Morgunblaðið - 02.02.2001, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurður B.Valdimarsson
fæddist í Reykjavík
17. júlí 1937. Hann
lést á Landspítalan-
um 26. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Valdimar
Þórðarson, f. 28.1.
1905, d. 1.7. 1981,
stórkaupmaður, ætt-
aður frá Rauðkolls-
stöðum á Snæfells-
nesi, og Sigríður
Elín Þorkelsdóttir,
f. 13.8. 1903, d.
13.12. 1980, hús-
freyja, frá Eyrarbakka. Systkini
Sigurðar voru Þorkell Valdi-
marsson, f. 3.10. 1932, og Sig-
ríður Anna Valdimarsdóttir, f.
10.6. 1940, d. 7.4. 1994.
Sigurður var kvæntur Þór-
unni Bryndísi Friðþjófsdóttur, f.
3.12. 1938, d. 17.10. 1991, kaup-
manni, þau skildu. Dætur
þeirra: 1) Þórunn, f. 21.5. 1963,
lögfr., maki Kristján Þorbergs-
son, f. 28.9. 1963, viðskiptafr.,
og eiga þau þrjár dætur, Bryn-
dísi Maríu, f. 21.11. 1992, Berg-
rós, f. 27.3. 1995, og Sigrúnu
Valdísi, f. 29.12. 2000. 2) Anna
María, f. 28.11. 1964, við-
skiptafr., maki Helgi Jóhannes-
son, f. 4.10. 1963, hrl., og eiga
þau eina dóttur, Önnu Luciu, f.
4.6. 1999. 3) Elín, f. 27.2. 1968,
húsmóðir, maki Torfi Hjartar-
son, f. 23.1. 1968,
verkfr., og eiga þau
þrjú börn, Bryndísi,
f. 27.6. 1992, Önnu
Guðrúnu, f. 9.2.
1995, og Valdimar,
f. 12.10. 2000. Eft-
irlifandi sambýlis-
kona Sigurðar er
Ingibjörg Daníels-
dóttir, f. 16.10.
1950, starfsmaður í
Íslandsbanka-FBA
hf. Synir hennar og
fóstursynir Sigurð-
ar: 1) Sveinbjörn
Ársæll Sveinbjörns-
son, f. 17.2. 1981, nemi. 2) Gunn-
ar Daníel Sveinbjörnsson, f.
17.2. 1984, nemi.
Sigurður var Verzlunarskóla-
genginn og stundaði framhalds-
nám í Englandi. Hann vann hjá
Útvegsbankanum sem yfirmaður
víxla- og verðbréfasviðs og síðar
í Íslandsbanka hf. uns hann lét
af störfum 1996. Sigurður var
einn stofnenda og stjórnarmað-
ur í Verðbréfastofunni hf. Hann
vann mikið að félagsmálum og
var virkur félagi í Frímúrara-
reglunni og Gideonfélaginu.
Hann var áhugamaður um ætt-
fræði og vann m.a. að saman-
tekt á bók um Rauðkollsstaða-
ætt sem koma mun út á árinu.
Útför Sigurðar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hann Sigurður tengdafaðir minn
var einstakur maður. Í þau hartnær
20 ár sem við þekktumst sá ég hann
aldrei reiðan, fúlan eða afundinn á
nokkurn hátt. Hann var einstakt
ljúfmenni, trygglyndur vinur vina
sinna og ósnobbaðri manni hef ég
aldrei kynnst. Með jákvæðni, greið-
vikni og góðmennsku vann hann
hug og hjarta samferðamanna
sinna. Þetta fundum við fjölskyldan
vel í stuttum en alvarlegum veik-
indum Sigga nú síðustu daga, en
fjöldi manns hafði samband til að
heyra af líðan hans. Allir voru
slegnir þegar fregnin um veikindin
barst.
Við Siggi áttum alla tíð náið og
gott samband. Hann smitaði mig af
laxveiðibakteríunni og ósjaldan fór-
um við saman í veiði ásamt fleiri
vinum. Þá var Siggi í essinu sínu.
Sama hversu lítið veiddist og veðrið
hamaðist, það virtist ekki hafa áhrif
á hann. Pollrólegur tók hann því
sem náttúran bauð upp á með sinni
eðlislægu jákvæðni og jafnlyndi.
Þótt Siggi hafi alist upp við alls-
nægtir voru það ekki veraldleg
gæði sem færðu honum hamingj-
una, heldur samvera við fjölskyldu,
vini og vandamenn. Þá lét hann víða
gott af sér leiða í félagsstarfi ýmiss
konar. Hann var traust akkeri fjöl-
skyldunnar og augljóslega stoltur
af okkur öllum, ekki síst barnabörn-
unum.
Dauðinn kvaddi dyra allt of
snemma hjá Sigga. Hann átti margt
eftir ógert og naut lífsins sannar-
lega þegar klippt var á lífsins þráð.
Þetta virðist á margan hátt ósann-
gjarnt, en minning hans lifir hjá
okkur sem kynntumst honum. Við
sem eftir lifum ættum að reyna að
tileinka okkur þá mannkosti sem
Siggi hafði yfir að búa og kenna
börnum okkar slíkt hið sama. Það
eru eftirsóknarverð lífsgæði.
Helgi Jóhannesson.
Í dag fer fram fram útför tengda-
föður míns Sigurðar Valdimarsson-
ar sem lést fyrir aldur fram. Mig
langar til að minnast hans í nokkr-
um orðum.
Sigurði kynntist ég í kjölfar þess
að við Elín dóttir hans byrjuðum
saman rétt komin af unglingsaldri.
Hann og fjölskyldan tóku mér mjög
vel og fyrr en varði var ég orðinn
heimavanur á Lynghaganum. Sig-
urður kom mér strax fyrir sjónir
sem maður með mikið jafnaðargeð
og þolinmæði í daglegu lífi.
Eða það hélt ég þar til ég fór í
fyrsta bíltúrinn með Sigurði og fjöl-
skyldu. Þá varð mér ljóst að þar
giltu aðrar leikreglur. Í ökuferðum
hafði Sigurður það markmið að
komast á milli staða sem hraðast og
sem stysta leið. Hófst nú æsilegur
akstur að því að mér fannst og var
tekið fram úr hverjum bílnum á
fætur öðrum. Fyrr en varði var Sig-
urður búinn að fjölga akreinum úr
tveimur í þrjár og dró ekki af sér.
Ég var orðinn verulega áhyggju-
fullur þegar Sigurður beygði snögg-
lega til vinstri en með þeim óvæntu
afleiðingum að hann neyddist til að
leita vars á miðri umferðareyju. Ég
bjó mig undir að fara í sameiginlega
áfallahjálp með fjölskyldunni en þá
rann upp fyrir mér að þetta virtist
ekki hafa nein áhrif á aðra en mig
og var ferðinni haldið áfram eins og
ekkert hefði í skorist.
En þegar út úr bílnum kom tók
jafnaðargeðið við. Maður sá það af
samskiptum Sigurðar við samferða-
menn að hann treysti vinum sínum
og var ósýnt um að treysta öðrum.
Orð skulu standa var í fullu gildi hjá
Sigga.
Nánasta fjölskylda Sigurðar var
ekki stór en samheldin og Sigurður
var vinur vina sinna. Það veitti hon-
um því ánægju að eignast 7 barna-
börn á sl. 8 árum. Þeim reyndist
hann einstaklega vel og vildi allt
fyrir þau gera. Það voru ófáar ferð-
irnar sem Sigurður fór á Skerjakot
til að sækja einhverja stelpuna sína
eða til að hjálpa til á einhvern hátt.
Sl. ár einbeitti Sigurður sér að
eignaumsýslu og einnig sinnti hann
ættfræði af miklum þrótti. Var
hann búinn að safna miklum upp-
lýsingum um ættir sínar sem hann
setti í ættfræðigrunninn Espólín.
M.a. var hann búinn að rekja slóð
ættingja sinna til Ástralíu. Sigurður
hafði ásamt öðrum forgöngu að
tveimur ættarmótum niðja Önnu
Helgadóttur, því fyrra 1995 og því
seinna í Danmörku í sumar sem
leið. Ég held að ferðin til Danmerk-
ur verði öllum sem þátt tóku
ógleymanleg og ekki síst þáttur
þeirra Sigurðar og Gottfreds.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um langar mig að þakka Sigurði
fyrir vináttu og traust og óska hon-
um góðrar ferðar á vit forfeðranna.
Torfi Hjartarson.
Þegar Sigurður Valdimarsson og
systkini hans bárust í tal var stund-
um sagt ókunnugum til skýringar
að þau væru börn Silla og Valda.
Ekki var þetta sagt þeim til óvirð-
ingar eða hótfyndni heldur eins og
óviljandi, því annar hvor þeirra
Silla og Valda var naumast nefndur
án þess að hinn fylgdi með. Urðu
þeir þjóðsagnapersónur í lifanda
lífi, langmestu kaupmenn landsins á
sinni tíð. Munu þeir hafa verið harla
ólíkir menn þótt ekki hafi það varp-
að skugga á samstarf þeirra. Þeir
fóru fátækir af stað út í lífið og
stóðu upp frá starfi löngu síðar
stöndugir menn. Sigurður var því
borinn til nokkurra auðæfa á ís-
lenskan mælikvarða. Gætti þess
ekki í neinu í fari hans. Ég kynntist
honum fyrst er ég eins og margur
annar sem stóð í íbúðarkaupum var
að þeirra tíðar sið hlaupandi undan
hraðfallandi víxlum í flestum ef ekki
öllum bönkum landsins. Sigurður
var þá í Útvegsbankanum og var í
senn viðfelldinn og skilningsríkur.
Seinna, þegar við Ástríður fluttum í
annað sinn á Lynghaga, urðum við
næstu nágrannar Sigurðar og síðar
tveggja kynslóða afkomenda hans.
Sigurður var afskaplega notalegur
nágranni, hlýr, vinsamlegur og við-
ræðugóður. Hann flutti síðar vestur
á Seltjarnarnes en eftir að dóttir
hans og tengdasonur fluttu í húsið
númer 3 varð hann tíður gestur á
gömlum slóðum. Sótti hann mjög í
ungviðið þar enda skipaði Siggi afi
augljóslega eitt af efstu sætum vin-
sældalistans hjá því. Sigurður var
lengst af algjörlega umvafinn kven-
fólki í sínum næstu tveimur kyn-
slóðum en nú skömmu fyrir andlát
hans bættist drengur í hópinn.
Svo stendur á, að ég næ ekki að
fylgja Sigurði síðasta spölinn. En
við Ástríður hugsum til konu hans,
barna og bróður nú þegar þessi
háttprúði heiðursmaður er kvadd-
ur.
Davíð Oddsson.
Við systur viljum gjarnan minn-
ast Sigga frænda okkar í örfáum
orðum. Gleði og fjör Danmerkur-
ferðar frá síðasta sumri kemur
strax upp í kollinn. Ferð sem Siggi
tók virkan þátt í að láta verða að
raunveruleika, bráðskemmtilegt
ættarmót í Roskilde. Eins og við
var að búast af honum Sigga var
hann hrókur alls fagnaðar. Hann
fór fyrstur á fætur og síðastur í
rúmið og var með í öllum uppátækj-
unum. Það var alveg sérstaklega
gaman að hlæja með honum því
hann hló með öllum líkamanum og
smitaði alla í kringum sig af gleði
sinni. Áhugi hans á ættfræði var
óbilandi og var hann duglegur að
tengja fólk og segja eftirminnilegar
sögur af ættingjunum enda mikill
fróðleiksbrunnur um sögur og fólk
ættarinnar. Siggi hvatti til þess að
halda annað ættarmót eftir tvö til
þrjú ár og ætlaði hann að koma að
undirbúningnum og finna góðan
stað á Snæfellsnesi, nálægt fæðing-
arstað ömmu sinnar, Önnu Helga-
dóttur. Við sem eftir lifum munum
leggja okkur fram um að halda gott
ættarmót aftur en það verður skarð
fyrir skildi að hafa ekki hann Sigga.
Hans verður saknað og þeirrar já-
kvæðni og gleði sem hann deildi
alltaf með fólki. En minningarnar
fáum við að hafa eftir hjá okkur og
munum við minnast hans og ylja
okkur við að rifja upp ánægjulegar
samverustundir með honum. Við
sendum Ingibjörgu, dætrum Sigga
og fóstursonum innilegar samúðar-
kveðjur.
Hulda og Anna Elísabet.
„Nú veit ég hvernig á að veiða
Móra,“ það var barnsleg gleði í
rödd mannsins í símanum. Þetta
var Sigurður Valdimarsson, kátur
og hress að vanda. Nú hafði hann
keypt sér disk þar sem voru myndir
af Laxá í Aðaldal, uppáhaldsveiðiá
okkar beggja og Móri er einmitt
veiðistaður í Laxá sem lítt er veidd-
ur. Hann varð að koma í dag og
sýna mér þetta. Þetta var á sunnu-
degi fyrir röskum þremur vikum.
Við eyddum drjúgum tíma í að
skoða frábærar myndir af Laxá í
Aðaldal, þar sem allir straumálar
og sandrif sáust greinilega. Það var
lagt á ráðin að prófa nýjar veiði-
aðferðir á sumri komanda við
nokkra veiðistaði. Sigurður hlakk-
aði mikið til sumarsins, það var
aldrei að vita nema þessi fallega á
færi nú loks eftir nokkur döpur
veiðiár að skila einhverjum löxum
að ráði.
En allt er í heiminum hverfult.
Morguninn eftir fæ ég þau válegu
tíðindi að Sigurður hafði fengið
heilablóðfall og sé þungt haldinn.
Sigurði Valdimarssyni kynntist
ég fyrst fyrir alvöru fyrir rúmum
tíu árum þegar útibú Útvegsbank-
ans á Lækjartorgi sameinaðist Iðn-
aðarbankanum í Lækjargötu við
myndun Íslandsbanka, en undirrit-
aður starfaði þá sem útibússtjóri
þar. Fyrir þennan tíma höfðum við
rekist á hvor annan á laxveiðum og í
boðum. Sigurður var forstöðumað-
ur víxla- og skuldabréfadeildar. Það
var í þá daga að víxlar voru mikið
notað útlánaform og mörg fyrirtæki
áttu sína víxlakvóta. Það var ekki
ónýtt að leita í smiðju til Sigurðar
til að kanna útgefendur og greið-
endur. Minnið var traust og hann
hafði gott nef fyrir því hverjum
mætti treysta, samstarfið var ávallt
eins og best varð á kosið. Sigurður
helgaði Útvegsbankanum og síðar
Íslandsbanka sína starfskrafta og
hafði mikinn áhuga á banka- og
verðbréfamálum.
Það lá því beint við að leita fyrst
til Sigurðar þegar áformað var að
hleypa nýju verðbréfafyrirtæki af
stokkunum sem síðar fékk nafnið
Verðbréfastofan. Þetta var á miðju
ári 1996, við hittumst í kaffihúsinu
úti á Granda. Umræðan snerist
meira um laxveiðar en verðbréfa-
mál því það erindi var snöggafgreitt
af hálfu Sigurðar: „Að sjálfsögðu
verð ég með, eigum við ekki að gera
þetta að arðvænlegu kommpaníi.“ Á
stofnfundi tveimur mánuðum síðar
var Sigurður kosinn í stjórn Verð-
bréfastofunnar og hefur setið þar
síðan, en alls eru stjórnarfundirnir
þessi ár orðnir sextíu talsins. Sig-
urður var glöggur þegar kom að
peningamálum og gott að leita ráða
hjá honum. Í lok stjórnarfunda var
oft slegið á léttari strengi og þá var
Sigurður í essinu sínu. Hann sá yf-
irleitt alltaf einhverjar skoplegar
hliðar á umræðuefninu. Í mörg ár
höfum við farið saman á Herra-
kvöld Vals, það hafa verið ánægju-
legar stundir. Félagar í Verðbréfa-
stofunni sjá nú á eftir góðum félaga
sem verður sárt saknað. Það er svo
margt sem við áttum eftir að gera
og gott hefði verið að hafa Sigurð
sér við hlið í ýmsum ákvarðanatök-
um. Við þökkum fyrir samvinnuna,
góðar ráðleggingar og fyrir
ánægjulegar samverustundir.
Ingibjörgu, fóstursonum, dætr-
um Sigurðar, fjölskyldum þeirra og
Þorkeli bróður hans sendum við
hugheilar samúðarkveðjur.
Jafet S. Ólafsson,
framkvæmdastjóri
Verðbréfastofunnar.
„Hversu fagurt er fótatak þeirra,
sem flytja fagnaðarboðin góðu.“
(Róm. 10:15.)
Sigurður Valdimarsson var boð-
beri vonar og friðar, ljóss og lífs.
Sigurður var hvalreki á fjörur
Gídeonfélagsins er hann gekk til
liðs við félagið fyrir fjórum árum, í
janúar 1997. Hann hafði strax
brennandi áhuga fyrir málefnum
félagsins sem er útbreiðsla Guðs
orðs. Hann var í senn einbeittur og
glaðbeittur keppnismaður sem
vann skipulega. Ekki vildi hann
eiga neitt hjá neinum og ekki stóð
upp á hann með nein þau verkefni
sem hann tók að sér. Úr þeim var
leyst af hógværð og öryggi bæði
fljótt og vel.
Hann var fús að vera í bakvarða-
sveit þegar farið var með Nýja
testamentin í skólana þau fjögur
haust sem hann náði að starfa með
félaginu. Það var honum bæði heið-
ur og gleði að fá að vera með. Hann
hafði lært að fela frelsaranum Jesú
Kristi sitt líf og vissi því mikilvægi
þess að Íslendingar og mannkyn
allt kynntist Guði og syni hans
frelsaranum Jesú Kristi. Þess
vegna lagði hann sitt af mörkum til
þess að félagið gæti keypt Biblíur
og Nýja testamenti til dreifingar á
undanförnum árum og lagt lið í
löndum þar sem innfæddir Gídeon-
félagar ná ekki að standa straum af
kostnaði við prentun, kaup og dreif-
ingu þeirra eintaka sem þeir dreifa.
En Ísland er eitt fárra landa af
þeim 175 sem Gídeonfélagið starfar
á meðal þar sem innfæddir félags-
menn ná að standa undir kaupum á
þeim Biblíum og Nýja testamentum
sem þeir koma í umferð í sínu
heimalandi. Þess vegna hefur það
verið okkur bæði hugsjón, markmið
og blessun að geta lagt lið við kaup
á heilagri ritningu í þeim löndum
sem skortur hefur verið mestur
eins og í Afríku, Austur-Evrópu og
víðar.
Þau fáu ár sem Sigurður var liðs-
maður Gídeonfélagsins fór hann
ásamt fleiri félögum í ferðir um
Austfirði til þess að færa 10 ára
skólabörnum Nýja testamentið.
Það var honum mikið kapps- og
hugsjónamál að fá að fara slíkar
ferðir og ekki kom annað til greina
af hans hálfu en að leggja til sinn
velbúna fjallabíl sem hentaði óneit-
anlega vel í slíkar ferðir.
Ferðirnar voru vel skipulagðar
og var hann í reglulegu sambandi
við skólastjórnendur varðandi tíma-
setningar heimsóknanna. Gengu
ferðir þessar einstaklega vel enda
Sigurður vaskur skipuleggjandi,
ávallt fyrstur á fætur, drífandi og
eljusamur þannig að félagarnir
smituðust af krafti hans og áhuga.
Oft kom hann við á skrifstofu
Gídeonfélagsins á Vesturgötunni og
þá gjarnan eins og stormsveipur.
„Hvað er að frétta, get ég ekki gert
eitthvað?“ og svo hafði hann sam-
band við sjúkrastofnanir og elli-
heimili og heimsótti hótel og gisti-
hús til þess að koma eintökum af
Biblíum og Nýja testamentum fyrir
svo hinir fjölmörgu vegmóðu sem
fara um þjóðbrautir lífsins gætu
svalað þorsta sínum úr lindum
hjálpræðisins, af lækjum lifandi
vatns og það ókeypis.
Sigurður sótti trúfastlega fundi
Gídeonfélagsins og lét sitt af mörk-
um til þess að starfið gengi, bæði
rekstur félagsins og með framlög-
um til kaupa á Biblíum og Nýja
testamentum. Oft fylgdi hann
félagsbræðrum sínum eftir þegar
félagið var kynnt við guðsþjónustur
eða á samkomum, jafnvel þótt hann
ætti ekki sjálfur að taka til máls.
Hann var því ómetanlegur liðsauki
fyrir margra hluta sakir. Heil-
steyptur félagi sem okkur þótti
fljótt mikið til koma og við söknum
nú og sjáum á eftir allt of fljótt. Við
felum hann Drottni á vald í því
trausti að hann muni vel fyrir sjá.
Nú verðum við Gídeonfélagar að
spíta í lófana og safna liði og fylla
upp í vandfyllt skarð svo orð eilífs
lífs fái áframhaldandi komist í
hendur ungra sem aldinna Íslend-
inga, þjóðinni til ómældrar og ómet-
anlegrar blessunar.
Persónulega mun ég minnast Sig-
urðar fyrir velvild hans og skilning
á undanförnum árum.
Ég bið þig góði Jesús
að vera hjá mér í nótt.
Gef ég heyri orð þín:
„Vinur, sofðu rótt.“
Til þín er gott að flýja,
þú gefur mér krafta nýja,
svo hjarta mitt fái tifað,
og orð þitt í mér lifað.
(Sigurbjörn Þorkelsson.)
Aðstandendum Sigurðar Valdi-
marssonar færi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Guð blessi
okkur minningu um heiðarlegan og
heilsteyptan dreng sem lagði lífinu
lið með lífi sínu og starfi. Hann gefi
okkur fleiri slíka.
Sigurbjörn Þorkelsson, fv.
framkvæmdastjóri Gídeon-
félagsins á Íslandi.
Hratt flýgur stund. Allt er breyt-
ingum háð og dag einn er ekkert
eins og það var. Tilveran er svo
ótrúlega forgengileg. Dag einn
verðum við ekki hér. Það er tilefni
til að staldra við og hafa þetta í
huga, þegar stór hluti dagsins í lífi
nútímamanna fer í að skipuleggja.
Skipuleggja næsta dag, viku, mán-
uð, ár. Alltaf gert ráð fyrir að vakna
SIGURÐUR B.
VALDIMARSSON