Morgunblaðið - 02.03.2002, Blaðsíða 56

56 LAUGARDAGUR 2. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
LEIFUR Jónsson læknir hefur eins
og fleiri áhyggjur af vaxandi ofbeldi
og líkamlegum misþyrmingum í
Reykjavík. En í bréfi sínu í Morg-
unblaðinu 24. febrúar reynir hann að
velta sökinni í þessum efnum yfir á
þær íþróttir sem hann kallar „bar-
dagaíþróttir“ en viðurkennir (með
ólund) að séu stundum kallaðar
„sjálfsvarnaríþróttir“.
Málflutningur læknisins einkenn-
ist því miður af fordómum og gremju
yfir því að aflétt hefur verið banni á
ólympískum hnefaleikum. Öfgum
sínum gefur hann útrás m.a. í þess-
um orðum: „Það hlýtur að vera stór
munur að láta mölva á sér nef og
tennur á ólympískan hátt, enda lítil
von til þess að iðkendur þessarar
göfugu íþróttar, ólympískra hnefa-
leika, gæti ýtrustu varkárni hvað
varðar hanska, hjálma og aðrar regl-
ur, þegar þeir eru eldhressir komnir
í ham utan löggiltra æfingasvæða.“
Eftir þessa skýlausu alhæfingu
segir læknirinn: „Hér er að sjálf-
sögðu ekki um alhæfingu að ræða.“
Bakþanki virðist læðast að læknin-
um, en menn geta ekki breitt yfir
rakalaus orð og dylgjur með þessum
hætti. Leifur Jónsson segir blátt
áfram að íþróttamenn séu líklegir til
að misþyrma borgurunum, mölva
nef og tennur á fólki. Og það er ein-
kennilegt álit af hálfu læknis að fórn-
arlömbunum þyki fengur í því „að
láta mölva á sér nef og tennur á
olympískan hátt“. Er þetta ályktun
sem dregin er af reynslu læknisins?
Og er það niðurstaðan eftir aldar-
fjórðungs starf á slysadeild, að fórn-
arlömbum ofbeldis, sem læknirinn
annast, hafi verið misþyrmt „á
ólympískan hátt“? Eru misþyrming-
ar ekki lengur framdar af agalausum
föntum sem einskis svífast og hlíta
allra síst þeim reglum sem settar eru
í íþróttum?
En það er önnur hlið þessara mála
sem hvorki Leifur Jónsson né aðrir
krossriddarar af hans tagi virðast
koma auga á. Og það er sú staðreynd
að sjálfsvarnaríþróttir eru til sjálfs-
varnar. Ég þekki dæmi þess að
íþróttafólk í sjálfsvarnaríþróttum
hefur getað varist árásum ofbeldis-
manna sem beita grófustu fanta-
brögðum og hegða sér sannarlega
ekki samkvæmt neinum „bardaga-
íþróttum“ svo að ég noti orð lækn-
isins. Sjálfur hef ég reynslu af þessu.
Forhertur ofbeldismaður, sem ég
hafði aldrei áður séð, braust inn til
mín að næturlagi og hótaði mér
morði. Hann gerði rösklega tilraun
til að framkvæma hótunina og beitti í
því skyni eingöngu aðferðum sem
eru bannaðar í „bardagaíþróttum“.
Mér tókst að verjast og bjarga líftór-
unni og það er eingöngu því að þakka
að ég hef lagt stund á sjálfsvarnarí-
þrótt. Sú þjálfun og sú kunnátta sem
fólk öðlast í slíkum íþróttum, getur
ekki aðeins komið sér vel í tilvikum
sem þessu, hún veitir okkur öryggi í
öllu okkar lífi, líka í miðbæ Reykja-
víkur þar sem Leifur Jónsson þorir
ekki að vera einn á ferð um miðnætt-
ið.
EYSTEINN ÞORVALDSSON,
Drápuhlíð 43, Reykjavík.
Af dapurlegum
fordómum læknis
Frá Eysteini Þorvaldssyni:
ÞAÐ sem knýr mig til þess að setja
þessi orð á blað er þáttur úr mynda-
flokknum Sönn íslensk sakamál sem
sýndur var í sjónvarpinu sl. sunnu-
dagskvöld. Þar var rakinn kynferð-
isglæpaferill Steingríms Njálssonar.
Glæpasaga hans er svo einstök að
hún á sér vart hliðstæðu hér á landi.
Ætla ég ekki að rekja hana nánar.
Fátt vekur mér meiri viðbjóð en
kynferðisglæpir gagnvart varnar-
lausum börnum. Börn verja sig ekki
sjálf og eiga sér ekki talsmenn innan
sinna raða, því hljótum við fullorðnir
að gerast málsvarsmenn þeirra. Mis-
notkun á börnum lá nánast í þagn-
argildi hér áður fyrr en er smám
saman að koma uppá yfirborðið sem
betur fer. Til eru þeir afbrotamenn
þótt fáir séu sem reyna að leita sér
hjálpar við brenglaðri kynhneigð
sinni en fleiri eru þó svo forhertir að
þeir neita að kannast við gerðir sínar
eins og Steingrímur Njálsson sem
kom fram í sjónvarpi og í forherð-
ingu sinni hélt því blákalt fram að
hann væri saklaus og nálægt börn-
um hefði hann aldrei komið. Með
slíkum mönnum er vart hægt að hafa
samúð.
Annað sem vert er að gefa gaum
að eru kynferðisdómar hér á landi.
Það er umhugsunarvert hve dóm-
stólar líta sljóum augum á kynferð-
isafbrot gagnvart börnum, þar eru
dómar yfirleitt alltof vægir. Á sama
tíma eru þeir sem koma með hass inn
í landið umsvifalaust dæmdir í fang-
elsi til margra ára jafnvel þó farið sé
að íhuga lögleiðingu þessara efna í
sumum ríkjum. Hlýtur slíkt að telj-
ast léttvægt í samanburði við þá ör-
væntingu, sálarangist og brenglaða
sjálfsmynd sem misnotuð börn þurfa
að glíma við langt fram eftir aldri, að
ekki sé minnst á þá sorglegu stað-
reynd að sum þessara fórnarlamba
verða síðar sjálf barnaníðingar. Slíkt
misræmi í dómum sem nú viðgengst
hlýtur að misbjóða siðferðiskennd
fólks, þar er sannarlega úrbóta þörf.
Flest eigum við nóg með að fóta okk-
ur í þessu samfélagi þótt ekki komi
til frekari hörmungar af þessu tægi.
Því ættu foreldrar að vera vel á
verði og huga að velferð barna sinna
því þau verða síðar þeir máttarstólp-
ar sem þjóðfélagið kemur til með að
hvíla á og við megum ekki á nokkurn
hátt missa þau í hendur misindis-
manna.
HILDUR GÚSTAFSDÓTTIR,
Fagranesi, 781 Hornafirði.
Misnotuð börn
Frá Hildi Gústafsdóttur húsmóður: