Morgunblaðið - 22.03.2001, Qupperneq 58
MINNINGAR
58 FIMMTUDAGUR 22. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
MAGNÚS JÓN ÁRNASON
ar eigandi miðans var orðinn óróleg-
ur skilaði Maggi aftur miðanum og
bað eiganda hans að leiðrétta þær
fjórar stafsetningarvillur sem Maggi
hafði strikað undir! Svona var Maggi,
hæfilega afslappaður en þó þannig að
öllum var ljóst hversu langt mátti
ganga. Hann var sanngjarn og yfir-
vegaður og allir vissu að þeir áttu
hauk í horni þar sem Maggi var.
Þannig liðu þessir tveir vetur sem
hann var umsjónarkennari okkar og
við döfnuðum vel. Þegar við lukum
samræmdum prófum vorið 1989 tók-
um við einkunnaspjöldin okkar úr
hendi Magga um leið og hann kvaddi
okkur með bros á vör, þakkaði okkur
fyrir samveruna og hvatti okkur til
dáða í framtíðinni. Það var endan-
lega þá sem það varð okkur ljóst
hversu mikið ljúfmenni hann var og
hversu góður kennari hann hafði í
rauninni reynst okkur. Sú mynd sem
mörg okkar höfðu haft af honum
tveimur árum áður hafði algerlega
snúist upp í andhverfu sína.
Nú þegar Maggi er farinn yfir
móðuna miklu viljum við þakka hon-
um fyrir okkur og það sem hann
lagði á sig til að gera okkur að betri
manneskjum. Fjölskyldu, ættingjum
og ástvinum sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Nemendur í 8. og 9. bekk
MJÁ árin 1987–1989.
Eins og fljótið rennur alltaf að
sama ósi teljum við að lífið haldi
áfram eins og það hefur alltaf gert,
en svo er ekki. Skyndilega breytir
fljótið um farveg og ekkert verður
eins og það var.
Við höfum misst einn úr okkar
hópi. Magnús Jón er allur. Um ára-
tuga bil höfum við átt nána samvinnu
í íslenskukennslunni í Víðistaða-
skóla. Við vorum sem ein heild,
órjúfandi keðja, en nú er hún rofin.
Skarð er fyrir skildi. Það er erfitt
að sjá það tómt og vita að það verður
aldrei fyllt. Samstarf okkar var með
ágætum og við áttum ekki von á öðru
en svo héldi áfram um ókomin ár.
Oftar en ekki sátum við á rökstólum
og ræddum efni líðandi stundar.
Umræðan var skemmtileg og mál-
efnaleg þar sem velt var upp spurn-
ingum og leitað svara. Aldrei var
komið að tómum kofunum hjá Magn-
úsi, íslenskan var hans áhugamál,
þar var hann þungavigtarmaður.
Við fáum ekki lengur notið návist-
ar Magnúsar, elju hans og eldmóðs.
Og þó. Við eigum sjóð minninga og í
hann getum við leitað og hann verð-
ur til þess að ylja okkur þegar tímar
líða.
Við kveðjum okkar góða vin með
virðingu og þökk fyrir allt og vottum
Jóhönnu og fjölskyldu hans samúð
okkar.
Sigrún og Þórdís.
Það var mikið áfall fyrir skólasam-
félagið í Víðistaðaskóla þegar fréttin
um andlát Magnúsar Jóns barst
starfsfólki og nemendum. Þó að
Magnús hafi verið veikur um nokk-
urt skeið og útlitið ekki bjart höfðu
þó allir haldið í vonina um að hann
næði heilsu að nýju.
Ég kynntist Magnúsi Jóni á þeim
tíma þegar við báðir stunduðum nám
við Kennaraskólann. Magnús var
einn af forystumönnum í félagslífi
nemenda. Hann vakti athygli fyrir
vasklega framgöngu í ýmsum málum
sem snertu nemendur og horfðu til
framfara. Frá þessum árum er
margs að minnast.
Seinna lágu leiðir okkar saman í
Víðistaðaskóla. Magnús, sem þá
hafði umsjón með unglingadeildum
skólans, reyndist mér afar vel, einatt
tilbúinn að aðstoða og hvetja til dáða.
Magnús var afar farsæll og vinsæll
kennari. Hann gerði miklar kröfur
til nemenda sinna og þeir báru fyrir
honum mikla virðingu. Ég held að ég
halli ekki á neinn þegar ég segi að ég
þekki engan sem hafði jafn brenn-
andi áhuga á skólamálum og Magnús
Jón. Þessi brennandi áhugi fylgdi
honum alla tíð. Hann uppveðraðist
allur þegar nýjungar voru á döfinni
og fylgdi þeim fast eftir. Magnús
samdi kennslubækur í íslensku sem
kenndar eru víða um land.
Síðastliðið haust fór Magnús
ásamt Jóhönnu konu sinni í náms-
leyfi til Bandaríkjanna. Hann batt
miklar vonir við þetta nám, sem
skyldi svo sannarlega koma skólan-
um að notum. Þótt námið væri
strangt fylgdist Magnús með for-
setakosningunum þar í landi af mik-
illi ákefð og sendi vinum sínum löng
tölvubréf um allt sem var að gerast.
Sýn hans á kosningabaráttuna og
greining var skörp og ég hugsaði oft
til þess að það hefði verið gaman ef
bréfin hefðu komið fyrir almennings-
sjónir.
Þegar ég heimsótti Magnús fyrst
eftir heimkomuna frá Bandaríkjun-
um og spurði hann í þaula um heilsu-
farið sagði hann: Siggi minn, lækn-
arnir eru búnir að spyrja allra
þessara spurninga, svo þér er alveg
óhætt að hætta að spyrja. Síðan var
tekið tal um aðaláhugamálið; pólitík-
ina.
Þar áttum við samleið um langan
tíma. Magnús Jón var í forystusveit
Alþýðubandalagsins um langt árabil,
jafnt í kjördæminu sem í Hafnar-
firði. Í minni tíð sem formaður kjör-
dæmisráðs Alþýðubandalagsins fyr-
ir þarsíðustu alþingiskosningar tók
hann að sér formennsku í uppstill-
ingarnefnd flokksins á mjög erfiðum
tíma og leiddi þá vinnu til lykta með
glæsibrag. Þegar ákveðið var að
ganga til stofnunar Samfylkingar-
innar fannst mönnum sjálfsagt að
Magnús Jón yrði í þeirri sveit sem
hefði forystu um sameiningu þeirra
flokka sem að stofnuninni stóðu
ásamt því að gera málefnaskrá.
Magnús var eldhugi og hugsjóna-
maður. Við, þessir sem vorum meira
hægfara, fengum stundum að heyra
það. Og það kom fyrir að við tækjum
slag og rifumst hressilega. Þó fór nú
ávallt svo að saminn var friður og
vináttan blómstraði á ný. Því það var
nefnilega þannig, að Magnús var
maður með gullhjarta, það fékk ég
oft að reyna. Ég er stoltur af því að
hafa talist til vina Magnúsar Jóns og
ég kveð hann með miklum söknuði.
Fyrir hönd starfsfólks og nem-
enda Víðistaðaskóla er Magnúsi Jóni
þökkuð samfylgdin. Fjölskyldu
Magnúsar Jóns sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sigurður Björgvinsson,
skólastjóri Víðistaðaskóla.
Gamall skátasöngur byrjar svona:
Manstu er við gengum á fjöllin
og fengum þar fárviðri storma og
hríð.
Eða dagana bjarta við dalanna hjarta
um draumfagra miðsumartíð.
Það er þetta sem okkur er ofar-
lega í huga, gömlum félögum úr
Hjálparsveit skáta í Hafnarfirði,
þegar við lítum til baka við ferðalok
vinar okkar og félaga Magnúsar
Jóns Árnasonar.
Magnús Jón var um margt sér-
stakur maður, sem batt ekki alltaf
hnúta sína á sama hátt og við hinir.
En hnútar hans voru traustir og
héldu vel.
Magnús Jón var góður félagi, sem
gott var að ferðast með, eiga að
félaga í ferðum og útilegum dögum
saman og nótt eftir nótt. Í slíkum
ævintýrum verður til vinátta, sam-
hugur og samheldni, sem ekki
gleymist svo glatt.
Magnús Jón Árnason var virkur
félagi í Hjálparsveit skáta í Hafnar-
firði um margra ára skeið. Það var á
þeim árum, sem Hjálparsveitin var
að komast á manndómsárin, þ.e.
þegar hún nálgaðist tvítugsaldurinn
og síðan næstu áratugina. Alltaf var
hann boðinn og búinn til starfa, ef
sveitin kallaði eftir liðstyrk hans.
Hann átti jafnan drjúgan hlut í
umræðum á hjálparsveitarfundum,
þegar málefni sveitarinnar voru þar
á dagskrá. Það var engin lognmolla í
kringum hann og menn tóku eftir því
sem hann sagði.
Penninn var honum líka hand-
hægt tæki og til hans var leitað, þeg-
ar leið sveitarinnar lá um ritvöllinn.
Þannig var hann t.d. í ritnefnd
Spora, fréttablaðs Hjálparsveitar-
innar, er sveitin minntist þar 40 ára
sögu sinnar.
Magnús Jón var meðal þeirra sem
beittu sér fyrir því að Hjálparsveitin
tæki upp jökulgöngur sem þjálfunar-
æfingar fyrir sveitina. Hann var einn
þeirra fjögurra hjálparsveitarfelaga
sem gengu yfir Vatnajökul sumarið
1970. Hinir voru þeir Ólafur Proppé,
Magnús Júlíusson og Kolbeinn
Árnason, bróðir Magnúsar Jóns.
Þeir bræðurnir voru ólíkir í mörgu,
bæði í dagfari og athöfnum. En sam-
rýndir og samhentir stóðu þeir sam-
an sem klettur, þegar á reyndi. Það
var frábært hvernig þeir tvinnuðu
saman hæfileika sína og ekki ónýtt
að hafa þá sem ferðafélaga.
Þá var öldin önnur en nú og margt
af þeim tækjum og útbúnaði sem er í
notkun í dag, þá ekki tiltækt. Það
þurfti bæði áræði og þrek til að
ferðast um fjöll og jökla með tjöld,
kaðla, skíði, mannbrodda, poka og
vikubirgðir af mat á bakinu.
Síðar komu í kjölfarið aðrar jökla-
ferðir á Vatnajökul, Langjökul og
fleiri jökla. Þetta voru æfingar sem
reyndu á margt, sem hjálparsveitar-
menn þurfa á að halda. Ferðirnar
sjálfar voru erfiðar, reyndu bæði á
líkamlegt og andlegt atgervi, leikni
og kunnáttu.
En annað var kannski ennþá mik-
ilvægara, sjálf undirstaða þess að
ferðin tækist vel. Það var undirbún-
ingurinn. Það þurfti að hugsa fyrir
öllu, stóru og smáu, skipuleggja og
sjá fyrir hvers þurfti með frá degi til
dags. Og þar var Magnús vinur okk-
ar betri en enginn. Við munum þessa
daga á jöklunum, gengið á skíðunum
dag eftir dag með tjöldin og annan
farangur á sleðum. Að kvöldi dags
var svo tjaldað, nesti borðað, skriðið
í svefnpoka, spjallað saman og lesið
upp úr bókum um Ámundssen og
Scott. Þeir voru hinar glæstu fyrir-
myndir okkar. Þessar jöklaferðir
voru á sínum tíma nýjung í starfi
Hjálparsveitarinnar og vafasamt að
nokkrar aðrar þjálfunaræfingar
hennar fyrr eða síðar þoli nokkurn
samjöfnuð við þær.
Magnús Jón skráði dagbækur í
þessum ferðum. Ýmsar heimildir um
starf sveitarinnar í rituðu máli og í
myndum eigum við honum að þakka.
Það er svo margs að minnast og
margt að þakka við leiðarlok.
Við Hjálpar- og björgunarsveitar-
menn í Hafnarfirði sendum fjöl-
skyldu Magnúsar Jóns Árnasonar
hlýjar samúðarkveðjur um leið og
við þökkum honum samfylgdina.
Leiðin sem við gengum saman er
vörðuð góðum minningum.
Fyrir hönd Björgunarsveitar
Hafnarfjarðar,
Snorri Magnússon og
Sigurður Sigurjónsson.
Hann hafði sterka hugsjón og lífs-
sýn og var baráttumaður fram í fing-
urgóma. Hann hafði gaman af því að
standa í baráttunni og naut hverrar
mínútu, hvort heldur var á keppn-
isvelli stjórnmálamannsins eða í
kröftugum hópi félaga sinna og vina í
Haukum. Þegar hans lið var komið
út í slaginn var ekkert gefið eftir.
Þannig maður var sá Magnús Jón
Árnason sem ég þekkti.
Það var bæði eftirminnilegt og
lærdómsríkt að fá að njóta þess að
vera í liði með Magnúsi Jóni. Það gat
á stundum verið erfitt en það var
fyrst og fremst þroskandi. Magnús
Jón var á stundum þrár en að sama
skapi ótrúlega þrautseigur. Hann
gat verið harkalegur á köflum og gaf
andstæðingum sínum oft engin grið,
en að sama skapi var hann bæði hug-
ljúfur, hreinskilinn og hjartahlýr.
Magnús átti auðvelt með að greina
aðalatriði frá aukaatriðum og setja
hvert og eitt mál í rökrétt og skyn-
samlegt samhengi. Hann átti ekki
síður auðvelt með að koma hugsun
sinni á framfæri. Hann lagði sig fram
um að segja frá og útskýra afstöðu
sína og sjónarmið. Þar naut kenn-
arinn sín með alla þá áralöngu
reynslu og þjálfun sem hann bjó yfir
til að skýra út og skilgreina, opna
hug og hvetja til dáða.
Þannig voru skeytin ítarlegu sem
komu reglulega frá haustdögum og
fram undir aðventu í tölvupósti frá
Bandaríkjunum. Magnús var að gefa
félögum sínum og vinum kost á að
upplifa með sér það pólitíska and-
rúmsloft og fjölskrúðuga mannlíf
sem hann lifði og hrærðist í þá
stundina. Þetta var honum afar mik-
ilvægur og þroskandi skóli. Það fór
ekki á milli mála að hann naut lífsins
og þjóðfélagsumræðunnar út í ystu
æsar, en hann saknaði Haukanna
sinna.
Haukar áttu svo sannarlega
„Hauk í horni“ þar sem Magnús Jón
var. Raunar var það Magnús sjálfur
sem lagði til það ágæta heiti á þenn-
an öfluga og trausta stuðnings-
mannahóp sem varð til fyrir réttum
áratug. Hann vissi öðrum fremur
hvaða gildi samstaðan og samvinnan
er. Haukar í horni voru hans félagar
og vinir og pólitískir samherjar jafnt
sem mótherjar áttu líka oftar en ekki
hauk í horni þar sem Magnús Jón
var.
Veikindi Magnúsar voru alvarlegt
áfall. Snöggur endi var bundinn á
það ferðalag og nám sem svo lengi
var búið að láta sig dreyma um. Þess
í stað tók við nýtt ferðalag heim í
baráttu fyrir lífi og framtíð. Af óbil-
andi trú og æðruleysi tók Magnús
slaginn enn og aftur. Hann vissi hvað
þarf að leggja undir í hörðum slag og
hann dró hvergi af sér. Við þessar
erfiðu aðstæður var það hughreyst-
andi okkur félögum og vinum hversu
ákveðinn og blátt áfram Magnús var
í þessum erfiðu þungbæru veikind-
um. Hann fylgdist af fullum hug með
hinni pólitísku baráttu, gaf ráð og
kom með tillögur. Hann hvatti
Haukana sína óspart áfram og naut
hverrar góðrar stundar sem gafst.
Kallið kom fljótt, alltof fljótt, en það
var Magnúsi líkt að vera ekki að tví-
nóna við hlutina. Hann lifði með
reisn og hann kvaddi með sömu
reisn.
Ég sendi fyrir mína hönd og
Knattspyrnufélagsins Hauka hug-
heilar samúðarkveðjur til fjölskyld-
unnar á Hraunbrúninni, dóttur, aldr-
aðrar móður, systkina og annarra
ættingja. Ég þakka fyrir samstarfið
og samfylgdina á undanförnum ár-
um og áratugum. Það voru ánægju-
leg og þroskandi samskipti. Hauka-
félagar kveðja einn af sínum bestu
félögum og vinum. Megi minningin
um Magnús Jón verða okkur hvatn-
ing til enn frekari samstöðu um kom-
andi ár. Þannig viljum við minnast
okkar ágæta félaga.
Lúðvík Geirsson, bæjar-
fulltrúi og form. Knatt-
spyrnufélagsins Hauka.
Vinur minn Magnús Jón Árnason
sem verður jarðsettur í dag féll frá
langt fyrir aldur fram. Því miður
kynntist ég Magnúsi Jóni tiltölulega
seint og þekkti hann þess vegna allt
of stutt. Ég hafði reyndar fylgst með
honum úr fjarska í langan tíma, hann
var nokkuð áberandi innan samtaka
kennara og í pólitík og svo var hann
auðvitað bæjarstjóri í Hafnarfirði
svo eitthvað sé nefnt. Fyrir fram
hafði ég búið mér til svipaða mynd af
Magga og ég held að margir aðrir
hafi búið sér til. Magnús Jón var af
mörgum talinn vera hrjúfur, lokaður
og kannski hrokafullur en þegar fólk
komst honum nær kom fljótt í ljós að
ekkert var fjær sanni.
Ég kynntist Magga í Alþýðu-
bandalaginu þar sem við tókum
saman höndum ásamt fleira góðu
fólki við að stuðla að því að gera
Margréti Frímannsdóttur að for-
manni flokksins. Síðan höfum við
haft mikið saman að sælda, bæði í
gegnum súrt og sætt, bæði við að
leggja niður og byggja upp stjórn-
málaflokka.
Af einhverjum ástæðum komumst
við tveir fljótlega að því að við vorum
sammála í nær öllum málum og þar
kom að við ákváðum einfaldlega að
reyna að vera sammála í nær öllu.
Ég held að helstu kostir Magga hafi
nýst honum og félögum hans vel í
ýmiss konar pólitísku starfi. Maggi
var afskaplega hlýr og opinn maður
þegar maður komst nær honum.
Hann hafði mjög mikla yfirsýn, var
mjög viðræðugóður og einstaklega
ráðagóður. Maggi var á allan hátt
einhver besti félagi sem ég hef unnið
með. Hann hafði mjög sérkennilegan
og skemmtilegan húmor sem hann
varðveitti allt til hins síðasta í
erfiðum veikindum sínum. Ég tel lík-
legt að einhverjir hafi ekki kunnað
við þennan húmor en við sem þekkt-
um Magga kunnum mjög vel við
hann og töldum þessa glettni einmitt
einn af bestu kostum hans. Nú er
Magnús Jón allur og söknuðurinn er
mikill. Við Jana vottum Jóhönnu og
öllum aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
Ari Skúlason.
Milli sveitarstjórnarmanna Al-
þýðubandalagsins í Reykjanesi var í
gegnum tíðina gott samstarf og sam-
ráð. Þegar sá sem hér skrifar var að
byrja að mæta hjá Alþýðubandalag-
inu, fór Magnús Jón fyrir okkar liði í
Hafnarfirði. Félagshyggjuflokkarnir
voru þá við völd bæði í Hafnarfirði
og hér í Kópavogi og mikil uppbygg-
ing á öllum sviðum. Þarna sá ég fyrst
til Magnúsar Jóns, til rökfestunnar
og sannfæringarkraftsins í mála-
fylgju allri. Síðar kynntumst við æ
betur á vettvangi flokksins, við sát-
um saman í framkvæmdastjórn AB
sem leiddi vinnu við að koma á sam-
eiginlegu framboði vinstri manna í
landinu. Þar kynntist ég enn betur
mannkostum Magnúsar, heilindum
hans og hugsjónaeldi. Samfylkingin
er orðin að veruleika og draumurinn
um öfluga sameinaða vinstri menn
hefur færst okkur nær.
En náttúrulega minnist ég Magga
aðallega og best sem skemmtilegs
vinar og félaga, fullum af krafti og
áhuga á öllu í kringum sig. Manns
sem ég var heppinn að fá að kynnast
og starfa með.
Jóhönnu og fjölskyldunni allri
sendi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og þeim fylgir hinsta kveðja
frá allaböllum og samfylkingarfélög-
um hér í Kópavogi til félaga okkar
Magnúsar Jóns Árnasonar.
Flosi Eiríksson.
Það er erfitt að þurfa að kveðja
góðan dreng sem fellur frá í blóma
lífsins og á augljóslega eftir að gera
svo margt. Hefur samt gert svo mik-
ið og komið svo víða við.
Við Magnús Jón vorum búnir að
vita hvor af öðrum í stjórnmála-
vafstri og í starfi fyrir samtök kenn-
ara um nokkurt árabil áður en við
lentum í því að vinna saman að ákaf-
lega krefjandi verkefni árið 1998. Þá
vorum við meðal fulltrúa Alþýðu-
bandalagsins í viðræðum um mál-
efnalista fyrir sameiginlegt framboð
Alþýðubandalags, Alþýðuflokks,
Samtaka um kvennalista og Þjóð-
vaka, framboð sem síðar hlaut nafnið
Samfylkingin. Það tók marga fundi,
krafðist mikillar þolinmæði og góðs
skammts af rökhyggju og óendan-
legrar skapstillingar að sigla þessum
viðræðum heilum til hafnar.
Það er undir slíku álagi sem best