gráum dúfukarli og hreif
mig með sér í því, þegar ég dvald-
ist hjá þeim hjónum í mjög eft-
irminnilegri höfuðborgarferð þeg-
ar ég var sex ára. Þvílík
ævintýraför, þarna hét borðtuskan
karklútur og það var hægt að forn-
emast – ýmislegt var orðað öðru-
vísi en heima því foreldrar mínir
slettu aldrei dönsku, enda barna-
kennarar. Ég fékk að fara með
þeim hjónum í leikhús og með Jó-
hönnu í vinkonuheimsóknir í
strætó.
Annars var Jóhanna ekki mikið
á ferðinni því hún var mjög slæm
til gangs. Þessi fótaveiki var þó
mjög misjöfn, stundum var hún
svo slæm að Jóhanna átti erfitt
með að bera sig um innanhúss en
svo komu tímabil þar sem allt
gekk betur og hún gat jafnvel
gengið stuttar vegalengdir utan-
húss. Það var ekki fyrr en löngu
síðar að þessi sjúkdómur hennar
fékk nafnið MS.
Á sumrin fóru þær systur,
mamma og Jóhanna, ævinlega
norður í Grjótnes, stundum kom
Gudda frá Ameríku og fór með. Á
Grjótnesi bjuggu Úa og amma
ásamt tvíburunum Gulla og Boja.
Það var oft glatt á hjalla í sólskin-
inu í Vesturstofunni þar sem þær
sátu systur og hekluðu milliverk
eða prjónuðu marglitar símynstr-
aðar peysur.
Seinna fluttu svo Jóhanna,
Valdemar og Arnaldur í Skaftahlíð
10 og eftir að Arnaldur var farinn
að heiman flutti Gudda heim frá
Ameríku og settist að hjá þeim.
Þar ríkti sama gestrisnin og æv-
inlega fyrr og þar héldu ættingj-
arnir áfram að hittast. Þar kynnt-
ust börnin mín þessum ágætu
frænkum og heyrðu ýmsar ætt-
arsögur sem eru ómetanlegar í
sjóði minninganna. Þegar fjórða
hæðin í Skaftahlíð 10 fór að verða
erfið fluttust þau í næsta hús,
númer 12, og þar bjuggu þau þar
til Jóhanna var orðin ein eftir og
komin á tíræðis aldur, þá fluttist
hún á Skjól, þar sem hún bjó til
dauðadags.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að umgangast þessa glöðu
og gestrisnu frænku mína, ef ég
hefði ekki notið hennar vissi ég
mun minna um ættingja mína.
Valdemari og Guddu á ég líka
margt gott að þakka í lífinu. Ég og
fjölskylda mín munum ávallt minn-
ast þeirra allra með hlýhug.
Harpa Karlsdóttir.
Elsku afi Babú.
Það er komið að
kveðjustund. Þú, sem
alltaf hefur verið hluti
af lífi okkar, ert farinn. Fyrir lítinn
átta ára dreng er fátt áhugaverðara
en afi sem á stóran slökkvibíl og
ÖRN
RAGNARSSON
✝ Vilhelm ÖrnRagnarsson
fæddist á Leifsstöð-
um í Eyjafjarðar-
sveit 17. febrúar
1932. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 20.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Akureyrar-
kirkju 30. janúar.
heilan flugvöll að auki.
Að fá að skreppa með
afa í bíltúr á babúbíln-
um og sprauta á
nokkra sárasaklausa
hettumáva. Minning-
arnar sem við Stella
systir eigum um þig
tengjast allar gleðinni.
Þú varst alltaf léttur
og kátur, það var þín
leið í þessu lífi til að
snúa sorg í gleði. Í
Spámanninum má lesa
þessi orð: „Í heimi hér
er meira af gleði en
sorg.“
Elsku afi, megi gleðin vera þín,
hafðu þökk fyrir allt.
Jónatan og Bryndís Stella.
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks
hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi að-
eins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Formáli minningargreina
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Símar 567 9110 og 893 8638
www.utfarir.is
runar@utfarir.is